Ejderha kitabı. Эдит НесбитЧитать онлайн книгу.

      Bu olay insanları hakikaten sinirlendirmişti. Dediler ki: “İyisi mi ülkemiz bir cumhuriyet olsun. Onca yıl Kral’a taç alacağız diye didindik durduk, şu başımıza gelenlere bak!”

      Bilge insanlar başlarını sallayıp ulusun spor sevgisinde düşüş yaşanacağı tahmininde bulundular. Hakikaten futbol, bir süre için popülerliğini yitirecekti.

      Lionel o hafta boyunca iyi bir kral olmak için elinden geleni yaptı. İnsanlar, Ejderha’yı kitaptan çıkardığı için onu bağışlamak üzereydi. “Ne de olsa futbol tehlikeli bir oyun,” dediler. “Belki de insanları bu oyunu oynamaktan vazgeçirmek daha iyidir.”

      Genel kanıya göre, futbolcular kaba saba ve ters adamlar olduklarından Ejderha’yı aşırı derecede kızdırmışlardı. O da sonunda uzak bir yere uçmuştu. Burada yalnızca kedi beşiği1 ve oynayanları kaba saba yapmayan başka oyunlar oynayabileceklerdi.

      Parlamento cumartesi öğleden sonra toplanmıştı. Ejderha meselesini görüşmek için uygun bir zamandı çünkü milletvekillerinin büyük çoğunluğunun oturuma katılmaya vakti vardı. Ne yazık ki bir süredir uyuyan Ejderha, günlerden cumartesi olduğu için uyanmış ve parlamentoya yönelmişti. İşte bu olaydan sonra ortalıkta tek bir milletvekili kalmadı. Yeni bir parlamento oluşturmayı denediler ancak milletvekilliği de tıpkı futbolculuk gibi gözden düşmüştü. Kimse seçilmeye razı gelmiyordu. Dolayısıyla, parlamentosuz idare etmek zorundaydılar. Sonraki cumartesi gelip çattığında herkes biraz tedirgindi. Neyse ki Kızıl Ejderha o gün epey sessizdi, bir yetimhaneyi yemekle yetinmişti.

      Lionel çok ama çok mutsuzdu. Parlamento, yetimhane ve futbolcuların başına gelenlerin kendi itaatsizliği yüzünden olduğunu biliyordu. Bir şeyler yapması gerektiğini, bunun görevi olduğunu düşünüyordu. Peki, ama ne yapabilirdi?

      Kitaptan çıkan Mavi Kuş, sarayın gül bahçesinde güzel güzel şakıyordu. Kelebek ise pek uysaldı, uzun zambaklar arasında yürürken Lionel’’ın omzuna tünüyordu. Kısacası Lionel, Canavarlar Kitabı’ndaki tüm yaratıkların Ejderha gibi kötücül olmadığını anladı. Şöyle düşündü: “Acaba Ejderha ile başa çıkacak başka bir hayvanı dışarı çıkaramaz mıyım?”

      Canavarlar Kitabı’nı alıp gül bahçesine çıktı. Daha önce ejderhanın bulunduğu sayfaya geldi. Sonraki hayvanın adını görebilmek için yanındaki sayfayı azıcık açtı. Sadece “kor” yazdığını görebildi ama dışarı çıkmaya çalışan yaratık yüzünden sayfanın tam ortasının kabardığını hissetmişti. Kitabı hemen yere koyup var gücüyle üstüne oturarak kapatabildi. Kitabın yakut ve firuze taşlarıyla süslü tokalarını sıkıca taktı. Hemen Maliye Bakanı’nı çağırttı. Bakan, cumartesi gününden beri rahatsızdı. Dolayısıyla, parlamentonun diğer üyelerinin aksine Ejderha’ya yem olmaktan kurtulabilmişti. Lionel Bakan’a sordu: “Hangi hayvanın ismi ‘kor’ ile biter?”

      Maliye Bakanı cevap verdi: “Mantikor2, tabii ki.”

      “Nasıl bir hayvandır?” diye sordu Kral.

      “Ejderhaların baş düşmanıdır,” dedi Maliye Bakanı. “Kanını içer onların. Sarı renkli, aslan gövdeli ve insan yüzlüdür. Keşke şimdi burada birkaç mantikor olsaydı. Ama yüzlerce yıl önce soyları tükendi. Ne şanssızlık!”

      Bunun üzerine Kral hemen koşup kitabı getirdi ve “kor” yazan sayfayı açtı. İşte resim oradaydı. Tıpkı Maliye Bakanı’nın söylediği gibi aslan gövdeli ve insan suratlı sapsarı bir yaratıktı bu. Resmin altında “Mantikor” yazıyordu.

