Razende Harten. Amy BlankenshipЧитать онлайн книгу.
hem terwijl hij zich uit de boom duwde waar hij praktisch in was geduwd door Kotaro's bewakerswinden.
Kotaro trok zijn neus op en nam niet eens de moeite om naar Toya te kijken en staarde alleen maar in de richting van zijn broer. “Ik wist dat ik je ergens rook,” zei hij beledigend.
Kamui keek stomverbaasd toe hoe Toya briest en merkte dat hij met de seconde bozer werd. Hij schoof fluisterend dichter naar Kyoko toe. “Ah, Kyoko, misschien wil je dit stoppen voordat het begint.” Wetende dat Kyoko het enige was dat hen ervan weerhield elkaar uit elkaar te scheuren, deed Kamui een veilige stap terug van het trio.
Kyoko wist dat Kotaro ongevaarlijk was ... nou ja, in ieder geval voor haar. Ze nam haar handen uit de zijne ... nog steeds blozend van de manier waarop hij naar haar keek. Ze kon de liefde en toewijding echt zien stralen in zijn ijsblauwe ogen.
“Kotaro, wat brengt je deze kant op?” Vroeg ze om zijn aandacht van Toya af te leiden.
Kotaro glimlachte, vergat Toya meteen en beantwoordde haar vraag. “Ik heb gehoord dat er problemen zijn in het oostelijke gebied bij het bos. Ik hoopte Hyakuhei te vinden en hem voor jou te vermoorden, zodat je op kon schieten en mijn maat kon worden, mijn lieve Kyoko.” Oh, hij hield wel van Kyoko, maar hij hield ook van het rammelen aan Toya's kooi.
Kyoko werd een paar tinten roder bij het horen van zijn woorden. Haar lippen gingen vaneen om iets te zeggen, maar omdat haar gedachtegang op hol sloeg gaf ze het gewoon op.
Toya had genoeg onzin gehoord van die stomme blaaskaak. Hij stapte voor Kyoko uit om haar voor Kotaro's zicht te beschermen en gromde laag in zijn keel: “Ga terug!” Hij kneep zijn gouden ogen tot spleetjes en fronste. “We hebben je hulp niet nodig om van Hyakuhei af te komen. Dus waarom probeer je niet gewoon uit onze buurt te blijven en Kyoko met rust te laten?”
Kotaro deed alsof Toya er niet eens was. In een waas bewoog hij zich om Toya heen om een kuise kus op Kyoko's wang te leggen. Met een knipoog was hij net zo snel weg als hij was verschenen.
Toya balde zijn vuisten langs zijn lichaam. Hij was zo boos dat het voelde alsof hij zou ontploffen. Waarom wilde iedereen ineens Kyoko kussen? Ze was verdomme van hem!
“Kotaro, kom hier terug en vecht met me klootzak!” Schreeuwde hij op de top van zijn longen.
Kyoko wendde zich tot Kamui alsof er niets was gebeurd. “Dus ik denk dat Sennins informatie juist was.”
Toya gaf het op en draaide zich om. “Kom op, laten we onze spullen bij elkaar zoeken. We kunnen Suki en Shinbe onderweg ophalen. We moeten toch langs waar ze zijn om bij het oostelijke bos te komen,” Kyoko. Hij zou Kotaro haar nooit laten hebben en hij kon niet wachten om hem tegen het lijf te lopen en hem in elkaar te slaan om hem dat te laten weten.
Kyoko wist dat Toya jaloers was op Kotaro. Maar zoals ze het zag, kon Kotaro haar tenminste zijn ware gevoelens vertellen, waar Toya haar alleen maar aan het lijntje hield. Ze bukte zich en begon het overgebleven voedsel te verzamelen dat ze later met de anderen zouden delen.
Toya bukte zich voor haar en wachtte tot ze op zijn rug zou klimmen. Op die manier zouden ze een betere tijd hebben en het was de enige keer dat hij weg kon komen door haar vast te houden zonder dat iemand een wenkbrauw optrok.
Kyoko hield haar adem even in en liet hem toen langzaam ontsnappen, omdat ze het niet anders wilde maken dan de andere keren dat ze dit had gedaan ... maar het was zo. Ze sloeg haar armen om zijn borst als zijn handen onder haar knieën om haar stevig tegen zijn rug te houden. Ze keek omhoog naar de lucht en vroeg zich af of het lot al plezier had.
Elke keer dat iemand anders Kyoko's aandacht probeerde te krijgen, lachte Kamui stilletjes in zichzelf om Toya's acties. Toen ze de zak met voedsel opraapten nadat ze waren verdwenen, glinsterden doorschijnende vleugels in het zicht, waardoor een regen van veelkleurig sterrenstof over de plek viel die op magische wijze alle bewijzen wiste alsof er ooit iemand was geweest.
Toen hij Kaen’s aanwezigheid achter hem voelde, zei hij: “Het ziet ernaar uit dat het een interessante dag gaat worden. Zullen we ons bij hen voegen?” Zijn voeten lieten de grond los terwijl hij ongezien achter hen aan gleed.
