Inferno. Дэн БраунЧитать онлайн книгу.

      Szybko zmienił slajdy, przywołując wizerunek Szatana – a  raczej wielkie powiększenie jego postaci z tego samego obrazu Botticellego: przerażającego trzygłowego Lucyfera pożerającego troje ludzi naraz, po jednym każdą parą ust.

      Usłyszał zbiorowe jęknięcie tłumu.

      – Oto zapowiedź czekających nas atrakcji – obwieścił. – Dzisiejszą podróż zakończymy spotkaniem z tą oto przerażającą postacią. To dziewiąty krąg piekieł, miejsce, w którym rezyduje sam Szatan. Aczkolwiek… – Langdon zawiesił głos – dotarcie tam to zaledwie połowa zabawy. Zatem cofnijmy się nieco… i stańmy ponownie u wrót, gdzie rozpoczyna się nasza podróż.

      Przywołał kolejny slajd, tym razem z drzeworytem Gustave’a Doré przedstawiającym mroczny otwór wykuty w surowym klifie. Napis nad nim głosił: TY, KTÓRY WCHODZISZ, ŻEGNAJ SIĘ Z NADZIEJĄ.

      – Zatem… – zagadnął, uśmiechając się szeroko. – Gotowi na wejście?

      Usłyszał odległy pisk opon i audytorium natychmiast zniknęło mu sprzed oczu. Poczuł, że leci do przodu, zderzając się z  plecami Sienny. Moped zatrzymał się raptownie na samym środku viale Machiavelli.

      Robert wyprostował się, wciąż rozmyślając o majaczących przed nim wrotach piekieł, i dopiero po chwili zrozumiał, gdzie się znajduje.

      – Co się dzieje? – zapytał.

      Sienna wskazała na znajdującą się w odległości trzystu metrów Bramę Rzymską – starożytny kamienny portal, przez który wjeżdżano do dawnej Florencji.

      – Robercie, mamy problem.

      Rozdział 19

      Agent Brüder stał pośrodku niewielkiego mieszkania, próbując zrozumieć otaczającą go rzeczywistość. Kto tu u licha mieszka? Pomieszczenia wyposażono chaotycznie i skromnie, jakby była to stancja ubogiego studenta liczącego każdy grosz.

      – Agencie Brüder! – zawołał któryś z jego podwładnych. – Musi pan to zobaczyć.

      Idąc w kierunku, skąd dobiegał głos, Brüder zastanawiał się, czy florencka policja zdążyła już aresztować Langdona. Wolałby zakończyć ten kryzys po cichu, ale naukowiec zdołał się znów wymknąć i nie pozostawił ścigającym wielkiego wyboru. Zostali zmuszeni do sięgnięcia po wsparcie miejscowych glin, bo tylko oni mogli zarządzić blokady głównych arterii miasta. W labiryncie wąskich uliczek niewielki motocykl mógł bez trudu zgubić furgonetki Konsorcjum, które dzięki pancernym szybom i grubym oponom były niezwykle odporne, lecz i powolne. Włoska policja cieszyła się opinią organizacji, która niechętnie współpracuje z  obcokrajowcami, jednakże przełożeni Brüdera mieli odpowiednie koneksje w konsulatach, ambasadach i na komendach.

      Nikt nie ośmieli się nam zadawać pytań, gdy przedstawiamy żądania.

      Wszedł do małego pokoju, w którym jeden z jego ludzi stał nad otwartym laptopem, pisząc coś w lateksowych rękawicach na dłoniach.

      – To z tego komputera korzystał – zameldował technik. – Wszedł na swoje konto e-mailowe i korzystał z wyszukiwarki. Wszystkie jego ruchy są wciąż w pamięci.

      Brüder zbliżył się do biurka.

      – To nie jest komputer Langdona – dodał mężczyzna. – Zarejestrowano go na kogoś o inicjałach S. C., wkrótce powinienem uzyskać pełne nazwisko.

      Agent, czekając, zwrócił uwagę na stos papierów zalegających narożnik blatu. Podniósł je i przejrzał pobieżnie ulotkę z  londyńskiego teatru Globe oraz wypełniające ją wycinki z gazet. Im dłużej czytał, tym większe oczy robił.

      Trzymając papiery w ręku, wrócił do przedpokoju i  zadzwonił do szefa.

      – Mówi Brüder – zgłosił się. – Chyba mam nazwisko osoby pomagającej Langdonowi.

      – Kto to jest? – zapytał szef.

      Brüder wypuścił powietrze z płuc.

      – Nie uwierzy pan, kiedy powiem.