Ena Murray Omnibus 23. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
sy haar bes doen om dit te verberg, wat beteken dit?
En Andrew, watter vreemde, ongekende opstand bemerk sy deesdae in hierdie stil seun van haar? Wat broei agter sy gelate uiterlike? Amanda was die een wat in die verlede soms in onredelike woedebuie teen hul materiële toestand losgebars het. As sy ’n nuwe paar skoene wou hê, en daar was nie geld daarvoor nie. Of as sy ’n nuwe rok begeer het, en die fondse was net nie daar nie. Dan het sy met jeugdige vrymoedigheid en onnadenkendheid losgebars, die géselhoue laat neerkom en net so weer bedaar. Skaam gekry en kom sê sy is jammer. En sy is elke keer dadelik vergewe. Sonder verwyte, sonder dat haar ma ooit getoon het hoe diep en seer die verwyte getref het.
Andrew was egter altyd tevrede. Hy het nooit kom vra vir nuwe skoene nie, al was sy oues gedaan. Hy het nooit getoon dat hy omgee vir die stopsel op sy skoolbroek nie. Hy het nooit iets gesê as Mams nie geld gehad het vir ’n Saterdagmiddagfliek nie.
Maar sy weet nou dit het nie sonder opstand geskied nie. Die stil kind het nie uitgebars soos sy suster nie, maar gebroei …
Maar ook hy het grootgeword, byna oornag. En die frustrasie van ’n arm lewe, van dinge begeer en nie kan kry nie, van dinge wil doen en nie kan nie, kan nie meer so maklik weggesteek word nie.
Dis met onrus dat sy, terwyl die laaste sonstraal oor die vensterbank terugtrek, wonder of die swaar jare miskien nou eers voorlê. Dit was swaar jare wat agter lê, jare waarin sy alleen moes spartel vir ’n dak oor haar en haar twee kinders se koppe. Toe sy soms lê en wonder het of hulle môre gaan kos hê om te eet. Toe sy nagte lank planne beraam het om ’n nuwe rok vir Amanda en ’n paar nuwe skoene vir Andrew iewers vandaan te probeer haal. Oor haarself het sy nooit wakker gelê nie. Sedert sy met haar twee kinders alleen agtergebly het, was syself nooit weer van belang nie.
Dit het nie saak gemaak as sy die verbleikte rok in die aand moet uitwas en die volgende oggend vroeg moet stryk om iets te hê om aan te trek nie. Die uitgetrapte paar skoene het sy nie eens raakgesien nie. Sy as persoon het heeltemal verdwyn, soos wat haar begeertes verdwyn het. Dit was net haar kinders … en die stryd om in die nodige te voorsien.
En toe het sy gedink dis swaar. Toe het sy gewonder of sy hulle ooit alleen sou grootkry, op só ’n manier dat sy haar trots en selfrespek sal behou. Toe het sy dikwels wanneer sy laatnag met ’n pynende rug in die bed klim, net genade gevra om hulle groot te kry. As hulle net eers groot is … As sy hulle net kan kry dat hulle die lewe kan ingaan, vir hulself kan werk en sorg. Dan sal sy voel haar taak is afgehandel.
En nou is sy daar … daar waar albei werk het. Hulle is skielik groot. Hulle kan vir hulself dink. Hulle moet vir hulself besluit. Dit gaan nog lank nie breed en weelderig in hierdie huisie nie, maar sy hoef darem nie meer te lê en wonder waar môre se kos en klere vandaan sal kom nie. God het haar gebring tot by hierdie punt wat sy gevra het.
Haar oë sluit as sy onthou … onthou hoe sy menige nag in die donker gelê en luister het na haar kinders se asemhaling en hoe sy dan gebid het: Help my net dat ek hulle grootkry. Help my net tot daar.
En nou is sy dáár. En sy weet dis nie die amen van haar gebed nie. Sy het ’n gevoel dat dit die begin van ’n ander, veel intenser gebed is. Op hierdie oomblik het sy die gevoel dat as sy ooit Sy leiding in die verlede nodig gehad het, sy dit soveel meer in die toekoms gaan nodig hê, noudat haar kinders groot is …
Sy besef dat sy nie meer die Mams van die verlede is nie, die Mams wie se woord aanvaar is, op wie se leiding onvoorwaardelik staatgemaak is. En daar is ’n onrus in haar, ’n onrus vir die onbekende toekoms wat veel groter is as die onrus wat sy in die jare wat verby is, geken het. Haar hande rus bewend op die materiaal voor haar en sy vra die vraag fluisterend: “Wat hou die toekoms in?”
2
Die man in die deur kyk vlugtig na sy polshorlosie toe Amanda die trappies haastig optrippel. “Ek het bekommerd begin raak. Jy is amper laat.”
