Doodswens (Door Bloed Gebonden Boek 12). Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
ection>
Doodswens
Door Bloed Gebonden Serie Boek 12
Amy Blankenship, RK Melton
Vertaald door Angelique Hofland
Auteursrecht © 2013 Amy Blankenship
Second Edition Gepubliceerd door Amy Blankenship
Alle rechten voorbehouden.
Hoofdstuk 1
Ren wierp een blik op het meisje in zijn armen terwijl hij door Gypsy's ondergrondse woonkamer liep en langs de kralengordijnen die haar slaapkamer omgaven.
Het belangrijkste dat zijn blik trok, was de dunne laag vuil die ze als make-up over haar gezicht had uitgesmeerd om het feit te verdoezelen dat ze een gladde, smetteloze huidskleur had. Niet in staat om zichzelf te stoppen, liet Ren zijn blik langzaam terugdrijven naar haar perfecte lippen en toen omhoog naar de waaier van haar lange donkere wimpers die langs haar wangen streelden. Er zou meer nodig zijn dan vuil en wijde kleren om haar zachtheid en schoonheid voor hem te verbergen.
Hij voelde de dikke doek die ze zo strak om haar borst had gewikkeld en het irriteerde hem. Het was geen wonder dat ze boven flauw was gevallen… hij betwijfelde of ze zelfs goed kon ademen met die bindingen die zo strak om haar borsten waren gewikkeld. Hij vroeg zich stilletjes af wiens slimme idee het was geweest om zich als een jongen te verkleden ... hopelijk niet van haar.
Ren stopte naast het bed en boog zich eroverheen om Lacey op de zachte matras te leggen. Het was gewoon zijn geluk dat het meisje dat exacte moment koos om uit haar dood flauw te vallen en wakker te worden terwijl ze tegen hem vocht.
Het eerste dat Lacey opviel, waren de sterke armen die zo bezitterig om haar heen waren geslagen. Haar brein raakte automatisch in overdrive toen haar paranoïde geest oprecht dacht dat de gevaarlijke demon waarvoor ze de afgelopen weken was weggelopen haar eindelijk had ingehaald.
Als dit het einde van haar was, dan zou ze verdomme ten onder gaan zonder slag of stoot. Voordat de duisternis zelfs maar een kans had om uit haar zicht te verdwijnen, begon ze stoten te geven naar het monster dat haar vasthield.
“Laat me los, klootzak met een zwart hart!” Schreeuwde Lacey en begon met haar voeten te trappen om de demon uit balans te brengen.
Overrompeld door haar snelle ontwaken, griste Ren zijn zonnebril weer uit de lucht, toen ze erin was geslaagd hem van zijn gezicht te slaan omdat hij zijn handen vol had. Hij raakte snel gefrustreerd, klemde zijn tanden op elkaar en liet haar gracieus op de matras vallen.
Ren nam nog niet de moeite om de bril weer op te zetten, maar bleef rechtop staan en keek toe hoe ze een keer stuiterde en er op de één of andere manier in slaagde om haar knieën in de lucht onder zich te vouwen zodat ze erop belandde. De beweging was snel voor een mens ... zeer indrukwekkend.
Lacey knipperde met haar ogen en voelde een overweldigende opluchting toen haar zicht eindelijk duidelijk werd en ze besefte dat het gewoon een idee van Gypsy was om met haar bodyguard te spelen. Ze fronste echter haar wenkbrauwen toen haar blik naar zijn vreemde ogen werd getrokken. Het duurde minder dan een hartslag voordat ze tot de conclusie kwam dat de kleur van zijn irissen haar deed denken aan puur kwik met een vleugje ijsblauw langs de randen. Vreemd genoeg droegen ze bij aan zijn sexappeal, omdat ze er verdomd zeker van was dat hij niet blind was.
“Oh, jij bent het maar,” mompelde ze dankbaar en kromp ineen toen hij vragend een elegante wenkbrauw ophief.
“Wie dacht je dat het was ... de boeman?” Vroeg Ren terwijl hij zijn donkere zonnebril weer opzette. Hij was nog steeds een beetje verbijsterd dat ze hem gewoon recht in de ogen had gekeken en niet terugdeinsde of ineenkromp van angst.
Lacey staarde hem aan en dwong zichzelf het enge beeld van de oude demon en zijn ondergeschikten uit haar hoofd te zetten. Ze sloeg haar armen over haar borst en zei met zoveel sarcasme als ze kon, terwijl haar hart nog steeds een kilometer per minuut klopte: “Nee, je bent geen boeman… gewoon een engerd die zijn handen niet van me af kan houden.”
