Ena Murray Omnibus 23. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
agter alles wat sy deesdae doen. Maar wat van môre? As sy moet ontdek dat jy nie só oor haar voel nie … Ek ken my kind, sy sal ten gronde gaan. Sy is geweldig emosioneel. Sy ken geen middeweg nie.”
“Ek begryp, maar ek dink jy bekommer jou onnodig daaroor. Soos sy vorder en meer volwasse word, die wêreld deur haar loopbaan vir haar al groter en wyer oopgaan, so sal alles, ook ons verhouding, begin balanseer. Uiteindelik sal sy self besef dat daar geen toekoms daarin lê nie.”
Maar die kommer wil nie wyk nie. “Is jy seker?”
Weer neem hy haar hand, streel die fyn barsies liggies. “Ek is oortuig daarvan, Wena. Laat ons tyd kans gee om hierdie ding uit te sorteer. Ek belowe jou jou dogter is veilig by my. Ek gee jou my woord van eer ek sal nie misbruik maak van haar jonkheid en verliefdheid nie. Jy moet my vertrou, asseblief.”
Sy kyk hom aan, die twyfel soos ’n kwaadaardige gewas in haar. Kan sy, durf sy hierdie wêreldwyse, ervare man se woord neem? Durf sy glo en vertrou haar pragtige jong dogter is veilig by hom, sal ongeskonde bly? Haar oë swaai weg. In die verlede het haar vertroue en geloof in ’n man se woord haar die grootste hartseer en vernedering denkbaar gebring. Sy het gesweer nooit weer nie. Nooit weer nie …
En sy het ook nie. Deur die jare het sy haar pad alleen gestap. Soms het sy gedink sy sal ondergaan. Soms wou sy bly lê. Maar alleen het sy haarself opgetrek en moedig voortgestap. Die hande wat deur die jare na haar uitgereik het, het sy afgewys en verbygestap. Nooit weer nie …
En vandag vra Raul Günther haar om hom te vertrou, nie om haarself nie, maar ter wille van iets veel kosbaarder: haar enigste dogter, die dogter oor wie daar soveel drome gedroom is, vir wie daar soveel ideale gestel is. Sy sou voortleef in haar kind, en dít wat sy nie kon bereik in die lewe nie, sou Mandatjie bereik.
Die onbeskryflike onrus in haar laat haar vinnig opstaan. Sy stap weg van hom af en kom voor die ou naaimasjien tot stilstand en staar deur die klein ruitjies na buite.
Agter haar hoor sy hom nader kom, hoor sy hom vra: “Is dit só swaar om my te vertrou, Wena?”
Daar is ’n lang stilte. Dan is dit of die woorde onwillekeurig uitbars: “Ek het haar swaar grootgemaak. Sonder vader, sonder enige hulp. Sy gaan seerkry, ek weet dit. Ek voel dit aan.” Sy swaai om, die donker oë vol trane. “En sy mag nie. Mandatjie mag nie seerkry soos ek …”
Die ooglede val vinnig voor sy intense blik en sy wil weer van hom af wegdraai, maar hy laat dit nie toe nie. Sy hande vang haar skouerknoppe stewig vas, maar tog ook met ’n teerheid wat haar weer vinnig laat opkyk.
“Ek verstaan. Jy het een maal diep seergekry.”
“Een maal? Honderd, duisend kere!” Sy vang haar onderlip vas, en meteens lyk sy vir hom, ten spyte van die silwer drade in haar hare en die fyn kepies om haar oë en mond, nie veel ouer as Amanda nie. Sy blik sak af, rus op die deinende bors hier digby hom en ’n skaamte oorweldig hom op daardie oomblik: ’n skaamte vir die mansgeslag wat so maklik ’n goeie vrou kan vertrap.
Hy kyk op haar geboë kop af. Nie net vertrap nie. Dikwels ook verguis. “Jy glo nie meer in ’n man nie.” Dis nie ’n vraag nie, maar ’n stelling.
Sy maak ’n afwerende gebaar met haar hand, draai onder sy vingerpunte weg, gaan leun teen die verweerde kabinet van die naaimasjien. Haar oë rus op die stukkie tapyt voor haar.
“Ek is nie van belang nie. Dit gaan om Amanda.” Haar stem is byna emosieloos. “Sy verafgod jou. Miskien juis om jou jare, jou ervaring, die … grys in jou hare. Miskien is jy net ’n vaderfiguur vir haar, die vader wat sy nooit geken het nie. Ek hoop … ek bid dit is hoe dit is. Maar sy kan ook werklik verlief wees. Wat dan?”
