Karaluchy. Ю НесбёЧитать онлайн книгу.

Matka twierdzi, że zaszła w ciążę już pierwszej nocy, którą spędzili razem.

– To byłaś ty?

Potwierdziła.

– Po kapitulacji ojciec zabrał nas do Stanów do Fort Lauderdale, gdzie służył w stopniu podpułkownika. Po przyjeździe do Ameryki matka odkryła, że kiedy się poznali, on był żonaty. Napisał do domu i załatwił rozwód, gdy się dowiedział, że matka jest w ciąży. – Pokręciła głową. – Miał nieskończenie wiele możliwości, żeby uciec od nas z Bangkoku, gdyby tylko zechciał. Może zresztą w głębi duszy chciał, kto wie?

– Nie pytałaś go?

– Na takie pytanie nie zawsze pragnie się szczerej odpowiedzi, prawda? Poza tym wiem, że nigdy by mi nie odpowiedział. Taki już po prostu był.

– Był?

– Tak. Nie żyje. – Popatrzyła na Harry’ego. – Przeszkadza ci to, że mówię o swojej rodzinie?

Harry przygryzł filtr papierosa.

– Ani trochę.

– W przekonaniu mojego ojca ucieczka nigdy nie wchodziła w grę, bo miał w sobie coś takiego, co się nazywa odpowiedzialność. Kiedy miałam jedenaście lat, rodzice pozwolili mi wziąć od sąsiadów w Fort Lauderdale małego kotka. Długo marudziłam, aż ojciec w końcu się zgodził, pod warunkiem że będę o niego dbała. Ale mnie po dwóch tygodniach kotek się znudził i spytałam, czy mogę go oddać z powrotem. Ojciec zabrał wtedy mnie i kociaka do garażu. „Od odpowiedzialności nie można uciekać – oświadczył – bo przez to giną cywilizacje”. Wyjął służbową broń i strzelił kociakowi w głowę dwunastomilimetrową kulą. Musiałam potem przynieść wodę z mydłem i wyszorować podłogę w garażu. Taki był. Właśnie dlatego… – Zdjęła ciemne okulary i zaczęła je czyścić rąbkiem koszuli, mrużąc oczy przed zachodzącym słońcem. – Dlatego nie mógł zaakceptować, że wycofali się z Wietnamu. Matka i ja wróciłyśmy tutaj, kiedy skończyłam osiemnaście lat.

Harry pokiwał głową.

– Wyobrażam sobie, że po wojnie w bazie wojskowej w Stanach twojej matce z azjatyckim wyglądem musiało być trudno.

– W bazie nie było jeszcze tak źle. Natomiast reszta Amerykanów – ci, którzy nie służyli w Wietnamie, ale stracili na tej wojnie syna czy narzeczonego – nas nienawidziła. Dla nich wszystko, co miało skośne oczy, było Charliem2.

Przed zniszczoną ogniem chatą siedział mężczyzna w garniturze i palił cygaro.

– A później poszłaś do szkoły policyjnej, zajęłaś się zabójstwami i ogoliłaś głowę?

– Nie w takiej kolejności. I nie zgoliłam włosów. Wypadły w ciągu tygodnia, kiedy miałam siedemnaście lat. Rzadka postać łysienia plackowatego. Ale w tym klimacie to całkiem praktyczne.

Pogładziła się ręką po głowie i uśmiechnęła zmęczonym uśmiechem. Harry dopiero teraz zauważył, że Crumley nie ma też brwi ani rzęs.

Podpłynęła do nich inna łódź, wyładowana aż po brzegi żółtymi słomkowymi kapeluszami, a siedząca w niej stara kobieta wskazała najpierw na ich głowy, a potem na kapelusze. Crumley uśmiechnęła się uprzejmie i rzuciła kilka słów, ale kobieta przed odpłynięciem nachyliła się jeszcze do Harry’ego i podała mu biały kwiat. Ze śmiechem pokazała na Crumley.

– Jak się mówi po tajsku „dziękuję”?

– Khàwp khun khráp – odparła Crumley.

– Aha. No to ty jej to powiedz.

