Ena Murray Keur 12. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
ENA MURRAY
KEUR 12
Kaalvoet Katryntjie • Diena van Die Eike • Boeie van goud
Jasmyn
1
Festus Dumas glimlag toe hy uit sy motor klim en aanstap voordeur toe.
Hy het ook rede om te glimlag. Die lewe behandel hom goed – so goed as wat hy maar kan verwag. Om die waarheid te sê, daar is niks op hierdie aarde wat hom ontbreek nie.
Op pad voordeur toe tel hy sy seëninge een vir een af. Hy is een van die bekendste argitekte in die stad. Op agt en twintig is hy gevestig en boonop is hy ’n ryk man. Daarvan getuig die huis wat hy binnestap – luuks, maar sprekend van die klassieke eenvoud waarvoor hy bekend is.
Om dit alles volmaak af te rond, is hy ’n aantreklike man – dis nou te oordeel na sy gewildheid by die skoner geslag. Dis te betwyfel of daar ’n meer gesogte hubare man in die stad is as hy.
Hy sug toe hy sy studeerkamer binnestap. Dis by hierdie laaste gedagte dat die sonskyn wat so mildelik oor sy lewe skyn, effens verflou. Dis die probleem met vroumense. Hulle kan die lewe nie net geniet nie. Nee, die een of ander dag wil hulle trou. So het menige romanse al ’n vinnige dood gesterf. Dit gaan voor die wind totdat die betrokke dame versigtig, en hoe subtiel ook al, die strop oor sy kop probeer skuif. Dan maak hy dadelik spore. Menige dame het al die trouklokke hoor lui net om skielik te ontdek dat die potensiële bruidegom nou saam met iemand anders op ’n foto in die sosiale rubrieke verskyn.
Festus glimlag droog toe hy agter sy lessenaar gaan sit en met sy vingers op die blad voor hom trommel terwyl ’n denkbeeldige lys name voor sy geestesoog ooprol. Hy weet daar is vermiste name ook – dis onmoontlik om almal te onthou. Daar was al te veel vroue in sy lewe.
Dis nietemin ’n indrukwekkende lys wat verskyn. Daar is ’n vonkel in sy oë. Hy is beslis nie ’n askeet nie, dink hy geamuseerd.
Sy grinnik verdiep. En die liewe leste een wou hom voor die kansel sleep – as hulle dit net kon regkry. Tot dusver het hy egter nog ongedeerd daarvan afgekom. Op agt en twintig is hy steeds ’n vrygesel – ’n báie gewilde vrygesel – en hy is nie van plan om sy status prys te gee nie.
Tog is daar nou ’n klein fronsie tussen sy oë. Hy het dit nog altyd reggekry om betyds weg te kom, maar hierdie keer . . . Die frons verdiep. Hy het ’n onrustige gevoel dat Shirley of Zelda – die twee wat hy op die oomblik op sleeptou het – miskien net hierdie keer slim se baas gaan vang. Hy voel behoorlik ’n koue rilling langs sy ruggraat afloop. Daar is een ding waarvoor Festus Dumas bang is – eerlik en opreg bang is – en dis ’n trouring.
In die verlede was dit nog altyd vir hom maklik om van ’n meisie ontslae te raak wanneer hy sien sake dwing preekstoel toe. Jy bly net eenvoudig weg. Sonder ’n woord. Jy bel nie meer nie en jy maak geen afsprake nie. En as jy haar raakloop op ’n plek, knik jy vriendelik, maar duidelik afsydig. Jy sien die ongeloof en ontnugtering in die oë wat na jou kyk, maar elke keer werk dit. Sy draai weg en met soveel trots as wat sy kan monster, maak die dame asof daar niks gebeur het nie – en jy weet jy is ontslae van nog een.
Maar Shirley en Zelda is ’n ander saak. Die verskil tussen hulle en die ander vroue wat al sy pad gekruis het, is dat die ander vroue se trots hulle daarvan weerhou het om hom langer te probeer vashou toe hy duidelik laat blyk het dat hy nie meer belangstel nie. Maar Shirley en Zelda het geen trots nie . . . nie dáárdie soort trots nie. Dit moes hy tot sy ontsteltenis uitvind.
Toe hy van hulle ontslae wou raak, het hulle net geweier om te verdwyn. In plaas daarvan dat hy nog twee name kon byvoeg by die lys van gewese minnaresse, het dié twee knaend bly klou. Hy moes gisteraand en vanmiddag tot die ontstellende ontdekking kom dat hy hierdie keer nie so maklik gaan loskom nie . . . ás hy loskom.
Gisteraand . . . Hy het hier gesit waar hy nou sit, toe hy opkyk en haar in die deur sien staan – pragtig, eksoties, begeerlik soos altyd . . . maar dit het hom koud gelaat. Die vrou voor hom kon hom nie meer roer nie. So was dit nog altyd met hom. Solank ’n vuur in hom gebrand het, het dit hoog gebrand. Maar net so skielik as wat dit ontstaan het . . . deur ’n enkele blik, deur ’n ligte aanraking . . . net so skielik en onverwags kon dit sterf, en het dit nie eens smeulende as agtergelaat nie. Daarom sal hy nooit trou nie, het hy besluit. Hy is net een van daardie mans wat nooit moet trou nie.
