Trzy razy o świcie. Alessandro BariccoЧитать онлайн книгу.

      Jeden

      Był raz hotel o nieco przestarzałej wytworności. Prawdopodobnie w przeszłości gwarantował obiecany stopień luksusu i elegancji. Dysponował na przykład pięknymi drewnianymi, obrotowymi drzwiami, które zawsze wzbudzają pewne fantazje.

      Przez te drzwi o nietypowej nocnej godzinie weszła kobieta, która chwilę wcześniej wysiadła z taksówki z pozornie nieobecną miną. Miała na sobie żółtą suknię wieczorową z dużym dekoltem, a jej ramion nie okrywał żaden szal, co nadawało jej intrygujący wygląd kogoś, komu się coś przytrafiło. Jej ruchy pełne były wdzięku, a przy tym przypominała aktorkę, która wróciła do swojego szczerszego ja, bo właśnie weszła za kulisy i została zwolniona z obowiązku recytowania. Szła odrobinę zmęczonym krokiem, a malutką torebkę trzymała tak, jakby zaraz miała ją upuścić. Nie była pierwszej młodości, ale to tylko dodawało jej uroku, co typowe dla kobiet, które nigdy nie wątpiły w swoją urodę.

      Na zewnątrz panował mrok sprzed świtu, już nie noc, ale jeszcze nie poranek. Hotelowy hol, elegancki w szczegółach, czysty i miękki, tonął w bezruchu: ciepłe barwy, cisza, właściwe rozmieszczenie, dyskretne oświetlenie, wysokie ściany, jasny sufit, książki na stołach, pulchne poduszki na sofach, obrazy oprawione ze starannością, fortepian w kącie, kilka niezbędnych napisów, starannie dobrana czcionka, zegar wahadłowy, barometr, marmurowe popiersie, zasłony w oknach, dywany na podłodze – subtelna woń.

      Ponieważ portier zawiesił uniform na oparciu skromnego krzesła i spał w dyżurnym pokoiku snem lekkim, w którym doszedł do perfekcji, nikt by nie widział wchodzącej do hotelu kobiety, gdyby nie pewien mężczyzna siedzący w fotelu w rogu holu – co o tej porze przeczy zdrowemu rozsądkowi – który, gdy ją zobaczył, bez wyraźnego powodu założył lewą nogę na prawą, choć wcześniej to prawą trzymał na lewej. Spojrzeli na siebie.

      Zanosiło się na deszcz, ale w końcu nie padało, odezwała się kobieta.

      Tak, nie zebrało się, odrzekł mężczyzna.

      Czeka pan na kogoś?

      Ja? Nie.

      Jaka jestem zmęczona. Pozwoli pan, że usiądę na chwilę?

      Proszę.

      Widzę, że nie ma tu nic do picia.

      Nie sądzę, aby przed siódmą serwowano śniadanie.

      Miałam na myśli alkohol.

      Ach tak. Nie wiem. Chyba nie, o tej porze.

      Która jest godzina?

      Dziesięć po czwartej.

      Naprawdę?

      Tak.

      Ta noc nie ma końca. Mam wrażenie, jakby trwała od trzech lat. Co pan tu robi?

      Właśnie chciałem wyjść. Muszę iść do pracy.

      O tej godzinie?

      Cóż.

      Dlaczego?

      Bo lubię.

      Lubi pan.

      Tak.

      Niewiarygodne.

      Tak pani sądzi?

      Jest pan chyba pierwszą interesującą osobą, którą dziś wieczorem spotykam. Dziś w nocy. W każdym razie dzisiaj.

      Wolę nie myśleć, jacy byli pozostali.

      Potworni.

      Była pani na jakimś