Opowiem Wam o Hedvig. O tym, jak została moją najlepszą przyjaciółką, i o tym, jak ją straciłem. I o mojej siostrze Juni, której już wtedy nie było, a mimo to wciąż jest ze mną.

Kiedy pierwszy raz zobaczyłem Hedvig, stała z nosem przyciśniętym do przeszklonej ściany pływalni. To znaczy najpierw zauważyłem nos, a na nim mnóstwo piegów. Stała samotnie i zaglądała do środka. Padający śnieg osiadał na jej czapce i rudych włosach, które wystawały spod czapki, i na grubym wełnianym płaszczyku, ogniście czerwonym, jak strój Świętego Mikołaja.

Pływałem już dość długo. W tamtym czasie przychodziłem na pływalnię prawie każdego dnia. Pokonywałem kilka, kilkanaście długości basenu. Tam i z powrotem. Unosiłem głowę nad powierzchnię co drugi wymach rąk, by zaczerpnąć powietrza, i znowu chowałem twarz pod wodę. Uważałem, że jest w tym doskonały rytm. Głowa w górę, wdech, wymach ramion, głowa w dół, wydech, wymach ramion. Pływając, nie musiałem myśleć o niczym innym, tylko o oddychaniu, ruchach ramion i nóg. Poza tym z czasem zacząłem robić postępy. Bo kiedy pływasz prawie codziennie, stajesz się coraz szybszy.

Prawdę mówiąc, zacząłem chodzić na basen tylko dlatego, że John też tam chodził. Był moim najlepszym przyjacielem, a że żaden z nas nie lubił piłki nożnej, więc padło na pływanie. A tak w ogóle tamtego popołudnia, gdy zjawiła się Hedvig, John też tam był.

Przyszedł chwilę po mnie. Pamiętam, jak stał nad brzegiem basenu i trząsł się z zimna. Patrzył na wodę, jakby bał się wskoczyć. Podpłynąłem do niego, wyszedłem z wody i stanąłem tuż przy nim.

– Cześć – powiedział.

– Cześć – odpowiedziałem.

– Zimna? – spytał.

– Trochę. Jak zwykle.

– Aha.

– Dziś na dworze jest zimniej – powiedziałem.

– Fakt – zgodził się ze mną. – I pada śnieg.

– Właśnie – potwierdziłem.

– Ale wczoraj bardziej padało – zauważył.

– Aha

Скачать книгу