Minęli świątynię, wat, stojącą tuż nad brzegiem kanału, z jej otwartych drzwi dochodziło monotonne mamrotanie mnichów. Na schodach siedzieli pogrążeni w modlitwie ludzie ze złożonymi rękami.

– O co oni się modlą? – spytał Harry.

– Nie wiem. O pokój. O miłość. O lepsze życie, to albo następne. O to samo, czego pragną ludzie na całym świecie.

– Wydaje mi się, że Atle Molnes nie czekał na dziwkę. Mam wrażenie, że był umówiony z kimś innym.

Płynęli dalej, głosy mnichów ucichły.

– Z kim?

– Nie mam pojęcia.

– Dlaczego tak myślisz?

– Pieniędzy wystarczyło mu jedynie na wynajęcie pokoju, więc gotów jestem się założyć, że nie zamierzał kupować usług prostytutki. W motelu nie miał nic do roboty, chyba że chciał się z kimś spotkać, prawda? Wang twierdzi, że kiedy go znaleźli, drzwi nie były zamknięte. Czy to nie trochę dziwne? Kiedy zamyka się bezmyślnie drzwi w hotelu, zatrzaskują się automatycznie. Musiał świadomie wcisnąć przycisk w klamce, żeby się nie zatrzasnęły. Nie było żadnego powodu, żeby zrobił to zabójca. Prawdopodobnie nie zdawał sobie sprawy, że odchodzi, zostawiając drzwi otwarte. Więc dlaczego Molnes zablokował zamek? Większość ludzi przebywających w tego rodzaju przybytku wolałaby mieć drzwi porządnie zamknięte, kiedy śpi, nie sądzisz?

Crumley zakołysała głową z boku na bok.

– Może chciał się przespać, ale bał się, że nie usłyszy pukania do drzwi, kiedy przyjdzie ta osoba, na którą czekał.

– No właśnie. A nie było powodu, by zostawiać otwarte drzwi dla Tonyi Harding, bo umówił się z recepcjonistą, że najpierw po nią zadzwoni. Zgadzasz się ze mną?

W zapale Harry przesunął się za bardzo na bok łodzi. Sternik krzyknął, wyjaśniając, że pasażer musi siedzieć na środku, bo inaczej się wywrócą.

– Wydaje mi się, że chciał ukryć, z kim się umówił. Prawdopodobnie liczyło się położenie motelu poza miastem. Dobre miejsce na potajemne spotkanie. W dodatku takie, w którym nie prowadzi się oficjalnej rejestracji gości.

– Hm. Myślisz o tych zdjęciach?

– Chyba nie da się o nich nie myśleć?

– W Bangkoku takie fotki można kupić w wielu miejscach.

– Może on posunął się o krok dalej. Może rozmawiamy o dziecięcej prostytucji?

– Może. Mów dalej.

– Komórka. Nie miał jej przy sobie, kiedy go znaleźliśmy, nie leży też u niego w gabinecie ani w domu.

– Zabójca mógł ją zabrać.

– No tak, ale po co? Jeśli to złodziej, to dlaczego nie ukradł również pieniędzy i samochodu?

Crumley podrapała się w ucho.

– Ślady – powiedział Harry. – Zabójca jest cholernie dokładny w zacieraniu śladów. Może zabrał telefon, bo znajdowała się tam ważna nitka prowadząca do kłębka.

– To znaczy?

– A co robi typowy użytkownik telefonu komórkowego, który siedzi w motelu i czeka na kogoś, kto być może również ma komórkę i usiłuje dojechać, pokonując nieprzewidywalny ruch uliczny w Bangkoku?

– Dzwoni i pyta, czy ta osoba jest daleko. – Crumley wciąż wyglądała tak, jakby nie wiedziała, do czego Harry zmierza.

– Molnes miał nokię, tak jak ja. – Harry wyjął swój telefon. – Jak większość nowoczesnych komórek ten telefon zapamiętuje od pięciu do dziesięciu ostatnich

Скачать книгу

W alfabecie fonetycznym NATO skrót „VC” oznaczający Wietkong literowano jako „Victor Charlie” (przyp. tłum.).