Razende Harten. Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
sloot snel de vervloekte leegte en knikte zijn dank voor de waarschuwing net toen een zwerm demonen op hen afkwam. De wisselaars waren de leegten en de eenzame ondergang.
Shinbe was bijna gestorven toen hij de laatste keer dat hij per ongeluk één van Hyakuhei's wisselkinderen had opgezogen. Hun kracht weerspiegelde zich in de leegte, waardoor het uit de hand liep en Shinbe's eigen leven in gevaar kwam te worden verteerd door het vervloekte vacuüm.
Suki's bajonet zoemde op het laatste moment door de lucht en doodde enkele van de oprukkende laag geboren demonen. Shinbe gooide woorden en sprak spreuken uit naar de rest die hen aanviel.
Toen begon alles tegelijk te gebeuren, Kyoko keek toe terwijl de groep een grote zwerm grond-demonen afweerde. Luchtlandingsdemonen vielen Toya aan met bewegingen die te snel waren om te volgen, waardoor de mammoetdemon een opening kreeg om aan te vallen. Toya werd over het veld gegooid om vervolgens weer op te staan en er weer tegenaan te gaan.
Kyoko hief haar kruisboog op, met de bedoeling om zoveel mogelijk te helpen als iets haar aandacht trok ... haar bewegingen tot stilstand brengend. Een verlichting daalde om haar heen neer en stootte Kamui af alsof hij van haar was weggegooid. Het was zo helder dat Kyoko haar ogen stijf dichtdeed en haar arm voor zich uitsloeg om niet verblind te worden.
Toya zag de lichtbol op Kyoko neerdalen. Zijn hart bonsde in zijn borst ... zijn aandacht op haar in plaats van op het gevecht met de demon toen hij zichzelf weer van de grond opraapte.
Toen ze eindelijk haar ogen opendeed, hapte Kyoko naar adem toen ze een man vlak voor haar zag. Hij was mooi ... met vleugels van licht ... net als in haar literatuurboeken op school. Ze zouden hebben gezegd dat hij een engel was. Deze man was op geen enkele manier een engel ... ze kon het voelen. Ze trok het touwtje van haar kruisboog terug en er vormde zich een pijl van geest toen ze zich het verhaal herinnerde over de mooiste engel die uit de hemel werd geschopt omdat hij slecht was.
Kyoko stelde haar doel vast terwijl ze in de kristallen keek die zijn ogen waren, maar niet in staat was te schieten. Hoe kon ze zoiets kostbaars kwetsen? Met zijn lange, witte haar om hem heen, had ze nog nooit zoiets moois in haar leven gezien. Hij naderde haar langzaam en fluisterde woorden die ze niet verstond.
Tussen Suki en Shinbe hadden ze bijna alle vrij vliegende geesten uitgeroeid en zich omgedraaid om Toya te helpen met de woedende demon die hem tegen de grond sloeg omdat hij niet op het gevecht lette. Hij had het te druk met proberen te zien wat er met Kyoko gebeurde.
Suki gooide haar wapen en het sneed over de wang van de demon, waardoor zijn aandacht op haar werd gevestigd. Shinbe greep haar uit de weg net toen de demon aanviel, waardoor puin opvloog terwijl zijn klauwen de grond raakten en haar misten. Hij schreeuwde naar Toya. “Ga jij Kyoko helpen. We lossen dit wel op!”
Toya rende naar het stralende licht en zag het beeld van een man met vleugels die naar Kyoko binnen de barrière zweefde. Hij rende ernaartoe, maar de barrière stootte hem af, net als Kamui. Kleine bliksemschichten in de kleur van zwart licht sisten over zijn huid. Hij vloog achteruit en raakte de grond met een bot brekende plof. Hij lag daar een minuut, verdoofd en probeerde op adem te komen.
Kamui stond aan de andere kant van de bol en sprak verwoed elke magische spreuk uit die hij kon bedenken om de barrière te destabiliseren, maar het werkte niet. Hij gromde gefrustreerd toen hij opnieuw probeerde door het schild te breken en bij Kyoko te komen. Hij plaatste zijn handen voor hem samen, sprak zijn krachtigste spreuk uit en liet die los, maar die weerkaatste op de muur van de barrière en sloeg tegen hem aan, waardoor hij geïrriteerd over het gras slipte.
Kyoko probeerde de aantrekkingskracht van de verschijningsvorm voor haar te weerstaan. Ze hoorde hem betoveringen fluisteren en ze voelde een vreemd gevoel in haar borst beginnen. Het was niet pijnlijk ... maar toch ... het voelde alsof het zou barsten. Niet met pijn … het was een liefdevol gevoel. Ze was nog steeds helder genoeg om tegelijkertijd angst te voelen.
