Qatardakı qız. Пола ХокинсЧитать онлайн книгу.
bir xətt çəkdiyini deyən kiminsə olması əyləncəli ola bilər.
Bu, əlbəttə ki, eyni şey deyildi. Bir az gərgin idim, amma son vaxtlar yata bilmirdim və Skott da eynilə
mənim kimi görünürdü. Ona demişdim ki, tanıdığım insanlarla bu barədə danışmaq mənimçün çətindir, hətta bunu səninlə belə danışa bilmirəm. O da mənə
problemin elə bunda olduğunu, tanımadıqlarımla hər şeyi danışa biləcəyimi söyləyirdi. Amma bu elə də düz deyildi. Birdən-birə hər şeyi danışa bilməzdim. Yazıq Skott. Məsələnin heç yarısını da bilmirdi. Məni o qədər sevirdi ki, bu məni çox pərişan edirdi. Bunu necə bacara bilirdi, bilmirdim. Öz-özümü dəli edəcəkdim.
Amma nəsə etməli idim və ən azından bu nəyəsə
çalışmaq sayılırdı. Bütün planlarım – fotoqraflıq kursu, aşpazlıq dərsləri – doğrudan da indi fikirləşəndə bir az mənasız gəlirdi; elə bil reallığı qəbul edib yaşamaq əvəzinə rol oynayırdım. Özümə bir məşğuliyyət tapmalı idim, məsrəfli bir məşğuliyyət. Mən bunu edə bilməzdim – sadəcə həyat yoldaşı olmaqla kifayətlənə bilməzdim. İnsanların günlərini necə boş-bekar keçir-diklərini başa düşə bilmirdim. Kişilərin evə gəlməsini və onları sevməsini gözləyirdilər. Ya da günlərini keçirmək üçün müvəqqəti nəsə axtarırdılar.
1
Axşam
Gözləməli oldum. Seansım yarım saat əvvəl başlamalı idi, amma hələ da burda, gözləmə otağında oturmuş, “Vogue”un səhifələrini çevirərək çıxıb getmək haqqında fikirləşirdim. Həkimlərin qəbullarının gecikə biləcəyini bilirdim, amma psixoloqların?! Filmlər-dən öyrəndiyim qədəri ilə otuz dəqiqəniz bitən kimi sizi yola salmalıdırlar. Deyəsən, Hollivud Dövlət Sağlamlıq Mərkəzindəki psixoloqları nəzərdə tutmamışdı.
Elə həkimin qapısında kifayət qədər gözlədildiyi-mi, daha artıq gözləməyəcəyimi deməyə hazırlaşırdım ki, ofisin qapısı açıldı və çox hündür, caydaq bir adam içəridən çıxıb üzrxahlıqla mənə əlini uzatdı.
– Missis Hipvel, sizi gözlətdiyimə görə üzr istəyirəm, – dedi.
Gülümsədim və narahat olmamasını xahiş etdim.
Onda doğrudan da bir narahatçılıq olmadığını düşünürdüm, çünki hələ sadəcə iki dəqiqədir yanında olmağıma baxmayaraq, artıq özümü yüngülləşmiş hiss edirdim.
Deyəsən, buna səbəb səsi idi: mülayim və ahəstə
bir səs. Gözlədiyim kimi, yüngül ləhcəsi vardı, çünki adı Dr. Kamal Abdik idi. Tünd bal rəngli dərisinin onu cavan göstərməsinə baxmayaraq, otuz yaşlarında olduğunu güman etmək olardı. Üzərimdə olduğunu təsəvvür etdiyim əlləri vardı, barmaqları uzun və incə idi, sanki dərimə toxunduğunu hiss edirdim.
Elə əhəmiyyətli bir şey danışmadıq; sadəcə giriş
verdik, tanış olma mərhələsini keçdik, məndən problemin nə olduğunu soruşanda qarabasmalarımdan, yu-1
xusuzluqdan, gecələri yuxuya getməkdən qorxub gö-züaçıq uzanmağımdan danışdım. Bu mövzu haqda bir az da aydın danışmağımı xahiş etdi, ancaq mən hələ
buna hazır deyildim. Narkotik və alkoqoldan istifadə
edib-etmədiyimi soruşdu. Ona bu yaxınlarda başqa günahlar işlətdiyimi deyərək gözlərinin içinə baxdım.
