Wszystko pod kontrolą. Кэтти УильямсЧитать онлайн книгу.

      ROZDZIAŁ PIERWSZY

      Zdruzgotany Damien odwrócił skórzany fotel ku olbrzymim oknom z widokiem na panoramę Londynu. Gorszej wiadomości nie mógł otrzymać. U jego matki zdiagnozowano raka. Zwykle nie rozpamiętywał przeszłości. Teraz jednak gorzko żałował, że pozwolił jej zlekceważyć pierwsze objawy, że przyjął za dobrą monetę enigmatyczne wyjaśnienie, że „stare maszyny zwykle szwankują”. Nie mógł sobie darować, że zostawił ją na pastwę prowincjonalnych lekarzy z Devon. Gdyby rok wcześniej oddał ją w ręce londyńskich specjalistów, może zdławiliby chorobę w zarodku? Lecz teraz nie pozostało mu nic innego, jak czekać na wyniki szczegółowych badań w renomowanej klinice, gdzie w końcu ją umieścił.

      Dręczyło go też poczucie winy, że nie zadbał o jej spokój. Choć tolerowała wciąż nowe dziewczyny, które poznawała, gdy odwiedzała go w Londynie, wiedział, że pragnie, żeby założył rodzinę.

      Lecz Damien nie miał czasu szukać żony. Od śmierci ojca przed ośmiu laty całą energię poświęcił na ratowanie odziedziczonego po nim przestarzałego przedsiębiorstwa transportowego na granicy bankructwa. Połączenie go z nowoczesną, bardzo dochodową firmą komputerową Damiena zaowocowało sukcesem finansowym, lecz kierowanie większą spółką pochłaniało więcej czasu i energii. Poza tym gdy w wieku dwudziestu trzech lat po raz pierwszy pomyślał o stabilizacji, poniósł uczuciową porażkę. Dlatego zrezygnował z poszukiwania życiowej partnerki. Dopiero teraz, gdy zapewnił matce godziwy byt i najlepszą opiekę, lecz lekarze nie potrafili określić, jak długo jeszcze pożyje, wziął pod uwagę jej punkt widzenia. Jednak nawet gdyby postanowił zmienić styl życia, nie znał odpowiedniej kandydatki na żonę.

      Pojawienie się sześćdziesięciokilkuletniej sekretarki, Marthy Hall, którą odziedziczył po ojcu wraz z firmą, wyrwało go z posępnej zadumy. Każdą inną osobę zbeształby za wtargnięcie, zwłaszcza że wyraźnie zabronił, żeby mu przeszkadzano, ale ją traktował jak członka rodziny.

      – Wybacz, synku, że wchodzę mimo zakazu, ale obiecałeś mi przekazać diagnozę – przypomniała z troską i lękiem w głosie. – Co z mamą?

      Damien stłumił pomruk niezadowolenia. Dawno porzucił próby wyperswadowania Marcie, że nie wypada się tak poufale zwracać do szefa. Znała go od małego. W dzieciństwie wielokrotnie pilnowała go w nocy podczas nieobecności rodziców.

      – Źle – odpowiedział. – Lekarze podejrzewają przerzuty nowotworu. Po serii testów zrobią operację i wybiorą odpowiednią metodę dalszej terapii.

      Martha wytarła chusteczką załzawione oczy.

      – Biedna Eleanor! – westchnęła. – Pewnie umiera ze strachu.

      – Jakoś sobie radzi.

      – A co z Dominikiem?

      Pytanie zawisło w próżni jak oskarżenie. Przypominało, dlaczego matkę tak martwiły krótkotrwałe sympatie Damiena. Jej zdaniem żadna z lekkomyślnych piękności, które znał, nie udźwignęłaby ciężaru odpowiedzialności, jaka pewnego dnia spadnie na barki Damiena i jego przyszłej żony.

      – Odwiedzę go – odburknął w końcu.

      Większość osób zraziłby surowy ton jego głosu, ale nie Marthę Hall, równie wysoką i postawną co stanowczą.

      – Zastanawiałeś się, co się z nim stanie, jeżeli stan twojej mamy okaże się gorszy, niż przypuszczałeś? Widzę, że nie chcesz o tym rozmawiać, ale w ten sposób nie uciekniesz od problemu.

      – Od niczego nie uciekam – mruknął, nie kryjąc zniecierpliwienia.

      – Przemyśl moje słowa, syneczku. Po pracy odwiedzę Eleanor w klinice. Ale nie tylko z tym przyszłam.

      – A z czym jeszcze? – zapytał, niepewny, czy nie czeka go kolejny atak na jego i tak nieczyste sumienie.

      – Jakaś panna Drew czeka na dole. Bardzo nalega, żebyś ją przyjął. Wprowadzić ją?

      Damien zesztywniał. Dawno poradziłby sobie z Phillipą Drew, gdyby w takim pośpiechu nie załatwiał matce konsultacji i przyjęcia do szpitala.

      – Dobrze, niech wejdzie.

      Nic dziwnego, że Martha nie znała podrzędnej sekretarki szefa jednego z działów technologii informatycznej. Sam nie wiedział o jej istnieniu, póki tydzień temu nie wyszedł na jaw wyciek ważnych danych. Wszystkie ślady prowadziły do Phillipy.

      Jej szef ogłosił stan alarmowy. Zwoływał zebrania, przesłuchiwał wszystkich razem i każdego z osobna. W rezultacie Damien doszedł do wniosku, że działała w pojedynkę. Patent na oprogramowanie ograniczył straty, ale złodziejka, która omal nie naraziła firmy na milionowe straty, zasłużyła na więzienie. Natychmiast wyrzucił ją z pracy, lecz potem, zatroskany o zdrowie matki, nie śledził dalej jej sprawy.

      Dopiero teraz, po dziesięciu dniach, przypomniał sobie pierwsze i ostatnie spotkanie z winowajczynią. Szlochała, łkała i błagała o litość, a gdy nie zdołała go wzruszyć, oferowała siebie w zamian za bezkarność. Lecz Damien nie przyjął oferty. Mimo niezaprzeczalnej urody wysoka, smukła blondynka wzbudziła w nim tylko odrazę.

      Teraz postanowił przyjąć ją tylko po to, żeby poinformować, że brytyjski system wymiaru sprawiedliwości już na nią czeka. Nie widział nic zdrożnego w wyładowaniu frustracji na bezczelnej złodziejce. Wyświetlił na ekranie wszystkie dowody źle zaplanowanego przestępstwa, usiadł na krześle i czekał.