“Ek weet,” laat sy uitasem hoor. “Die bus was laat en ek moes ook eers na ’n sedepreek van my ma luister voordat ek kon wegkom. Ek sal nou gereed wees.”
’n Rukkie later stap sy selfversekerd voor die skare op die verhoog uit, en hulle hou van wat hulle sien, klap spontaan hande.
Raul Günther glimlag tevrede, en toe hy die meisie se oog vang, knik hy goedkeurend. Weer was sy keuse volmaak. Amanda Conradie is ’n gebore mannekyn. Sy is ook anders as die ander meisies met wie hy voortdurend te doen kry. Sy het ’n jeugdige frisheid en ’n spontaneïteit wat haar onderskei van die res van die groep. En tog, jonk soos sy nog is, vertoon sy volwasse genoeg.
Weliswaar lê daar nog baie poleerwerk voor voordat sy onder die bekendes sal kan tel, maar met die regte leiding sal sy ’n topmodel word.
Toe die vertoning verby is, verskyn sy weer in die fleurige rokkie waarin sy hier aangekom het en die blou oë kyk vol verwagting na hom op.
“Hoe was dit?” wil sy op daardie kinderlike manier weet wat hom soveel vreugde gee.
“Seker reg.”
Sy tuit haar lippe vir hom. “Ag, Raul, moenie naar wees nie! Was ek darem … gangbaar?”
Hy haak by haar in en glimlag op haar af. “Heel gangbaar, juffrou Conradie, maar …” Hy lig ’n waarskuwende hand toe die gesiggie straal. “Daar lê nog harde werk voor, hoor? Maar jy het dit, kleintjie. Baie geluk met vanaand se vertoning.”
“Dankie, Raul.” ’n Klein fronsie keep tussen haar wenkbroue. “Ek hou nie daarvan dat jy vir my kleintjie sê nie.”
“Hoekom nie?” vra hy terwyl hy haar na sy motor lei. “Jy is eintlik nog klein.” Hy kyk af, terg: “Jy is ’n baba onder hierdie klomp. Jy hoort tuis met ’n fopspeen in jou mond.”
“Raul!” Sy lyk opreg verontwaardig en hy hou vir haar die deur oop.
“Maar ek sal die baba vanaand ’n bietjie voer. Enige spesifieke plek waar jy graag wil gaan eet, jonge dame?”
Die frons is weg en die gesiggie straal weer. “Enige plek is goed solank jy by is.”
Hy druk die motordeur toe en stap om na sy kant, ’n vlugtige frons tussen sy wenkbroue. ’n Ruk later stap hulle ’n baie gewilde restaurant binne en kry dadelik ’n tafel.
Amanda glimlag by haarself. O, dis heerlik, hierdie soort lewe! Deure gaan vir jou oop, tafels is altyd beskikbaar en om jou is die luukse atmosfeer van geld en weelde, die fyn sofistikasie wat net die blink munt kan koop.
Vlugtig, baie vlugtig sien sy die huisie in die agterstraat, die deurgetrapte tapyt, die afgeleefde winkeltjie op die hoek van die straat … Maar dan sak haar hakke diep weg in die sagte mat en hou Raul die gestoffeerde stoel vir haar uit en dit voel vir haar asof sy soos ’n koningin op haar troon neersak.
Die ekstase wat hierdie oomblik in haar opwek, wys onverbloem op haar gesig en Raul Günther glimlag fyn terwyl hy oorkant haar plaasneem.
Dis wat hom so aantrek in hierdie meisie. Sy kan nog wys wat sy voel, hoeveel sy dinge geniet. Hy dink aan die ander vroue wat hy gereeld hierheen bring. Hulle is so wêreldwys, so gewoond aan alles dat hulle soms openlik verveeld voorkom. Hulle sit hier voor hom en beskou die wêreld om hulle apaties. Maar nie hierdie meisie nie. Haar kop draai heen en weer en die blou oë blink verwonderd. Sy gee nie om dat die hele wêreld sien dat dit die eerste keer is dat sy in hierdie restaurant kom en dat sy dit baie geniet nie.
Hy sit doodstil en gee haar genoeg tyd om alles eers goed in te drink. En toe sy eindelik genoeg gekyk het, keer die blink oë terug na hom. “Dis die eerste keer dat jy my hierheen bring. Dis ’n … vreeslike spif plek, nè?”
Sy tande blink wit in die dowwe beligting. “Ja, dit is ’n spif plek. Dis te sê as spif deftig beteken.”
“O, Raul, jy lag al weer vir my,” betig sy liggies. “Jy moes my gewaarsku het. Ek is nie reg aangetrek nie.”
“Ek het sommer op die ingewing besluit dat ons vanaand hierheen kom.”
“Maar moet