Deyəsən, nə haqda danışdığımı başa düşmüşdü. Sonra, elə bil, məsələyə daha ciddi yanaşmalı olduğumu hiss etdiyimə görə qalereyamın bağlanmasından, özümü davamlı olaraq boşluqda hiss etməyimdən, istiqa-mətimi itirməyimdən, vaxtımın çoxunu reallıqla yox, düşünməklə keçirməyimdən danışdım. Elə də çox danışmır, arada bəzi cavablar verirdi; amma danışığını eşitmək istədiyimə görə seans bitəndə ondan haralı olduğunu soruşdum.
– Meidstondanam, – dedi, – Kentdən. Ancaq bir neçə il əvvəl Korliyə köçmüşəm, – deyə əlavə etsə də, sualıma cavabın bu olmadığını anladı və hiyləgərcəsi-nə gülümsədi.
Skott evdə məni gözləyirdi; əlimə bir içki verdi, seans haqda ətraflı öyrənmək istəyirdi. Hər şeyin qaydasında olduğunu dedim. Psixoloq haqda suallar verdi: Ondan xoşum gəldimi? Necə adam idi? Yaxşı olduğunu dedim, çünki çox həvəsli görünmək istəmirdim.
Ben haqda danışıb-danışmadığımızı soruşdu. Skott elə
hesab edirdi ki, hər şeyin səbəbi Bendi. Bəlkə də haqlı idi. Bəlkə də məni düşündüyümdən daha yaxşı tanıyırdı.
1
25 Sentyabr 2012, Çərşənbə axşamı
Səhər
Bu gün tezdən durmuşdum; cəmi bir neçə saat ya-ta bilmişdim, amma bu son həftədə irəliləmə hesab oluna bilərdi. Yerimdən duranda özümü demək olar, yenilənmiş hiss etdim və eyvanda oturmaq əvəzinə piyada gəzintiyə çıxmaq qərarına gəldim.
Özüm də fərqinə varmadan uzun müddətdir özümü evə qapatmışdım. Bu günlərdə getdiyim yeganə
yer mağazalar, pilates dərslərim və psixoloqum idi. Bəzən də Taragilə gedirdim. Qalan vaxtımı isə evdə keçi-rirdim. Narahatçılığım təəccüblü deyildi.
Evdən çıxıb sağa döndüm, “Kinqli” küçəsinə gedən yola çıxdım. “The Rose” adlı barı keçdim. Ora tez-tez gedirdik, artıq niyə getmədiyimiz belə yadımda deyildi. Əslində, oranı elə də sevmirdim, qırx yaşlarına yaxın çoxlu cütlük sərxoş olana qədər içib, daha yaxşı seçimlərinin olub-olmadığını öyrənmək və cəsarətlə-rini yoxlamaq üçün ora-bura boylanırdılar. Bəlkə də
ora getməyə buna görə son qoymuşduq, çünki bu xoşuma gəlmirdi. Barı və mağazaları keçdim. Çox uzaqlaşmaq istəmirdim, məqsədim bir az ayaqlarımı açmaq idi.
Səhər tezdən, dərs başlamamış, işə tələsənlərin izdihamı yaranmamışdan evdən çıxmaq yaxşı idi; bu vaxt küçələr boş və təmiz, gün gözlənilməzliklərlə do-lu olurdu. Yenidən sola döndüm və bizim yeganə yaşıllıq ərazimizə – kiçik oyun parkına tərəf yollandım.
İndi boş idi, amma bir neçə saata təzə yeriməyə başlamış körpələr, analar, dayələrlə dolacaqdı. Pilatesdəki 1
qızların yarısı – elastik, gözəl formalı bədənlərdən və
“Starbucks”larına bükülmüş manikürlü əllərdən ibarət qızlar, – bura gəlib “Sweaty Betty”ə tərəf yola düşəcək-dilər.
Parkı keçərək yoluma davam etdim, Rozberi Bul-varına doğru irəlilədim. Ora dönsəm qalereyamın –
bir vaxtlar mənim olan və artıq boş bir mağaza pəncərəsinə çevrilmiş qalereyamın yanından keçməli olacaqdım, amma bunu etmək istəmirdim, çünki hələ də
yadıma düşəndə dilxor olurdum. Uğur əldə etmək üçün çox çalışmışdım. Yanlış yer, yanlış vaxt – bu cür yaşayış massivində incəsənətə ehtiyac yox idi; bu cür maddi vəziyyət ilə mümkün ola bilməzdi. Əvəzində
sağa