Razende Harten. Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
Toya erover nadacht, boog hij zich voorover en schudde zachtjes haar schouder. “Kyoko,” fluisterde hij, en trok toen snel zijn hand terug toen haar donkere wimpers knipperden. “Gaat het nu goed met je?” Vroeg hij haar rustig. Haar ogen flitsten groot en Toya hield zijn adem in.
‘Het gaat goed,’ fluisterde Kyoko en kromp ineen toen ze wist dat ze dit ook de laatste keer dat ze wakker was geworden had gezegd. Beide keren had ze gelogen. Ze weigerde naar Toya te kijken, haar blik ging naar Suki en Shinbe en ze voelde haar gezicht snel van kleur veranderen. Ze had het gevoel dat ze zou sterven van schaamte.
Kyoko sloot snel haar ogen, trok haar knieën op, sloeg haar armen er omheen en verborg haar gezicht. “Het spijt me. Het spijt me zo,” mompelde ze vanuit haar schuilplaats.
Toya stak zijn hand uit en legde zijn hand op haar schouder om haar te troosten. Toen ze ineenkromp, verwijderde hij het snel, balde zijn hand tot een vuist en liet hem weer langs zijn zij zakken. De pijn van de afwijzing spatte uiteen in zijn gouden ogen terwijl hij naar de anderen keek.
“Het is goed, Kyoko. Niets van dit alles was jouw schuld. Het was Hyakuhei. Die klootzak.” De woorden werden kalm gefluisterd, maar het was de stilte voor de storm en ze hoorden het allemaal luid en duidelijk. Toya stond op en staarde naar het haargordijn dat haar voor hem verborg. Zonder nog een woord draaide hij zich weer om en liep weg het diepe gebladerte in van het bos.
Kyoko wenste dat er een gat zou ontstaan en dat ze er gewoon in kon zinken en daar blijven waar niemand haar ooit zou vinden. Hoe moest ze ze nu onder ogen zien? Toen riep ze hardop: “O god, ik wil naar huis.”
Suki stond op en wilde de pijn van haar vriendin verzachten. “Kaen en ik kunnen je terugbrengen naar het meisjesbeeld, als je dat wilt.” Suki liep naar haar toe toen Kaen al in zijn drakenvorm uit de schaduw stapte. Ze klom erop en reikte haar hand naar Kyoko. “Laten we gaan.”
Kyoko stond langzaam op, kon niemand aankijken en fluisterde schuldbewust: “Ik ben over een paar dagen terug.” Ze rende naar Kaen en ze vertrokken naar het hart van de tijd en haar weg naar huis.
Toya stapte terug de open plek in en keek toe hoe Kaen uit zijn gezichtsvermogen verdween. Hij wilde niet dat ze naar huis ging. Hij voelde zijn hart een paar centimeter zakken. Wat als ze niet terugkwam? Toya draaide zich op de hielen en zette het op een lopen, in de hoop haar te verslaan naar het tijdportaal dat haar uit zijn wereld zou halen.
*****
Op de terugweg naar het meisjesbeeld zei Kyoko niets, dus probeerde Suki haar eruit te lokken. “Kyoko, ik zou me echt nergens zorgen over maken. We weten allemaal dat het de spreuk was en niet jij. Dus het is echt niet zo erg als je denkt.” Suki keek achterom en glimlachte naar Kyoko.
Kyoko deed een zwakke poging om terug te glimlachen, maar mengde zich niet in het gesprek. Ze had het te druk met het sterven van duizend doden elke keer als ze dacht aan wat ze had gedaan, vooral de manier waarop ze Toya en Kyou had gekust. Kyoko legde haar handen voor haar gezicht en wenste opnieuw dat ze zich kon verstoppen. Ze wilde gewoon naar huis en zo ver onder haar dekens kruipen als ze kon en daar een tijdje blijven.
Ze herinnerde zich hoe het voelde om Kyou te kussen en zuchtte. ‘Wat moet hij wel niet denken?’ Ze kon het geen van beiden kwalijk nemen, want ze had zich bijna op hen geworpen. Ze vroeg zich ook af welke reactie ze van Toya had gekregen. Hij had haar terug gekust ... nee ... hij had meer gedaan dan dat. Ze beefde bij de herinnering aan het gevoel van zijn hardheid onder haar.
Kyoko schudde haar hoofd. Als ze nu iemand zou moeten kiezen, zou ze Kotaro kiezen. Ze had zich tenminste niet op hem geworpen!
Ze drukte haar voorhoofd tegen Suki's rug en wist dat ze genoten had van de kus van Toya, en ja, ook van Kyou. Maar wat moeten ze nu van haar denken. Kyoko keek naar beneden terwijl de grond onder hen vervaagde. Ze vlogen al een tijdje en kwamen steeds dichter bij het Hart van de Tijd. “Suki, wil je me hier laten gaan? Ik zou de rest van de weg alleen willen lopen.”