Ren grijnsde en staarde half naar haar en nam wraak met evenveel sarcasme: “Mocht je willen.”
“Mocht ik willen?” Vroeg Lacey en stond op zodat ze op het matras knielde.
Ze strekte haar armen langs haar lichaam en balde haar vuisten terwijl ze vocht tegen de lichte angst die nog steeds door haar ruggengraat liep. Ze had hier geen tijd voor. Als ze hier niet wegkwam, bestond de kans dat het te laat zou zijn om te vertrekken en keek ze rechtstreeks naar de reden voor de vertraging.
“Ja ... mocht je willen,” herhaalde Ren zich afvragend hoe zo'n driftkop van een meisje er zo schattig uit kon zien, gekleed als een jongen.
“Ik zal je vertellen wat ik wens ... Ik wou dat je me gewoon liet pakken waarvoor ik hier kwam, zodat ik op mijn vrolijke kleine weg kan gaan,” wierp ze terug naar hem terwijl ze haar kin ophief.
“Daarover gesproken ... wat probeerde je precies te stelen en voor wie moest je het stelen?” Vroeg Ren terwijl hij wat dichter voorover leunde om haar te intimideren om de enige vraag te beantwoorden die aan zijn hersenen knaagde. Hij hield niet van de gedachte dat ze zichzelf in gevaar zou brengen door met demonen te werken en weerstond de neiging om haar een beetje wijs te maken.
Hoewel ze zijn ogen niet kon zien vanwege de zonnebril, voelde Lacey zijn zilveren schittering op haar gericht worden en moest ze een rilling onderdrukken. Met haar oplettende blik op hem houdend, krabbelde ze achteruit om het bed tussen hen in te zetten, maar ze knipperde verrast met haar ogen toen hij plotseling uit het zicht verdween.
Ze kon de angstige zucht die haar ontsnapte niet bedwingen toen ze voelde dat twee handen haar schouders vastpakten, net toen haar linkerhand de lucht raakte in plaats van het platte oppervlak van de matras. Als hij niet zo snel had bewogen, zou ze achterover van het bed op de grond zijn gevallen.
“Wat dacht je ervan om een minuutje op je plek te blijven,” zei Ren iets harder dan hij had bedoeld, maar dit meisje zou even moeten relaxen voordat ze zich bezeerde.
Lacey's ademhaling versnelde en haar blik schoot door de kamer op zoek naar een soort wapen. Tot haar grote opluchting merkte ze dat er nogal wat decoraties aan de muren hingen en ze grijnsde in gedachten om de gave van haar opa om vooruit te denken. Jammer dat ze nog steeds buiten haar bereik waren.
De man die haar schouders vasthield, had te snel bewogen om een mens te zijn ... wat betekende dat hij een demon was. Als dat inderdaad het geval was, wat deed een demon dan in godsnaam in de geheime schuilkelder van haar grootvader en waarom was ze alleen met hem?
Ze knipperde langzaam met haar ogen en alle gedachten om terug te vechten verlieten haar toen de herinnering haar in het gezicht sloeg ... hard. Opa was dood. Een geluid bij de deur deed haar met een ruk omhoogkijken en ze zag Gypsy en de andere man die de voordeur van de winkel had ingeslagen, de slaapkamer binnenkomen.
De schouders van Gypsy zakten in elkaar toen Lacey's uitdrukking langzaam veranderde van verdriet in beschuldiging terwijl ze elkaar vanuit de andere kamer aanstaarden.
“Kun je ze hier weghalen en me een moment geven om helder na te denken?” Eiste Lacey boos terwijl ze vocht tegen de tranen die de gedachte om haar grootvader nooit meer te zien had uitgelokt.
“Moet ik je eraan herinneren dat jij degene bent die hier ongevraagd naar binnen is geslopen,” wierp Ren terug met de wens dat er een demon in de buurt was die gedachten kon lezen, zodat hij die kracht kon grijpen. Hij zou er alles voor over hebben om te weten wat dit meisje op dit moment dacht. Het laatste dat hij nodig had, was dat ze genoeg tijd had om met een coverstory te komen voordat hij de waarheid uit haar kon krijgen.
“Ren, alsjeblieft ... kunnen jij en Nick ons meisjes wat privacy geven?” Vroeg Gypsy vriendelijk, vol medelijden voor Lacey. Ze had haar eigen verdriet over de dood van hun opa al afgehandeld ... maar Lacey het net ontdekt.
Ren staarde even naar Gypsy voordat hij weer omlaag keek naar het meisje dat hij nog steeds vasthield. Hij verstevigde zijn greep en leunde voorover tot zijn lippen maar een paar centimeter van haar oor