Hekayələr. Редьярд Джозеф КиплингЧитать онлайн книгу.
barmaqlarını çağanın narın tüklə örtülü xırda başına lap ehtiyatla toxundurdu.
– O bizim dindəndir, – Əmirə dedi, – gecələr oyaq qalıb qulağına kəlmeyi-şəhadətini pıçıldamışam. Ən təəccüblüsü isə budur ki, mənim kimi o da cümə günü doğulub. Ehtiyatlı ol, sevgilim; amma o artıq adamın barmaqlarından yapışa bilir.
Holden barmağından yavaşca tutmuş zəif əli ovcunda saxlamışdı və bu toxunuşdan, bu təmasdan onun bədənindən bir vicvicə keçib düz ürəyinin başında dayandı. O anadək Holdenin bütün fikri-zikri Əmirədə idi. İndi isə anlamağa başlayırdı: yer üzündə daha kimsə var, amma hələ də heç cür təsəvvür edə bilmirdi ki, bu onun ruhu, canı olan oğludur. Yerində oturub fikrə getdi. Əmirəni mürgü aparmışdı.
– Sahib, get, – anası pıçıltıyla dedi. – Oyananda səni görsə, yaxşı olmaz. Ona indi sakitlik lazımdır.
– Mən gedirəm, – Holden müti tərzdə dedi. – Bu pulları götür. Mənim oğluma yaxşı bax. Nəyə ehtiyacı olsa, əsirgəmə.
Gümüş sikkələrin cingiltisi Əmirəni oyatdı.
– Mən onun anasıyam, pulla çalışan xidmətçi deyiləm, – zəif səslə dilləndi. – Yəni elə fikirləşirsən ki, pula görə öz balama daha yaxşı baxacağam! Ana, qaytar pulları. Mən öz ağama oğul bəxş etmişəm.
Möhkəm yorğunluğun nəticəsi olan dərin yuxu onu apardı, sözü ağzında qaldı. Holden ürəyində bir yüngüllüklə həyətə endi. Qoca gözətçi Pirxan sevincindən gülürdü.
– Artıq ev doludur, – fikrini izah etmədən dilləndi və çox qabaqlar, krallıq polisində çalışarkən gəzdirdiyi qılıncın qəbzəsini Holdenin əlinə verdi. Fəvvarənin yanından kəndirlənmiş keçinin mələrtisi gəlirdi.
– İki dənədir, – Pirxan dedi, – ən yaxşı keçinin iki dənəsi. Onları mən almışam, özü də xeyli pul verdim; amma qonağımız yoxdur deyə heyvanların əti özümə qismət olacaq. Var gücünlə vur, sahib! Bu qılınc yaxşı tarazlanmayıb. Gözlə, qoy ot qırpmağı qurtarıb başlarını qaldırsınlar.
– Bunları neynirdin? – Holden təəccüblə soruşdu.
– Uşağın gəlişinə qurbanlıqdır. Necə yəni neynirdin? Qurban kəsilməsə, körpənin bəxti olmaz, ölər. Yoxsulların hamisi demək lazım olan sözləri də bilir.
Holden bu duanın sözlərini bir dəfə öyrənmişdi, amma onda heç düşünmürdü ki, nə vaxtsa bu duanı etməsinə ehtiyac olacaq. Qılıncın buz kimi qəbzəsi qəflətən ona yuxarıdakı körpənin xırdaca əlinin təmasını xatırlatdı – həmin körpə onun oğluydu və oğlunu itirmək qorxusu kişinin qəlbini çulğadı.
– Vur! – Pirxan dedi. – Əgər bahası başqa bir həyatla ödənməsə, dünyada heç bir yeni həyat yaranmaz. Bir bax, keçilər başlarını qaldırdı. İndi vur!
Holden, demək olar, şüursuz surətdə dodağının altında müsəlman duasının kəlmələrini deyə-deyə iki zərbə endirdi:
– Ey yerin-göyün sahibi. Bu oğlumun yerinə sənə başqa qurban verirəm – həyatını həyat yerinə; qanını qan yerinə; başını baş, tükünü tük, dərisini dəri yerinə!
Bir qədər aralı durmuş at Holdenin çəkməsinə sıçrayan təzə qanın qoxusunu duydu, fınxıraraq cilovunu dartdı.