Suki klopte op Kaen z’n schouder en hij dook lager en landde. Kyoko gleed eraf en Suki ook. “Weet je zeker dat je niet wilt dat we met je meelopen?” Vroeg Suki bezorgd.
Kyoko schudde haar hoofd, stapte naar voren en gaf Suki een knuffel. “Ik heb mijn kruisboog als er iets gebeurt en het is niet te ver. Ik ben over een paar dagen terug. Vertel het de anderen voor mij. Ik zal voor iedereen iets lekkers meebrengen.” Kyoko probeerde te glimlachen, maar haar mondhoeken wilden niet meewerken, dus gaf ze het op. Ze draaide zich om en begon in de richting te open waarin het meisjesbeeld stond ... en haar weg uit deze wereld.
Ze ontspande zich een beetje toen ze Kaen weer de lucht in hoorde gaan en haar de eenzaamheid gaf die ze nodig had. Hoe meer Kyoko liep, hoe meer ze zichzelf weer voelde en in plaats van zich te schamen ... begon ze boos te worden. Niet zozeer boos op zichzelf, maar boos op Toya en Kyou omdat ze misbruik van haar maakten terwijl ze allebei wisten dat ze in de ban was.
“Dat is het, de volgende persoon die me probeert te kussen, wordt aangepakt en het kan me niet schelen wie het is! Ik heb geen vriendje, en op dit moment wil ik er absoluut geen!” Daar, dat hardop gezegd, voelde ze zich een stuk beter over zichzelf. Ze zou naar huis gaan en een paar dagen ontspannen en zo goed als nieuw terugkomen.
Kyoko besloot dat ze Hyakuhei graag van de ene kant van dit land naar de andere zou schoppen als ze terugkwam. Dat had hij wel verdiend.
*****
Toya landde op de open plek in de hoop Kyoko op te vangen voordat ze naar huis ging. Zijn zilveren vleugels glinsterden en verdwenen daarna spoorloos. Zijn hart begon zenuwachtig te bonzen toen hij haar geur dichterbij voelde komen. Terwijl hij zijn mannetje stond, keek hij toe terwijl ze de open plek op liep. Ze had nog niet opgekeken, dus hij stond daar maar ... tussen haar en haar enige weg naar huis.
Kyoko was bijna helemaal naar hem toe gelopen voordat ze opkeek en stil bleef staan. “Toya,” ze slaagde erin om eruit te komen voordat ze haar blik weer neersloeg. Ze was nog niet in de stemming om met hem te praten. Niet met die vreemde gevoelens zo vers in haar geheugen. Die betovering had haar krols gemaakt, bij gebrek aan een betere term, en hoewel de betovering weg was, voelde ze nog steeds de hitte.
Verdomme, ze neemt dit te hard op. Hij wist dat hij iets moest doen om de spanning te verlichten voordat het allemaal in zijn gezicht ontplofte. “Kyoko kijk, je hoeft nu niet naar huis te gaan, niet met ons zo dicht bij het vinden van Hyakuhei. Laat een klein ding als een kus ons niet in de weg staan.”
Daar, hij had het gezegd. Het was niet erg en ze moest gewoon met hem teruggaan ... waar ze thuishoorde. Ja, dat zou beter zijn. Hij begon te friemelen toen hij merkte dat ze vlak voor hem was gestopt.
Kyoko hoorde zijn woorden. Laat een klein ding als een kus ons niet in de weg staan? Ze gromde inwendig. Dus hij dacht dat het niet erg was, toch? Hij dacht dat hij dat op elk moment kon doen en dat ze er geen aandacht aan moest schenken. Ha! Haar woede was naar boven gekomen en nu had ze er een uitlaatklep voor.
“Toya,” zei ze met de liefste stem die ze kon opbrengen.
“Ja, Kyoko?” Toya moest zichzelf dwingen geen stap terug te doen als zijn instinct hem vertelde dat hij daar weg moest.
Kyoko leunde naar voren alsof zij zachtjes iets tegen hem wilde zeggen en hij leunde een beetje naar voren zodat hij haar kon horen. Kyoko glimlachte. “NEE!”
Toya kon de aantrekkingskracht van de Taming-spreuk niet stoppen toen zijn lichaam zwaar werd en hij op de grond sloeg. Hij worstelde meteen om op te staan, maar ze stond daar en verlengde de betovering totdat hij het gevoel had dat hij zijn rug zou breken om ertegen te vechten.
“Voor de liefde van God, stop alsjeblieft!” Schreeuwde Toya.
Kyoko stampte met haar voet, maar sprak de betovering niet opnieuw uit. Ze beet op haar tong om het niet te doen. Toen liet ze het allemaal vliegen, maar het was niet de bindende spreuk. Het waren alle gevoelens die ze op dat moment voelde.
“Hoe kon je, Toya? Ik kan het begrijpen dat Kyou me zo kuste, maar jij? Je had me moeten beschermen! Dat betekent ook mijn gevoel! Dat had je me niet moeten