Hy soek na woorde, sê dan vreemd bedaard: “Daarom sê ek dat ons die tyd moet kans gee om helderheid te bring. Ek kan haar in die pad steek, maar gaan dit die probleem oplos? Of gaan dit net groter probleme skep? Amanda is nog soms baie impulsief. As ek my onmiddellik van haar onttrek, kan ’n mens byna enigiets te wagte wees. Haar loopbaan gaan daarmee heen wees, en dit sal baie jammer wees. Ek glo dat daar groot dinge op haar wag. Jy sal my moet vertrou. Asseblief.”
Sy sug en vee moeg oor haar oë, maar hy kry nie die kopknik wat hy verlang nie. “Ek sal hoop en … bid.”
Die stilte wat volg, impliseer dat die onderhoud verby is. Tog lyk dit of hy onwillig is om te gaan. Uiteindelik sê hy: “Ek is jammer. Ek het jou lank uit jou werk gehou. Dankie.” Toe sy opkyk, herhaal hy: “Dankie dat ons kon praat.”
Sy knik net en hulle stap saam voordeur toe.
Andrew staan op die stoep toe hulle uitstap. Hy lyk verbaas en nuuskierig, maar toe sy blik op die welgestelde man langs sy moeder val, versluier die bruin oë, word die gesig ietwat strak.
Hy verduidelik ietwat onbeholpe asof hy nie daar hoort nie: “Ek het iets vergeet. Ek het dit net gou kom haal.”
Die moederoë is sag. “Meneer Günther, ontmoet my seun, Andrew. Drew dis … Amanda se baas.”
“O.” Hy wil sy hand uitsteek, trek dit dan verleë terug tot agter sy rug en Wena se hart pyn. “My hand is … nie so skoon nie. Aangename kennis, meneer Günther.”
“Aangenaam, Andrew.” Hy glimlag en daar is begrip in sy oë, ’n begrip wat die jong seun op hierdie oomblik haat. “Daar is niks met ’n vuil hand verkeerd nie, ou seun. Dit behoort altyd aan ’n man wat werk.”
Andrew staan en kyk hulle agterna terwyl hulle aanstap na die blou hekkie. Dan kyk hy af op sy hande en ’n vreemde bitterheid kom lê om die jong mondhoeke toe hy vinnig die huis in verdwyn.
5
Terug in sy kantoor sit die grootbaas van Günther diep ingedagte, en dis nie oor sy onderneming wat hy dink nie.
In die dae wat volg, tref sy personeel hom dikwels so aan agter sy lessenaar – kop vooroor, pen doelloos besig met strepies trek op die vel papier voor hom, en dan lyk hy gesteurd as hulle hom iets vra. Soms lyk dit selfs asof hy moeite het om sy gedagtes te rig op die probleem wat voor hom neergesit word. Dikwels is hy ongeduldig – iets waarvoor hy nie bekend is nie. Soms is hy kortaf; enkele kere selfs amper bars wanneer dinge nie glad verloop nie.
“Wat sou hom gebyt het?” wil ’n ontstelde tikster weet toe sy een middag uit sy kantoor kom. “Die baas was amper ongeskik,” sê sy vir haar kollega.
Een van die meisies trek haar skouers op. “Nugter alleen weet. Ek werk nou al ses jaar hier, en ek het hom nog nooit so beduiweld gesien nie. Ek wonder of daar iets met die besigheid skort.”
“Moenie laf wees nie,” laat die ander een hoor. “Daar kan niks met Günther verkeerd wees nie. Die state wys dit. As jy my vra, dink ek hy is verlief.”
“Verlief!” Almal se oë draai na die wyse segsman en dié glimlag.
“Ja. Hoekom nie? Hy is nog jonk genoeg om verlief te raak. Hy toon al die tekens.”
“Liewe aarde, maar dáármee behoort hy nie probleme te ondervind nie. Daar kan net nie ’n vrou bestaan wat nie onmiddellik in sy arms sal val as hy hulle oophou nie. Net … ek sal graag die gelukkige vrou wil sien. Sy sal iets heel besonders moet wees.”
“Hoekom?” vra Amanda Conradie.
Die ouer dame kyk haar uit die hoogte aan. Dié is mos een van sy suikerbroodjies. “Die feit is, meisietjie, dat hy anders as ander mans is. Hy is heeldag en aldag omgeef van beeldskone vroue. Hulle is nie meer vir hom snaaks nie. Nee, as Raul Günther weer vir hom ’n vrou gaan vat, gaan dit iemand uit die boonste, boonste rakke wees. Miskien sal sy glad nie eens so danig beeldskoon wees nie.”
“Ag kom, Cora,” val ’n ander in. “ ’n Mens kan hom nie voorstel sonder ’n pragtige vrou nie. Dis eenvoudig deel van Raul Günther.”
“Is dit?” Die ouer vrou glimlag peinsend. “Ek wonder … Hy hét ’n beeldskone vrou gehad. Sy was sy hoofmannekyn. En wat het gebeur? Toe hy tot die ontdekking kom sy is net mooi en niks