Ze probeerde een stap achteruit te doen toen hij nog dichterbij kwam en toen drong het tot haar door wat hij precies aan het doen was. Deze ondeugende demon betoverde haar ... en nu was het te laat. Kyoko knipperde langzaam met haar ogen. Ze voelde het overweldigende gevoel van verliefd zijn. Ze zou alles voor die persoon doen, maar ze wist niet wie die persoon was. Van wie hield ze zoveel dat het pijn deed?
Ze voelde de grond onder haar voeten verschuiven en ze begon weg te zinken in een leegte net toen de verleidelijke demon eindelijk binnen een haarlengte van haar kwam. Zijn zijdezachte lippen streken over de hare en haar wereld werd zwart.
*****
Hyakuhei staarde door de spiegel en was getuige van de spreuk die op Kyoko werd uitgeoefend. Hij wist dat als ze wakker werd, de persoon voor haar degene zou zijn van wie ze hield. Zijn ogen gloeiden als een zwak, karmozijnrood licht toen hij een portaal opende onder de barrièrebol waarin ze gevangen zat en haar naar zich toe begon te trekken.
“Ja, kom naar me toe. Ik ben degene van wie je echt houdt.” Zijn gedachten werden vervormd en hij had het gevoel dat ze eindelijk bij hem thuiskwam. ‘Zoals het hoort,’ fluisterde hij.
Yuuhi keek naar Hyakuhei zonder een zweem van emotie over zijn bleke, jonge gezicht. “Ze zal niet komen, want Toya zal haar tegenhouden.”
Hyakuhei's ogen vernauwden zich naar de jongen voordat hij zich weer naar de spiegel wendde.
*****
Toya stond over de barrièrebol die Kyoko van hem afhield. Terwijl zijn hele lichaam beefde van angst en woede, verzamelde hij zijn beschermengelen en liet het in de twee dolken pulseren.
“Je zult haar niet van me afpakken!” Zijn ogen veranderden onmiddellijk in gesmolten zilver toen zijn krachten naar boven kwamen, een schokgolf om hem heen sturend, waardoor zijn haar en kleren wild wapperden van de ontploffing. Terwijl hij de twee dolken bij elkaar hielden, werden de gekruiste bladen helderblauw terwijl de Tenshi Kyoko's lippen kusten.
De demon keek op toen Toya neerdaalde. In een flits verdween het barrièreschild en de bladen maakten contact met de Tenshi, waardoor deze in een oogwenk werd gedood.
Toya reikte naar beneden, greep Kyoko om haar middel en trok haar omhoog uit de leegte die zich onder haar had gevormd. Hij sprong uit de leegte net toen de enorme demon die Suki en Shinbe aan het bevechten waren, hem opnieuw probeerden aan te vallen.
Toen hij zag dat Kyoko bewusteloos was en niet wist wat de gevleugelde demon haar had aangedaan, werd Toya rood. Hij hief zijn vuurdolk op met een woedende grom, voelde de hitte opbouwen in zijn beschermend bloed en liet het terugvloeien op de naderende demonen, waardoor ze aan gruzelementen werden geschoten.
*****
Yuuhi liet de spiegel van de zielen van Hyakuhei zakken, die teleurgesteld had weggekeken.
Hyakuhei's stem bleef kalm. “Het maakt niet uit, de betovering zal maar een paar uur duren sinds de Tenshi werd vernietigd.” Er was geen spijt, want hij zou veel meer kansen hebben en hij zou de priesteres gevangennemen. Hij opende de palm van zijn hand en onthulde de kleine fragmenten van kristal dat haar uiteindelijk binnen zijn bereik zou brengen.
“Ze komt nog wel naar me toe,” zei hij met een verleidelijke stem terwijl Yuuhi weer in de spiegel keek.
*****
Toya was zo overstuur dat hij niet eens merkte dat de donkere wolken verdwenen waren en dat de zon weer laat op de dag scheen. Hij stak zijn hand uit en trok Kyoko dichter naar zich toe zodat haar hoofd op zijn dij rustte terwijl hij knielde. Hij kon geen wonden zien, maar het feit dat ze was flauwgevallen joeg hem de stuipen op het lijf. Hij schonk geen aandacht aan de anderen terwijl ze om hem heen stonden.
Kamui knielde naast Toya. “Is alles goed met haar?” Hij staarde naar Kyoko met een hapering in zijn stem. “Ik had haar moeten beschermen,” fluisterde hij terwijl hij zijn hand uitstak en haar wang aanraakte met de toppen van zijn vingers. “Kyoko, word alsjeblieft wakker ... voor mij ... kom op … waarom wil je niet wakker worden?” De trilling in Kamuis stem verraadde het schuldgevoel dat hij voelde omdat hij haar niet had gered.
Shinbe