Шал (зборнік). Юры СтанкевічЧитать онлайн книгу.
крыху супакоіўся. прайшлі па бетонных дарожках. якія падмяталі некалькі хворых. пасля чаго проста сцежкамі. але таксама пратаптанымі. ішлі не вельмі доўга. пакуль урэшце не апынуліся перад чатырохпавярховым будынкам. цагляныя сцены якога былі брудна-шэрага колеру. вокны – у кратах. дзверы – таксама закратаваныя. лекар націснуў кнопку на дзвярах. ім адчыніў дзяжурны. валовіч занепакоіўся.
– вам што – мала майго слова? – спытаў лекар. заўважыўшы яго стан. —
– дык больш у мяне гарантый няма.
пасля чаго яны падняліся наверх. валовіч пралічыў. што паверх апошні. ішлі па калідоры. ім адчынялі. з-за дзвярэй часам даносіліся бязладныя крыкі. лекар з валовічам прайшлі далей. і завярнулі ў нішу. тут таксама чуліся галасы. дужая маладая медсястра кіўнула лекару.
– а гэта хто, сцяпанавіч? – спытала яна. паказаўшы на валовіча. на што лекар на імя васіль сцяпанавіч адказаў: – ён са мной. – і дадаў дзелавіта:
– сямнаццатую адшпунтуй.
і медсястра правяла іх. за некалькі крокаў. і адчыніла дзверы. у сямнаццатую палату. лекар шырокай покіўкай запрасіў валовіча. але той адмовіўся.
– вы – першым, – сказаў ён. —
– а я – лепш і тут пачакаю.
лекар усміхнуўся. і паціснуў плячыма. і яны ўвайшлі. валовіч убачыў цесны пакойчык. які больш нагадваў турэмную камеру. такія звычайна паказваюць у дэтэктыўных стужках. ракавіна. кран. ложак. на якім спінай да іх прыгадвалася чыясьці постаць. на гукі адчыненых дзвярэй постаць ускінулася з ложка.
дзяўчына на прозвішча канстанцыя віж стаяла перад імі. бальнічны халат і заблытаныя валасы амаль не сапсавалі яе знешняга выгляду.
– андруш, гэта ты? ці мне прыснілася? валовіч быў здзіўлены. але адразу «злавіў» і падтрымаў яе блазнаваты тон.
– не, не прыснілася, – сказаў ён. —
– толькі цяпер я – напалеон. дзякуючы
табе. канстанцыя захоплена пляснула ў далоні. —
– брава! брава! дык і цябе ўсё-такі ўпакавалі ў «дурку».
але ў іх гутарку ўмяшаўся лекар.
– значыць, гэта тая самая жанчына. з якой вы разам ехалі ў цягніку? – спытаў ён у валовіча. – не адмаўляю, —
пагадзіўся той. лекар задаволена хмыкнуў:
– што і варта было даказаць. а цяпер – вернемся. да нашых спраў. можаце развітацца з вашай знаёмай.
канстанцыя занервавалася. слёзы раптам выступілі на яе вачах. – андруш, – запыталася яна. —
– а мы яшчэ з’ездзім з табой. да айца віталя?
выганяць чорціка? – і дадала. ужо з адчаем: —
– мы пабачымся? даруй за ўсё, калі здолееш. на што валовіч, ужо ў дзвярах, паабяцаў:
– вядома, з’ездзім. і выганім. аднаго ж мы выгналі. ты толькі не сумуй.
назад ішлі моўчкі. зноў падняліся ў кабінет. дзе лекар адразу пачаў тлумачыць яму сэнс апошніх падзей. —
– справа ў тым, —
гаварыў ён, – што экзарцызм, на яго думку, своеасаблівыя прымхі. а калі ёсць у гэтым які эфект, то хуткаплынны. і нязначны. урэшце, вы самі ўпэўніліся. калі вазілі сваю падапечную да святара. хіба не так? многія вераць у тое, што ў чалавеку можа