Wat honderd keer in die verlede gebeur het, het weer gebeur . . . met Shirley. Vir ’n rukkie was sy soos ’n vuur in sy are, maar nou stel hy nie meer in haar belang nie. Maar dat daar beslis iets aan die broei was in die mooi vrou wat stadig nader gestap het, was vir hom duidelik.
Hy het fronsend opgestaan, hom stilweg afgevra: Hoekom kan ’n vrou nie aanvaar dat alles verby is as ’n man nie meer in haar belangstel nie? Hardop het hy egter gesê: “Goeienaand, Shirley. Dis ’n verrassing.”
Haar oë het oor hom gefladder, hard en verbete, maar tog was daar ’n gloed . . . ’n gloed wat hy weet hý daarin laat ontbrand het. Hy het geweet dat, as hy op daardie oomblik na haar toe sou stap en haar in sy arms neem, alle ander emosies in haar sou wegsterf voor die hartstog wat hy in haar sou kon ontketen.
Maar hy was nie van plan om nader te stap nie, het net beleef agter die lessenaar bly staan.
“Ek hoop dít wat ek vir jou te sê het, sal ook ’n . . . e . . . verrassing wees, my dierbare Festus.” Hy het net sy wenkbroue gelig. Hy het half en half geweet wat om te verwag. “As jy dink jy kan my sommer nou opsy skuif, begaan jy ’n groot fout, Romeo. Dit kan net wees dat ek uit skone frustrasie en verlange na jou ’n goeie vrou word en alles wat tussen jou en my gebeur het, aan my man bieg. Ek kan my voorstel wat dán sal gebeur. Kan jý?”
Hy het roerloos gestaan en die vraag stilswyend beantwoord. Ja, hy kon. Evert Rossouw sal hom hof toe vat en hom breek. Evert Rossouw is ’n multimiljoenêr – ’n multimiljoenêr wat nog altyd geweet het hoe om sy geld te gebruik om ander mense te manipuleer. Dit is algemeen bekend dat Shirley baie jonger as hy is en dat sy nie met hóm getrou het nie, maar met sy geld. Hy verwag dat sy getrou aan hom moet wees omdat hy haar met weelde oorlaai, maar hy het nie rekening gehou met haar jong, verraderlike hart nie.
Festus het die egpaar Rossouw een aand op ’n partytjie ontmoet. Sommer dadelik het Evert Rossouw hom gevra om vir hom ’n huis te ontwerp wat by sy pragtige vrou sou pas. Toe het sy blik na die vrou langs die vet lummel gegaan . . . en hy het byna ’n oorval gekry. Sy eerste gedagte was dat dit ’n sonde is dat ’n man soos Evert Rossouw só ’n vrou moet hê. Sy het soos ’n eksotiese droom uit die Arabiese Nagte gelyk. En haar donker oë het diep in syne opgekyk . . .
Natuurlik het hy die huis ontwerp. En natuurlik moes hy en die dame van die huis dikwels konsulteer . . . en nie net in verband met huisbeplanning nie. So het dit begin.
In die verlede het hy weggeskram van getroude vroue af. Dit was nie die moeite werd om sy goeie naam in gevaar te stel nie. Hy het in elk geval nie nodig gehad om verhoudings met getroude vroue aan te knoop nie. Daarvoor is daar genoeg ongetroude vroue in die stad wat hom maar te gretig ontvang.
Maar Shirley Rossouw was anders. Behalwe dat sy van die eerste oomblik af ’n magnetisme na hom uitgestraal het, was die feit dat sy nie werklik ’n man in haar eggenoot gehad het nie, genoegsame rede om hom sy goue reël te laat verbreek. Hy frons weer ergerlik. Hy moes Shirley Rossouw nie die uitsondering op die reël gemaak het nie. Nou sit hy met ’n minnares van wie hy nie so maklik ontslae gaan raak nie. Dit wat hom eers in haar aangetrek het – die uitnodigende blik in haar donker oë – stoot hom nou af. Hy wil niks meer met haar te doen hê nie.
Hy het haar probeer ignoreer, maar dit het geen indruk op haar gemaak nie. Inteendeel. Dit het haar net meer aangevuur. Sy het nie daarin belanggestel om van haar man te skei nie, maar Festus moes haar minnaar bly, en haar minnaar sál hy bly. Dit het haar donker, gloeiende oë hom gisteraand vertel, of . . .
Die ultimatum is sonder omhaal gestel. Geen subtiele, bedekte dreigemente in ’n uiters beskaafde stemtoon soos dié van die ander dame op die toneel nie.
Sy gedagtes keer weg van Shirley, pen nou op die blonde beeld