Вушацкі словазбор Рыгора Барадуліна. Рыгор БарадулінЧитать онлайн книгу.
– укормлены, дагледжаны, гладкі. Глядзі ты, які брысік вырас, – хоць на ім нажы йстры.
Брэд – спажыва, здобыч. Каза сама на брэд ходзіць, а казляняткі на ваўчынай шкуры качаюцца й мамкі дажыдаюцца.
Бубён – бубен. Дзеўка ў бубён біла, як малаціла. Бугаяваць – халасцякаваць. Пабугаяваў малец уволю, усё ня мог знайсці дзеўку па свайму калену (па сабе).
Бугіня – гатунак бульбы. Дала мне бугіні на развод, пагляджу, што вырасціць.
Бугрынкі – пагоркі, бугаркі. А тыя бугрынкі я ўсе зраўняў.
Букатка – печыва, булачка; яшчэ – узгорак. Мама зранку букатак напякла. Патрапіш у лесе на букатачку – там ягад багата.
Букіш – цвялілка для барана. Баранька, букіш!
Бушлаватая – разварыстая, сопкая. Бушлаватая бульбіна ў руках рассыпаіцца.
Бушлаваць – трывожыць, непакоіць. Не бушлуй ты ейную старасць, асцепяніся.
Быдлюк, быдлюга – хамаваты ці зладзеяваты. Як стаў хадзіць у начальніках, дык такім быдлюком зробіўся. Гэты быдлюга так і пілнуіць, каб што сперці.
Бы́лле – быльнік, дзікая трава. Цыганскія хаты без сяней стаяць, гароды пазарасталі быллем да вокан.
Быць – быццам, нібыта. Сню, быць мы з Іванам ідзём лугам, а луг увесь у званочках.
Бягельня – балота, прорва. З гэтай бягельні век ня вылезіш.
Бягок – бягун, быстры. Такі ўжо бягок, што ўсюдых дападзець, усюдых паспеіць.
Бядзіць – турбаваць, непакоіць. Мне адно бядзіць, як гэта канцы з канцамі звесці.
Бяздолле – нешчаслівасць.
Закурыўся а дробненькі дожджык
Ды па чыстым полю.
Зажурыўся мой татулька
Па майму бяздоллю.
Бязлюднік – нелюдзімы. Бязлюднік і свайго голасу ня любіць.
Бязрљчыца – няўмека. Такая бязручыца – ні пашыць, ні памыць.
Бялюсь, белюсёк – бялюткі, выпешчаны, дагледжаны. Сынок мой, белюсёк мой, хоць нагледжуся на цябе.
Бярно – бервяно. Бярно ў бярно – аж звініць, усе бёрны здаровыя.
Бярэннік – хто бярэ. Было б што даць, а бярэннікаў знойдзіцца.
Бяспјцкаль – кепскі ўмец, няспрытны. Бяспецкаль толькі псуець усё. Ці ж бяспецкаль можаць нешта людскае зробіць?
Бясштэннік – бедны, хто нават штаноў не мае.
Бясштэннікі ў калхоз ціснуліся, каб ср. ку прыкрыць.
Вабіць – прыманьваць, прыцягваць. Ляснік быў, як на ваўкоў ішлі, ён выў ваўком, вабіў іх.
Вавіла – мужчына, муж. Вавіла ёсь, дык і дзеці ёсь.
Вагáн – тоўсты, пуцкалаваты малы. Сядзіць ваган, як маленькі пан.
Вáда – урок, урачэнне. На мальца вада нейкая найшла, сохніць і сохніць.
Вададых – шустры, быстры, хваткі. Ну й ён вададых які! (Магчыма, іменне паганскага божышча.)
Вадзíцца – дазваляць сябе весці. Казёл не даецца вадзіцца.
Вáдзіць – уракаць, шкодзіць. Хай табе ня вадзіць!
(Не ўрачэ.) Хлеб у дарозі не завадзіць.
Вадзюгá – вадзяністае варыва, без навару. Густое не жыдкое, а вадзюга гэтая, што з яе толку.
Вайлакі