Stiekem vond Kyoko het heerlijk om op Toya's rug te rijden als ze haast hadden. Ze voelde de spieren onder zich aanspannen en uitrekken. Ze legde haar wang op zijn sterke schouder en hield hem vast terwijl zijn lange haar om haar heen golfde en haar gezicht kietelde. Hij deed alsof ze niets woog toen hij van tak naar tak sprong, soms op de grond landde, om vervolgens weer omhoog de bomen in te schieten. Hij leek iets met hoogtes te hebben.
Toya vond het geweldig als Kyoko op zijn rug reed, maar dat zou hij haar nooit vertellen. Het gaf hem een goed gevoel toen ze zich aan hem vastklampte in een poging zich vast te houden. Soms ging hij zelfs nog sneller, zodat ze hem steviger zou moeten vasthouden, met haar benen tegen hem aan en haar armen om hem heen. Om deze reden had hij nooit zijn vleugels om haar heen getoond.
Soms legde ze haar wang tegen zijn rug en voelde hij dat zij er net zo van genoot als hij. Zijn gedachten gingen terug naar het bos in het oosten. Het Guardian Heart Crystal was al voor de helft verzameld en Hyakuhei had het meeste ervan op dit punt. Het werd erg gevaarlijk en hij moest op zijn hoede blijven.
Hij vond dat hij Kyoko met zijn leven moest beschermen, vooral als er overal gevaar was. De demon waarmee hij gisteren had gevochten, was een wake-up call geweest. Toya versnelde, in de hoop Suki en Shinbe tegen te komen op hun weg terug naar het kamp, zodat ze zich konden haasten en naar het oosten konden voordat Kotaro en Kyou dat deden.
Hoog boven hen vloog Kyou zonder uitdrukking door de lucht, als een verschijning van een godheid. Zijn kleding zweefde om hem heen terwijl hij in de verte het oosten afspeurde. Dus het oostelijke bos is waar de aanwezigheid van Hyakuhei was verdwenen. Dit is ook waar Toya en de priesteres naartoe gingen. Zijn lippen krulden naar boven in de kleinste zweem van een glimlach.
“Hé!” Riep Toya toen hij in de verte een flits van beweging opving. Hij sprong van boom naar boom en tak naar tak en landde gracieus voor Shinbe en Suki.
Kyoko gleed van Toya's rug en liep snel naar hen toe, glimlachend naar haar vrienden. “We hebben net gehoord dat we naar het oostelijke bos zouden moeten gaan,” vertelde Kyoko hen.
Shinbe's hoofd schoot omhoog terwijl hij naar Toya keek. “Oh ja? Wat gebeurt er in dat gebied?” Vroeg hij om dichter bij Toya te komen om de zaak te bespreken. Kamui stapte van de rand van het bos om zich bij de bewakers aan te sluiten bij de planning en knikte toen Kaen vanuit het niets opdook, zoals hij vaak deed net wanneer de tijd rijp was.
Kyoko fluisterde tegen Suki en trok haar opzij en weg van de anderen: “Maar hoe was je bezoek trouwens?” Ze hield grijnzend haar hoofd opzij.
Suki rolde met haar ogen in de richting van Shinbe. “Kun je geloven dat die idioot me probeerde te kussen?” Ze kruiste haar armen voor haar borst en wierp dolken op de eigenzinnige amethist bewaker.
Toya trilde van zijn uitzonderlijke gehoor. Hij had Suki's opmerking gehoord en toen Kyoko het hoorde, had ze hem recht aangekeken en hem in de gaten gehouden. Ze wendde haar gezicht af om de blos te verbergen die over haar wangen kroop, maar niet voordat Suki en Shinbe het allebei opmerkten.
Shinbe boog zich naar zijn broer toe en hield zijn stem zacht. “Wat is er tussen jullie tweeën gebeurd toen we weg waren, Toya?” Hij voelde een vlaag van jaloezie door hem schieten, maar probeerde het te negeren, wetende dat het een verloren zaak was. Kamui deed ook een stap dichterbij in afwachting van het antwoord.
Toya's ogen werden groot en het fijne, dunne haar ging rechtop in zijn nek staan, waardoor hij er met een schuldige blik achter vandaan kwam. “Heh, er is niets gebeurd,” hij sloeg zijn armen over elkaar en keek hen boos aan, terwijl hij hen uitdaagde zijn bluf uit te roepen.
Suki greep Kyoko's arm en trok haar dit keer een flink eind weg van de jongens. “Oké, vertel. Wat heb ik gemist?” Vroeg ze met trillende lippen en nauwelijks verborgen vrolijkheid. Zolang Suki Kyoko kende, had ze het gevoel dat ze haar voor altijd had gekend. Ze hield van haar als van een zus, en op dit moment voelde ze dat er iets aan de hand was.
Kyoko wilde