Ekspozycja. Remigiusz MrózЧитать онлайн книгу.

      CZĘŚĆ PIERWSZA

      1

      Wiktor Forst nie odrywał wzroku od ciała. Starzec wisiał nagi na przecięciu ramion krzyża, a plamy opadowe na nogach kazały sądzić, że od śmierci minęło nie więcej niż kilka godzin.

      Żadnych śladów walki, żadnego podpisu mordercy. Przynajmniej na pierwszy rzut oka.

      – Panie komisarzu? – zapytał stojący za oficerem młody sierżant.

      Wiktor obejrzał się przez ramię, wyciągając paczkę gum cynamonowych Big Red.

      – Pytałem, czy go ściągamy?

      – Nie – odparł Forst.

      Technicy kryminalistyczni krzątali się na Giewoncie od godziny i zdążyli już zrobić swoje. Sprawdzili dokładnie metalowy szkielet krzyża, zbadali okolicę, a także pobrali próbki fekaliów, które uwolniło zwiotczałe ciało. Mimo to Wiktor chciał mieć starca dokładnie tam, gdzie zostawił go morderca.

      Rodziło to pewien problem. W przeciwieństwie do szlaków po słowackiej stronie, polskie Tatry były otwarte przez cały sezon. Z wyjątkiem krótkiego odcinka od Przełęczy w Grzybowcu po Wyżnią Kondracką Przełęcz, pod Giewont można było dostać się bez problemu – i gapie ochoczo z tego korzystali, mimo niskich marcowych temperatur. Była dopiero ósma, ale liczna grupa już pojawiła się na Kondrackiej Przełęczy z lornetkami, aparatami i komórkami.

      Wiszący na krzyżu starzec musiał być stamtąd widoczny jak na dłoni.

      – Ani chybi, jeszcze dziś będziemy na YouTube – zauważył sierżant.

      Forst obszedł krzyż. Nie pamiętał, który to już raz.

      Pozostawienie ofiary w takim miejscu i odarcie jej z godności było krzykiem. Żaden morderca, który zadaje sobie tyle trudu, by go usłyszano, nie chce pozostać anonimowy. Zostawia znak rozpoznawczy, autograf, ślad czy inny podpis. Tymczasem wisielec sprawiał wrażenie, jakby przed chwilą został wyjęty z kostnicy.

      – Może chociaż okryjmy mu… – zaczął chłopak.

      Wiktor zatrzymał się i oderwał wzrok od denata.

      – Co takiego? – zapytał komisarz.

      – Kuśkę – odparł młody. – Zakryjmy mu kuśkę.

      Forst spojrzał na niego z niedowierzaniem i włożył listek gumy do ust.

      – Nie – powiedział. – Chcę go widzieć takim, jakim widział go morderca.

      Młody sierżant przez chwilę milczał.

      – Coś nie tak? – zapytał Wiktor, znów spoglądając na ofiarę.

      – Nie. Po prostu myślałem, że to, co o panu mówią, to tylko plotki.

      Forst nie odpowiedział. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jaką ma opinię. W najlepszym wypadku był postrzegany jako nieprzesadnie sympatyczny policyjny wyjadacz, na którym trupy dawno przestały robić wrażenie. W najgorszym – jako degenerat. Niespecjalnie szło mu budowanie własnej marki wśród kolegów po fachu, a czerwono-czarne flanelowe koszule w kratę i wytarte jeansy, które stanowiły jego osobisty odpowiednik munduru, z pewnością w tym nie pomagały.

      Teraz jednak nie miało to najmniejszego znaczenia.

      Obrócił paczkę gum między palcami, a potem potarł skronie, wbijając wzrok w nieszczęśnika na krzyżu. Przypuszczał, że niebawem na Giewoncie zjawi się ktoś z Komendy Wojewódzkiej, kto będzie rozumował podobnie jak ten młodzik. Wiktor nie miał za wiele czasu, by usłyszeć rozbrzmiewający jeszcze gdzieś w okolicy krzyk mordercy.

      – Myśli pan, że to motyw religijny? – zagaił chłopak.

      – Nie.

      – Jak to nie?

      Forst milczał.

      – Przecież facet wisi na krzyżu, prawda?

