Эротические рассказы

Łowcy nazistów. Andrew NagorskiЧитать онлайн книгу.

Łowcy nazistów - Andrew Nagorski


Скачать книгу
Sehna i tych, którzy wcześniej rozmawiali z Hössem w Norymberdze, formalnie wziął on odpowiedzialność za swoje czyny i rozumiał, dlaczego będzie musiał za nie zapłacić życiem, jednakże nadal prawdziwą winę składał na barki Hitlera i Himmlera, którzy wydali rozkaz. Jednocześnie dumnie wyjaśniał, że nawet w końcu wojny, jak pisał: „Całym sercem byłem przywiązany do Fuehrera, do idei: to wszystko nie mogło zginąć!”.

      Primo Levi, włoski Żyd ocalały z Auschwitz, napisał wstęp do późniejszego wydania autobiografii Hössa. „Jest przepełniona złem, i zło to jest opisywane ze wstrząsającą biurokratyczną obojętnością” – pisał. Jej autor ukazuje się jako „prostacki, głupi, arogancki, nużący drań, który czasami bezczelnie kłamie” – dodał. Levi jednak nazwał ją „jedną z najbardziej pouczających książek, jakie kiedykolwiek opublikowano”. Ukazuje, jak człowiek, który w odmiennych okolicznościach byłby zapewne „jakimś urzędniczyną, oddanym dyscyplinie i kochającym porządek”, zmienił się w „jednego z największych zbrodniarzy w historii”.

      Książka ta ukazuje – pisał dalej Levi – „jak w praktyce zło może zastąpić dobro, oblewając je i w końcu zatapiając, a mimo to pozwala mu przetrwać w formie kilku groteskowych wysepek: spokojnego życia rodzinnego, miłości do natury, wiktoriańskiej moralności”. Mimo to Levi przyznawał, że relacja Hössa w większości jest prawdziwa, w tym twierdzenia autora, że nie był sadystą radującym się z zadawania bólu. W tym sensie był „człowiekiem, który nie był potworem i który nigdy się nim nie stał, nawet w szczytowym okresie swojej kariery w Auschwitz” (s. 19).

      Motywy te będą pojawiać się ponownie w przypadku drugiego najsłynniejszego architekta Holokaustu, Adolfa Eichmanna. Czy sprawcy byli potworami w ludzkiej skórze, czy też, zdawałoby się, normalnymi istotami ludzkimi? Pod wieloma względami to Höss, nie Eichmann, dostarczył więcej argumentów dla zwolenników tej drugiej wersji. Interpretacja ta miała potem być znana jako teza o „banalności zła”.

      Jak pisano wcześniej, Höss, składając zeznania w Norymberdze i w Krakowie, zwiódł przesłuchujących go co do liczby ofiar Auschwitz. Jego pierwotne szacunki, że liczba ta wynosiła od 2,5 do 3 milionów, zostały poparte przez niektóre zeznania ocalałych członków obozowego Sonderkommando

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

      1

      W książce została zachowana angielska transkrypcja nazwisk hebrajskich, ponieważ w takiej postaci funkcjonują one najczęściej w literaturze międzynarodowej (przyp. red.).

      2

      Jack Higgins, Kryptonim „Walhalla”, przeł. Agnieszka Ciepłowska, Amber, Warszawa 1992, s. 178.

      3

      Wywiad autora z Davidem Marwellem.

      4

      Wywiad Niklasa Franka z autorem; fragmenty tego wywiadu, zob. Horror at Auschwitz, „Newsweek”, 15 marca 1999; Andrew Nagorski, Farewell to Berlin, newsweek.com, 7 stycznia 2000.

      5

      Abby Mann, Judgement at Nuremberg, s. 62.

      6

      16 października 1946 r. Szczegóły przebiegu egzekucji pochodzą głównie od Kingsbury’ego Smitha, który relacjonował ich przebieg. Jego cały reportaż dostępny jest online: http://law2.umkc.edu/faculty/projects/ftrials/nuremberg/NurembergNews10_16_46.html.

      Dodatkowe informacje pochodzą od Whitneya R. Harrisa, prawnika wchodzącego w skład amerykańskiego zespołu w Norymberdze, wyznaczonego przez sędziego Roberta H. Jacksona do reprezentowania go w Pałacu Sprawiedliwości w nocy z 15 na 16 października. Opis egzekucji opublikował w: Whitney R. Harris, Tyranny on Trial: The Evidence at Nuremberg, s. 485–488.

      7

      Telford Taylor, The Anatomy of the Nuremberg Trials: A Personal Memoir, s. 588.

      8

      M.G. Gilbert, Dziennik norymberski, przeł. Tomasz Łuczak, Warszawa 2012, s. 486.

      9

      Wywiad autora z Haroldem Bursonem.

      10

      T. Taylor, op. cit., s. 600.

      11

      Ibidem, s. 602, 623.

      12

      Wszystkie cytaty z Obermayera pochodzą z dwóch źródeł: wywiadu Obermayera udzielonego autorowi oraz jego artykułu pt. Clean, Painless and Traditional, w „Jack-O-Lantern” z grudnia 1946 r., magazynie literackim wydawanym w college’u Dartmouth.

      13

      Ann Tusa, John Tusa, The Nuremberg Trial, s. 487. Inni kwestionują tę liczbę. Zob. np.: http://thefifthfield.com/biographical-sketches/john-c-woods/.

      14

      M.G. Gilbert, op. cit., s. 255.

      15

      Ibidem, s. 487.

      16

      Stanley Tilles, Jeffrey Denhart, By the Neck Until Dead: The Gallows of Nuremberg, s. 136.

      17

      Werner Maser, Nuremberg: A Nation on Trial, s. 255.

      18

      Ibidem, s. 254.

      19

      T. Taylor, op. cit., s. 611. Fragment ten zawiera także uwagę o fotografiach martwych nazistów.

      20

      Albert Pierrepoint, Executioner: Pierrepoint, s. 158.

      21

      W. Maser, op. cit., s. 255.

      22

      A. Tusa, J. Tusa, op. cit., s. 487.

      23

      Herman


Скачать книгу
Яндекс.Метрика