Мястэчка. Мікола АдамЧитать онлайн книгу.
зрабіла выгляд, што не зразумела.
– Ты мне не штокай, – жаваў Сяргей Мікалаевіч, – я пытанне задаў.
– Тат, у нас, у дзяўчынак, – паспрабавала растлумачыць дачка, – зусім іншае паняцце пра прыгажосць, чым у вас, мужчын. Даша эксперэментуе. У яе ўзросце гэта нармальна.
– І ванітаваць ва ўсіх навідавоку – таксама нармальна? – з'яхіднічаў Сяргей Мікалаевіч. – Вушы вянуць, як пра вас мне пачынаюць вымаўляць. Не ведаеш, куды ад сораму дзецца.
– А ты пабольш слухай, – заявіла Вера.
– Добра, – даядаючы, прамовіў Сяргей Мікалаевіч, – вернецца маці, разбярэцца з Дашкай. З табой ужо бескарысна. Я спаць.
І так заўсёды. Бацька ніколі не ўнікаў і не спрабаваў углыбіцца ў праблемы ўласных дзяцей. Імі займалася мама. Ён наогул быў шчаслівы, калі яго ніхто не чапаў і не турбаваў, уткнуўшыся ў тэлевізар, па якім глядзеў фільмы з DVD-дыскаў. Жыццё на экране хвалявала яго больш, чым сям'я. Для прыстойнасці скажа пару павучальных слоў, пачуўшы пра дочак што-небудзь на вуліцы ці на працы, і ўсё. Эгаіст, адным словам. Навошта тады жаніцца было, дзяцей заводзіць? Ім жа, апроч матэрыяльнай дапамогі, патрэбна і маральная падтрымка блізкіх людзей. А так атрымлівалася, што татка проста адкупліваўся грашыма, абы яго пакінулі ў спакоі. Ды ну яго, гарбатага магіла выправіць. Пайшоў спаць, хай спіць. Менш лаянкі будзе, калі Дашка ўстане. Дашка любіла лаяцца з бацькам, каб разварушыць яго неяк, часам у яе атрымлівалася, ён рабіўся вясёлым і радасным, хадзіў з ёй куды-небудзь, песціў, ганарыўся статусам бацькі, але часцей замыкаўся ад усіх, як у камеру, нікога ні бачыць, ні чуць не жадаў. З мамай усё часцей сварыўся. Без нагоды. Проста так. Яны нават спаць разам перасталі. Татка зараз пад тэлевізарам абярложыўся.
– Вера! – пачула раптам Вера Дашкін голас. – Вер!..
Старэйшая сястра паспяшалася да малодшай.
Даша пачувалася пагана, але цярпіма, толькі ў горле перасохла і дужа хацелася піць. Вера наліла ёй расолу. Даша выпіла поўную шклянку.
– Дзякуй, – аддала пустую.
– Ты як? – пацікавілася Вера, ветла ўсміхаючыся.
– Жэсць, – вымучана ўсміхнулася Даша ў адказ.
– Чаго напілася так?
– Ды сама не ведаю. Але так добра спачатку было. А потым так дрэнна…
– Гэта непазбежна пры неабмежаваным ужыванні, – вучыла старэйшая сястра.
– І чо зараз рабіць? – прасіла Даша рады.
– Ну, калі сорамна за ўчорашняе, – прамовіла Вера, – значыць, «свята» атрымалася. Ты хоць памятаеш, што нарабіла?
– Месцамі, – адказала Даша.
– Спытаеш у Тані Паўлоўскай, – падказала Вера, – яна ў падрабязнасцях распавядзе.
– Ды ўжо ж, – уздыхнула Даша. – А ты як пагуляла? – спытала.
– Афігенна! – зарумянілася Вера.
– Добра табе.
– Не зайздросць. Не за гарамі і да цябе гэта прыйдзе.
– Хутчэй бы.
– Добра, давай дуй у душ, – прапанавала Вера, – а то ты на мурзатага чарцяня падобная…
– Вер, ты калі