Dłużniczka milionera. Dani CollinsЧитать онлайн книгу.

      ROZDZIAŁ PIERWSZY

      – Jak może mnie pani zwalniać? Jeszcze nawet nie podjęłam pracy!

      Cameo Fagan ledwo skrywała panikę. Już rozstała się z poprzednim pracodawcą, a co gorsza, wypowiedziała umowę najmu mieszkania.

      – Ściśle rzecz ujmując, to wycofanie oferty pracy – odparła Karen, unosząc dłonie w uspokajającym geście. Była dyrektorką działu HR w kanadyjskiej sieci hoteli Tabor. Poznały się przez znajomego sześć miesięcy wcześniej, gdy najnowsza inwestycja Taboru była jeszcze w budowie. Uroczyste otwarcie miało się odbyć w najbliższy poniedziałek.

      Wtedy Cami wydawało się, że ona i Karen doskonale się dogadują. Dostała tę pracę praktycznie z miejsca.

      – Ale… – Cami machnęła w stronę wąskiego korytarza za recepcją, gdzie mieściły się kwatery pracownicze. – Miałam się wprowadzić w ten weekend.

      Karen spojrzała na nią bezradnie. Dobrze wiedziała, jak trudno jest znaleźć mieszkanie w tak popularnym górskim kurorcie jak Whistler.

      – Przykro mi. To nie była moja decyzja.

      – W takim razie czyja? – wykrztusiła Cami, starając się nie rozpłakać.

      – Nieoficjalnie mogę ci powiedzieć, że nasza sieć została niedawno wykupiona przez pewną włoską korporację – oznajmiła Karen, zniżając głos.

      Cami ścisnęło w żołądku.

      Włoską… czy sycylijską?

      – Czy nowi właściciele chcą sami przeprowadzić rekrutację? Jeśli tak, to mogę zaaplikować jeszcze raz.

      Karen poruszyła się niespokojnie.

      – Hm… właściwie, to nie chciał zatrudnić ciebie. Tylko ciebie.

      – Mnie? Dlaczego? – Cami miała doskonałe referencje.

      – Naprawdę bardzo mi przykro – powiedziała szczerze Karen. – Sama tego nie rozumiem. Kiedy oddałam mu CV kandydatów, odrzucił tylko ciebie. Był w tej kwestii nieustępliwy.

      – Kto?

      W tej chwili otworzyły się drzwi windy i wysypała się z niej grupka mężczyzn.

      – O, tamten – powiedziała Karen. – Dante Gallo.

      Cami nie musiała pytać, którego mężczyznę ma na myśli. Wszyscy wyglądali na pewnych siebie biznesmenów, ale tylko jeden roztaczał aurę niezaprzeczalnej władzy. Miał ścięte na krótko czarne włosy, a jego szczękę pokrywał lekki zarost. Bezwzględne spojrzenie ciemnych oczu czyniło go zarówno przystojnym, jak i nieprzystępnym. Wyglądał jak mężczyzna dostatecznie potężny, by w mgnieniu oka zadecydować o czyimś życiu lub śmierci.

      Nagle obrócił się i spojrzał prosto na nią.

      Kiedy ich spojrzenia się spotkały, wszystko jakby się zatrzymało… lub raczej to oni znieruchomieli, uwięzieni w bezczasowym wymiarze, kiedy świat wirował wokół nich. Cami przestała oddychać. Odezwało się w niej coś nieznanego, a zarazem pierwotnego. Powiedziała sobie, że to zaskoczenie na widok mężczyzny, którego dotąd oglądała tylko na zdjęciach. Wrogość, a nie pociąg. Szok, a nie fascynacja.

      Z trudem odzyskała nad sobą kontrolę. Tym razem nie pozwoli mu zniszczyć swojego życia pstryknięciem palca. Miał prawo być wściekły na jej ojca, ale ten zatarg trwał już dostatecznie długo. Czy fakt, że nosiła to samo nazwisko, czynił ją winną jego błędów?

      Słysząc pulsowanie krwi w uszach, czekała, aż ją rozpozna. Nie zrobił tego, co odebrała niemal jako obrazę… A potem dojrzała w jego oczach błysk zainteresowania. Męskiego zainteresowania. Uśmiechnął się lekko, jakby zapraszając ją bliżej.

      Nigdy nie rozumiała, w jaki sposób ludzie dobierają się w pary. Sama nigdy nie poznała mężczyzny, przy którym serce zabiłoby jej żywiej. I nagle to właśnie się wydarzyło! Pierwotny, zwierzęcy magnetyzm, który przeraził ją tym bardziej, że był całkowicie wbrew jej woli. Nagle poczuła się bardzo bezbronna, a zarazem świadoma własnej kobiecości. Bezwiednie się wyprostowała; kusiło ją, żeby poprawić włosy.

      To tylko nerwy, powiedziała sobie. Roztrzęsienie spowodowane utratą pracy, która nareszcie miała odbić ją od dna. To wszystko przez niego, pomyślała, a świeży napływ wrogości pomógł jej odzyskać nad sobą panowanie. Zmusiła się, żeby ruszyć przed siebie, prosto w paszczę lwa, który patrzył na nią z leniwym zainteresowaniem. Wyglądał na drapieżnego i niebezpiecznego. Głodnego.

      – Panie Gallo – odezwała się nieco wyższym głosem niż normalnie. – Czy mogę prosić na słowo?