      Komisarz schował gumy do kieszeni, po raz kolejny przekonując się, że stanowią lichy zamiennik papierosów. Oddałby wiele za czerwonego westa, ale z powodu chronicznych migren rzucił palenie przeszło dwa lata temu. I bez nikotyny Forst zwykł zaczynać dzień od tabletki saridonu, czasem dwóch. Dzisiaj jednak wyszedł z mieszkania w pośpiechu i zapomniał o środkach przeciwbólowych. Jego ojciec mawiał, że migrena jest jak piła łańcuchowa, która rżnie człowiekowi mózg tuż za oczami – Forst rzadko się z nim zgadzał, ale w tym przypadku musiał przyznać mu rację. Bywały dni, kiedy czuł, jakby skład towarowy przewalał się po kościach jego czaszki niczym po torach – w takich chwilach gotów był urwać sobie głowę, byleby ból wreszcie zniknął.

      – Nie jest pan przesadnie rozmowny – zauważył sierżant.

      Wiktor powiódł wzrokiem wzdłuż napiętej grubej liny, na której wisiał starzec. Wiązanie było ósemką – węzłem doskonale znanym każdemu, kto kiedykolwiek uprawiał wspinaczkę. Na końcu zabójca zawiązał podwójną pętlę.

      Nie była to specjalnie znacząca poszlaka. Nawet bez ósemki Forst mógł stwierdzić, że ma do czynienia z człowiekiem, który wie, jak poruszać się po górach. Nikt inny nie zdołałby w środku nocy zawlec ofiary na szczyt o wysokości niemal tysiąca dziewięciuset metrów.

      – Krzyż i trup równa się motyw religijny – zawyrokował pod nosem młody.

      Wiktor obrócił się do niego, po czym przesunął gumę językiem pod policzek.

      – Sierżancie – podjął.

      – Tak, panie komisarzu?

      – Ile stopni dzieli nas w hierarchii służbowej?

      – Siedem.

      – Chcesz je kiedyś pokonać?

      – Tak jest.

      – W takim razie nie zawracaj dupy ludziom, którzy już to zrobili.

      – Ale…

      Forst pokręcił głową, więc chłopak urwał.

      – Gdybyśmy mieli tu motyw religijny, morderca zostawiłby po sobie znacznie więcej niż samo ciało. Tacy ludzie lubują się w symbolach – powiedział Wiktor i wskazał na nienaturalnie wydęty brzuch ofiary. – Tutaj zostawiłby chrześcijański ichtys, pentagram, gwiazdę Dawida czy półksiężyc. Tymczasem ciało jest czyste.

      – Nie powiedziałbym, że czyste, ale…

      – Pozbawione symboliki – uciął Forst.

      – Symboliką jest sam krzyż.

      – Nie – odbąknął komisarz i westchnął. Większość gołowąsów dałaby już dawno spokój i zdała się na doświadczenie wyższego stopniem oficera. Ten jednak okazał się upierdliwy. – Krzyż na Giewoncie był symbolem chrześcijańskim tylko przez pierwsze kilkadziesiąt lat – ciągnął Wiktor. – W PRL-u stracił taki charakter i stał się wizytówką Tatr. Tak samo jak słowacki krzyż na Krywaniu. A bardziej nieprzychylni twierdzą, że to tylko dwa duże, pieprzone ściągacze piorunów.

      – Oczywiście, tylko że…

      – Skoro to ustaliliśmy – wpadł mu w słowo Forst – leć na Kondracką i powiedz temu, kto tam dowodzi, żeby poszerzył zamkniętą strefę.

      – Chyba podinspektor jest już na miejscu.

      – Więc tym bardziej się pospiesz.

      Chłopak skinął głową i się obrócił.

      – Niech odsunie tych ludzi jeszcze trochę w kierunku Czerwonych Wierchów – dodał komisarz. – Żaden zoom nie może tu sięgać.

      – Tak jest.

      Wiktor krytycznie przyglądał się chłopakowi, gdy ten schodził po łańcuchach. Najwyraźniej nieczęsto bywał na takiej wysokości, czemu zresztą trudno było się dziwić. Jeśli tacy jak on w ogóle pojawiali się w górach, to tylko podczas ferii zimowych, patrolując nartostrady.

      Komisarz odprowadził go wzrokiem, a potem znów skupił się na denacie.

      Zastanawiał się, jak ktokolwiek mógł wtaszczyć