      Birkaç dakika sonra Mantikor uykulu bir halde kitaptan çıktı. Gözlerini ovuşturup acıklı bir şekilde miyavlıyordu. Pek şapşal bir hayvana benziyordu. Lionel onu şöyle bir itekleyip “Haydi, git de Ejderha ile dövüş,” dediğinde kuyruğunu bacaklarının arasına sıkıştırıp kaçıverdi. Gidip Belediye Sarayı’nın arkasına saklandı. Gece insanlar uyurken etrafta dolaşıp şehirdeki tüm kedicikleri mideye indirdi ve eskisinden de fazla miyavlamaya başladı. Cumartesi sabahı halk dışarı çıkmaktan biraz çekiniyordu. Çünkü Ejderha’nın ne zaman geleceği belli değildi. Mantikor sokakları bir aşağı bir yukarı inip çıkıyordu. İnsanların çaylarına katmaları için kapılarına bırakılmış sütlerin hepsini içti. Bununla kalmayıp süt kutularını da yedi.

      Zerre kadar süt bırakmamıştı. Sütçünün sinirleri iyice harap olduğundan insanlar ödedikleri paranın karşılığını alamayacaktı. Kızıl Ejderha ise sokağa indi, Mantikor’u arıyordu. Mantikor onun geldiğini görünce gizli gizli kaçtı. Çünkü bu hayvan, ejderhalarla dövüşen türden bir mantikor değildi. Avcısından kaçan zavallı hayvan başka açık kapı göremeyince Büyük Postane Binası’na sığındı. Sabah postası arasına saklanmaya çalıştığı sırada Ejderha, Mantikor’u bulup üstüne çullandı. Postalar onu kurtaramayacaktı. Miyavlama sesleri şehrin dört yanında işitiliyordu. Mantikor’un içtiği sütler ve yediği kediler, miyavlamasını fevkalade kuvvetlendirmiş gibiydi. Sonra hüzünlü bir sessizlik oldu. Derken, pencereleri o tarafa bakan insanlar Ejderha’nın ağzından ateş ve duman püskürterek Büyük Postane Binası’nın basamaklarından indiğini gördü. Ayrıca Mantikor’un kürkünden kopardığı tutamları ve taahhütlü mektup parçalarını tükürüyordu. İşler iyiden iyiye ciddi bir hal alıyordu. Kral hafta boyunca halkın sevgisini ne kadar kazanırsa kazansın, cumartesi günü geldiğinde Ejderha’nın bu bağlılığı bozacak bir şey yapacağı muhakkaktı.

      Ejderha cumartesi günü boyunca şehre musallat oldu. Yalnızca öğle saatinde bir ağacın altında dinlenmek için mola vermişti çünkü aksi halde güneşin şiddeti yüzünden alev alacaktı. Tahmin edeceğiniz üzere, zaten kendisi kor gibi sıcaktı.

      Nihayet bir cumartesi günü Ejderha, Kraliyet Sarayı’ndaki çocuk odasına girerek Kral’ın evcil hayvanı olan sallanan atı kapıp götürdü. Bunun üzerine Kral altı gün boyunca durmadan ağladı. Yedinci gün geldiğinde öyle bitkin düşmüştü ki ağlamayı bırakmak zorunda kaldı. Mavi kuşun güller arasında öttüğünü duydu, kelebek de zambaklar arasında kanat çırpıyordu. Bunun üzerine Lionel dedi ki: “Dadı, lütfen yüzümü sil. Daha fazla ağlamayacağım.”

      Dadı, Lionel’ın yüzünü yıkayıp “Şapşallık etmeyin küçük Kral,” dedi. “Ağlamanın kimseye bir faydası olmamıştır.”

      “Bilmiyorum,” dedi küçük Kral. “Ama bir haftadır ağladığım için sanki her şeyi daha iyi görüp daha iyi duyuyor gibi hissediyorum. Dadıcığım, haklı olduğumu biliyorum. Haydi, bir kere öp beni, çünkü geri dönemeyebilirim. Halkımı kurtarmanın bir yolunu bulmak zorundayım.”

      “Madem buna mecbursun, öyle olsun,” dedi Dadı. “Ama elbiselerini yırtma sakın, ayaklarını da ıslatma.”

      Böylece Lionel çıkıp gitti.

      Lionel Canavarlar Kitabı’nı bir kez daha gül bahçesine götürürken mavi kuş eskisinden de güzel şakıyor, kelebek daha parlak renklerle ışıldıyordu. Lionel korkup fikrini değiştirmemek için kitabı çabucak açtı. Kitap neredeyse tam ortasından açılıverdi. Sayfanın altında “Hipogrif”3 yazıyordu. Lionel resimde ne olduğuna bakmaya fırsat bulamadan kocaman kanatlar pır pır etmeye başladı. Ardından hızla yere vuran toynak sesleri işitildi. Bunu tatlı bir kişneme sesi izledi. Nazik ve dost canlısı bir sesti bu. Kitaptan güzel mi güzel beyaz bir at çıktı. Upuzun, bembeyaz bir yelesi ve yine upuzun beyaz bir kuyruğu vardı. Kocaman kanatları bir kuğununkini andırıyordu. Dünyanın en şefkatli

---

Скачать книгу