Spoor. Deon MeyerЧитать онлайн книгу.
in, sy mond sameswerend naby haar oor: “Het jy gehoor?”
Hulle staan in die middel van die banketsaal tussen vierhonderd mense. Sy skud haar kop, verwag die gewone, die klein weeklikse skandaal.
“Die minister oorweeg ’n amalgamasie.”
“Watter minister?”
“Jóú minister.”
“ ’n Amalgamasie?”
“ ’n Superstruktuur. Julle, die Nasionale Intelligensie-agentskap, die Geheime Diens, almal. ’n Konsolidasie, ’n samevoeging. Algehele integrasie.”
Sy kyk na hom, na sy volmaangesig, blink met die gloed van alkohol, op soek na tekens van humor. Sy vind dit nie.
“Komaan,” sê sy. Hoe nugter is hy?
“Dis die gerug. Hardnekkig.”
“Hoeveelste glas is dit?”
“Janina, ek is doodernstig.”
Sy weet hy is ingelig, nog altyd betroubaar. Sy steek uit gewoonte haar kommer weg. “En sê die gerug wanneer?”
“Die aankondiging kom. Drie, vier weke. Maar dis nie die groot nuus nie.”
“O?”
“Die president wil vir Mo hê. As hoof.”
Sy kyk net fronsend na hom.
“Mo Shaik,” sê hy.
Sy lag, kort en skepties.
“Hardnekkig,” sê hy met groot erns.
Sy glimlag, wil hom uitvra oor sy bron, maar haar selfoon lui in die klein swart handsakkie. “Verskoon my,” sê sy, maak die handsak oop en haal die foon uit, sien dit is die advokaat.
“Tau?” antwoord sy.
“Ismail Mohammed is in uit die koue.”
* * *
Milla lê op haar sy in die donker, haar knieë opgetrek. Anderkant huil maak sy teësinnige, pynlike ontdekkings. Dit is asof die grys glas gebreek is, die getinte venster tussen haar en die werklikheid, sodat sy haar bestaan helder verlig sien, en sy kan nie wegkyk nie.
Wanneer sy haarself nie meer kan verduur nie, gaan soek sy skuiling in die vrae, in die terugloop. Hoe het sy tot hier gekom? Hoe het sy bewussyn verloor, so diep weggesink? Wanneer? Hoe het hierdie leuen, hierdie fantasiebestaan haar oorrompel? En elke antwoord bring groter vrees vir die onafwendbare, die vaste wete van wat sy moet doen. En daarvoor het sy nie die moed nie, nie die krag nie. Nie eens die woorde nie. Sy, wat nog altyd die woorde gehad het, in haar kop, in haar dagboek, vir alles.
Só lê sy, tot Christo inkom, halfeen in die nag.
Hy probeer nie gedemp wees nie. Sy onsekere voeteval is sag op die tapyt. Hy sit die badkamerlig aan, kom dan terug en gaan sit swaar op die bed.
Sy lê stil, met haar rug na hom toe, haar oë toe. Sy luister hoe hy sy skoene uittrek, eenkant gooi, opstaan en badkamer toe gaan, urineer, ’n wind laat.
Stort asseblief. Was jou sondes af.
Wasbakwater loop. Dan gaan die lig af en hy kom bed toe, klim in. Maak ’n geluid, moeg, tevrede.
Net voor hy die komberse oor hom trek, ruik sy hom. Die alkohol. Sigaarrook, sweet. En die ander, primitiewer reuk.
Dit is wanneer sy die moed kry.
2
(1 Augustus 2009. Saterdag.)
Transkripsie: Ondervraging van Ismail Mohammed deur A.J.M. Williams. Veilige huis, Tuine, Kaapstad.
Datum en tyd: 1 Augustus 2009, 17:52
M: Ek wil in die program ingaan, Williams. Soos in nóú.
W: Ek verstaan, Ismail, maar …
M: Niks van “maar” nie. Hierdie fokkers wou my doodskiet. Hulle gaan nie ophou met try nie.
W: Ontspan, Ismail. Sodra ons jou ge-debrief het …
M: How long is that going to take?
W: Hoe gouer jy kalmeer en met my praat, hoe gouer is dit klaar.
M: En dan sit julle my in witness protection?
W: Jy weet ons kyk na ons mense. Kom ons begin by die begin, Ismail. Hoe het dit gebeur?
M: Ek het hulle hoor praat …
W: Nee, hoe het hulle uitgevind jy werk vir ons?
M: Ek weet nie.
W: Jy moet darem ’n spesmaas hê.
M: Ek … Miskien het hulle my agtervolg …
W: Met die drop?
M: Miskien. Ek was versigtig. Met alles. Met die drop het ek drie switchbacks gedoen, twee keer op ander treine geklim, ma’ …
W: Ma’ wat?
M: Nee, ek … you know … Ná die drop … ek het gedink … I dunno … Miskien het ek vir iemand gesien. Ma’ agterna …
W: Een van hulle?
M: Dit kan wees. Maybe.
W: Hoekom het hulle jou verdink?
M: Hoe meen jy?
W: Kom ons veronderstel hulle het jou agtervolg. Daar moet tog ’n rede wees. Jy moes iets gedoen het. Te veel vrae gevra? Verkeerde plek op die verkeerde tyd?
M: Dis julle skuld. As ek op die selfoon kon gereport het, was ek nou nog daar.
W: Selfone is gevaarlik, Ismail, jy weet dit tog.
M: Hulle kan nie al die fokken fone in die Kaap afluister nie.
W: Nee, Ismail, net dié wat saak maak. Wat het die selfone daarmee te maak?
M: Want elke keer as ek moet report, dan moes ek wegloop. Vir die drop.
W: Wat het ná die drop gebeur?
M: My laaste drop was Maandag, Dinsdag, toe begin die kak, toe’s da’ so discreet silence tussen hulle. Eers het ek gedink dis ander tension. Dalk oor die shipment. Toe, gister, toe begin ek sien, nee, dis net wanneer ek da’ rond is, dat hulle só raak. Subtle, jy moet verstaan, baie subtle, hulle try dit wegsteek, ma’ dit was da’. Toe begin ek worry, toe dog ek, lat ek my ore oophou, something’s wrong. En toe gister, toe sit Suleiman in council en hulle sê ek moet in die kombuis wag saam met Rayan …
W: Suleiman Dolly. Die “Shaykh”.
M: Ja.
W: En Rayan … ?
M: Baboo Rayan. ’n Dogsbody, ’n driver. Net soos ek. Ons het saam gewerk. Anyway, toe praat Rayan nie ’n woord met my nie, which is really strange. En toe roep hulle vir Rayan ook in, for the very first time, ek meen, hy’s ’n dogsbody, nes ek, ons word nie ingeroep nie. Toe dag ek, lat ek by die deur gaan luister, want hier’s die moeilikheid nou. Toe loop ek in die gang af en ek gaan staan daar en ek hoor die Shaykh … Suleiman … hoe hy sê: “Ons kan geen risiko loop nie, the stakes are too high.”
W: “The stakes are too high.”
M: Dis reg. Toe sê die Shaykh vir Rayan: “Vertel vir die council van hoe Ismail wegraak.”
W: Gaan aan.
M: Da’s nie van aangaan nie. Want toe vang hulle my.
W: Hoe?
M: Die Imam het my by die deur gevang. Hy was supposed to be binne. Hulle was almal supposed to be binne.
W: Toe hardloop jy.
M: Toe hardloop ek, ja, en die fokkers skiet op my, ek sê jou, dis ruthless mense dié. Intense.
W: O.K. Kom ons gaan terug na Maandag. By die drop het