Pułapka. Franciszek MirandolaЧитать онлайн книгу.

      Trzymał się półprzytomny ze strachu zimnych, rdzawych krat więzienia i szeptał w czarną noc:

      – Słuchaj! Słuchaj!

      – Słucham! – mówiła noc czarna i wył wichr1.

      – Zbłądziłem w zakamarek, zbłądziłem… Coś zatrzasnęło drzwi… wyjść nie było sposobu… domy się poczęły ruszać… obstąpiły mnie parkany… przygięły się drzewa od góry… a nade wszystko, ktoś zatrzasnął drzwi…

      – Ja… noc, ciemność…

      – Ty?… Nie, nie mów tak… Nie przerywaj… Nie może być… Więc mówię… zbłądziłem… A chciałem jeno… czekaj… coś chciałem… Aha… Coś połyskało na bruku…

      – Szkło! Szkło! Rozbita flaszka z wódki… Przeglądał się w niej Syriusz świetny…

      – Skąd wiesz? Nie, to było coś cudnego… I po cóż bym….

      – Nie… nie…

      – I po cóż bym dlatego miał zbaczać? Zresztą… wszystko jedno… nic zmienić tego nie zdoła, że: zbłądziłem.

      – Nieprawda…

      – Zbłądziłem… błądził… dził….. dził… eeeem… em!… Żeeee… błądził… błą… Żeee…

      Coś jak papuga wrzeszczało gdzieś z góry spod sufitu.

      Więzień zeskoczył z przymurka, na którym wisiał, kurczowo trzymając się kraty.

      Papuga się zbudziła. Sumienie! Cała znów noc męczarni… Co począć… co?

      Wyciągnął pięści w stronę ptaka i wbiwszy oczy w ciemność, rozkazał:

      – Milcz!

      Przez chwilę łopotały skrzydła i rozlegały się gardłowe dźwięki. Potem nastała cisza. Liczył sekundy: jedna, dwie, trzy… dobrze!

      – Posłuchaj! – szepnęła znów ciemność – To było tak…

      – Czekaj! Czekaj! Jest tu pewnie jeszcze druga bestia. Poczekaj. Wlecze się przecież za człowiekiem druga forma sumienia… poczekaj…

      Z wyciągniętymi ramiony2 obszedł całą celę. Nic.

      A może tam w górze, pod sklepieniem? – pomyślał.

      I jakby w odzew przypuszczeniu rozległ się kędyś spośród rozgałęzień gotyckich żeber cichy, szyderczy śmiech.

      Szukał skrzętnie za czymś3, co by mu posłużyć mogło.

      – Mam! – odetchnął radośnie.

      Znalazł deskę ze sporym, sterczącym gwoździem.

      Oparł ją o mur, wspiął się wzwyż i szukał po sklepieniu.

      Natrafił na gotyckie wypukłe żebra, niby napęczniałe krwawe żyły ciała ludzkiego czy gałęzie drzewa.

      Szedł po konarze żebra i wnet dotknął zwornika.

      Misternie był wyrobiony w kształt małpy.

      Położył dłoń na jej ustach. Śmiały się szyderczo, cicho.

      Zamachnął się i trzasnął pięścią w te usta.

      Zeskoczył na dół, rad bardzo.

      Kopnął deskę. Padła z łoskotem. Zahuczało rozgłośnie, potem kaźnię zaległa cisza głęboka.

      – Teraz mów! – powiedział w ciemń nocy. – Jak się to stało?

      Nic mu nie odpowiedziało. Czekał, czekał… daremnie. Ta cisza wprowadziła go w rozpacz. Zrozumiał, że chcąc nawiązać kontakt z zaświatem… zerwał go.

      Chcąc uprościć drogę, zadeptał ślady w gąszczu życia.

      Cisza.

      Rad by był usłyszeć cokolwiek, bodaj głos jakiś, bodaj papugi wrzask, bodaj śmiech małpy.

      – Mów! – prosił jak dziecko spłakane, zestraszone4.

      Nie odpowiadało nic.

      Jak człowiek, który wszystko utracił, począł rozumować trzeźwo, zimno, porządnie. Był zdany na siły własne. Przede wszystkim więc: Jak się to stało?