– Yaxşı zərbə idi! – Pirxan qılıncın tiyəsini silə-silə dilləndi. – Sənin simanda yaxşı bir döyüşçü itib. Get. Qoy ürəyinə bir hüzur çöksün, ey Allahın sevimlisi. Mən həm sənin, həm də oğlunun nökəriyəm. Qoy ağam min il ömür sürsün, bəs… ətin hamısı mənimdir?
Pirxan biraylıq məvacibi qədər varlanaraq getdi. Holden yəhərə sıçrayıb yer üzünü qəfil bələmiş axşam dumanına baş vurdu. O, indi içindəki mübhəm sevincini əvəz edən, heç bir bəlli şeyə aid olmayan qəribə riqqətin ağuşunda idi. O, başını çılğın atının yalmanına sarı əyəndə riqqətdən nəfəsi kəsilirdi. “Mən heç vaxt belə bir hiss yaşamamışam, – düşündü. – Kluba gedim, özümü ələ almalıyam”.
Bilyard partiyası başlanırdı; otaqda çox adam vardı. İçəridəki gur işığa və tünlüyə sevinən Holden dilinə qəfil düşən bu mahnını ucadan oxuya-oxuya içəri girdi:
“Baltimorda gəzərkən bir xanımla rastlaşdım…”
– Doğrudan? – klubun katibi elə oturduğu yerdən soruşdu. – Bəs o xanım demədi ki, çəkmələriniz yaşdır? Aman Tanrı, bu ki qandır!
– Boş şeydir! – Holden bilyard kiyini əlinə alıb cavab verdi. – Mən də qoşula bilərəm? Şehdir. Tarlanın içindən keçirdim. Lənət şeytana! Çəkmələrim, doğrudan, yaman gündədir ha!
Qızımız olarsa, ərə verərik,
Oğlumuz olarsa, matros edərik.
Göy gödəkcə geyib xəncərin taxar,
Vüqarla meydanda ətrafa baxar.
– Sarı, mavi; növbəti oyun yaşılındır, – marker yeknəsəq səsiylə elan etdi.
– “Vüqarla meydanda ətrafa baxar…” Marker, mən yaşılam? “Necə ki bir zaman atam baxardı…” Eh! Axmaq zərbə idi.
– Bilmirəm nəyə sevinirsiniz, – cavan, çalışqan məmur sərt ahənglə dilləndi. – Hökumət Sandersi əvəz edərkən göstərdiyiniz fəaliyyətdən o qədər də razı qalmayıb.
– Bu nədir elə? Mənzil-qərargahdan töhmət gəlib? – Holden dalğın təbəssümlə dilləndi. – Mən elə bilirəm ki, birtəhər dözərəm buna.
Söhbət daim yeni olan bir məsələdən – buradakı insanların hər birinin əmək fəaliyyətindən gedirdi, – və Holden hələ ağasının bütün işlərindən xəbərdar olan eşikağasının onu qarşıladığı qaranlıq, boş daxmasına gedənədək sakitləşdi. Holden gecənin xeyli hissəsini yatmamışdı, amma yuxuları şirin idi.
– İndi nə boydadır o?
– Ya Allah!.. Kişinin sualına bax bir! Cəmi altıhəftəlikdir. Ömrüm-günüm, bu gecə səninlə dama çıxıb ulduzları sayacağam. Çünki bu, xoşbəxtlik gətirir. Anadan isə cümə günü olub, Günəş nişanəsi altında. Mənə dedilər ki, hər ikimizdən uzun ömür sürəcək və xoşbəxt olacaq. Bundan artıq nə arzulaya bilərik, sevgilim?
– Bundan yaxşı nə var ki… Gəl dama çıxaq, sən ulduzlarını say. Amma elə də çox saya bilməyəcəksən, hava buludludur.
– Qışda yağış daha gec yağır, amma hərdən bivaxt yağdığı da olur. Ulduzların hamısı yox olmamışdan qalxaq. Gözəl nəyim varsa yanımdadır indi.
– Ən gözəlini unutmusan.
– Hə, elədir!.. Həyatımızın ən qiymətli bəzəyi!.. O da bizimlə dama qalxacaq. O hələ ulduzları görməyib.
Əmirə yastı dama aparan dar pilləkənlə yuxarı çıxdı. Gümüş saçaqlı hələkdəki, başında xırdaca papağı olan körpə onun sağ qolunun üstündə qımıldanmadan uzanmışdı, gözlərini belə qırpmırdı. Əmirə ən qiymətli nəyi varsa əyninə geymişdi. Burnundakı xırda brilyant bizim avropalıların