Эротические рассказы

Tafelberg Kort: Die enigma van Hendrik Verwoerd. Hermann GiliomeeЧитать онлайн книгу.

Tafelberg Kort: Die enigma van Hendrik Verwoerd - Hermann Giliomee


Скачать книгу
ction>

      

      Die enigma van Hendrik Verwoerd

      Hermann Giliomee

      Tafelberg

      Persoonlike herinneringe

      Ek het twee persoonlike herinneringe aan dr. Verwoerd waarvan ek graag wil vertel. Toe ek op Porterville in die Wes-Kaap in die laerskool was, het ek handtekeninge bymekaargemaak. Die meeste kabinetsministers het geantwoord met ’n kort briefie deur hul private sekretaris waarby die handtekening gevoeg is. Dr. Hendrik Verwoerd was die enigste wat in sy eie handskrif geantwoord het met ’n persoonlike, vriendelike brief. Hy het geskryf dat hy ’n kind het wat nes ek links is. (Om een of ander Freudiaanse rede het ek dit nodig geag om hom in my brief van hierdie eienskap te vertel en dalk het dit dr. Verwoerd met sy akademiese skoling in sielkunde geïnteresseer.) Ongelukkig het ek sy brief verlore laat gaan – nie ’n baie belowende begin vir iemand wat historikus wou word nie.

      My ander herinnering dateer terug na Junie 1960 toe ek en ’n paar ander studente by ons koshuismaat Siebert Wiid op sy pa se plaas Welgevonden naby Groblersdal gekuier het. Kort ná ons aankoms het dr. en mev. Verwoerd opgedaag. Hy sou die volgende dag ’n groot skare op Groblersdal toespreek in sy eerste openbare optrede ná die aanslag op sy lewe drie maande vroeër en sou oorbly tot die Sondag.

      Ek en Siebert se ander studentemaats het etes in die hoofhuis geniet saam met die huismense en hul volwasse gaste. Ek het by ontbyt langs Verwoerd gesit en onthou hoe rustig en oortuigend hy die ondeurdagte stellings van ’n ander politikus aan tafel herformuleer het sodat dié standpunt skielik volkome sin gemaak het. Ek het nog niemand voorheen of daarna so volkome in beheer van ’n situasie gesien nie.

      Die Sondagoggend is ’n skildery van dr. Verwoerd as geskenk aan hom oorhandig. Hy het dit vriendelik ontvang, maar gesê daar is ’n klein foutjie: iets is weggelaat. Wat was dit? My “beauty spots”, het hy geantwoord en gewys na sy koeëlletsels. Vir my as leek was dit duidelik dat geen sielkundige letsels deur die gepoogde sluipmoord gelaat is nie. Nooit het ek my daarna gesteur aan bewerings dat Verwoerd die letsels beskou het as ’n tasbare bewys van God se spesiale ingryp en van die besondere seën wat op hom sou gerus het nie.

      Ek was nie in die sestigerjare ’n Verwoerd-man nie, want my ouers was by uitstek Die Burger-lesers. Op die flapteks van Jaap Steyn se biografie van Piet Cillié word ek aangehaal: “Myns insiens was hy [Cillié] saam met H.F. Verwoerd en Van Wyk Louw die heel belangrikste Afrikaanse meningsvormers van die laaste helfte van die twintigste eeu. My geslag wat in die Wes-Kaap grootgeword het, was Piet Cillié en Die Burger se kinders eerder as Verwoerd se kinders.”

Hoofstuk 2

      Gedryf deur “immergie”

      Piet Cillié, redakteur van Die Burger van 1954 tot 1978, het ’n woord geskep om die besondere dryfkrag van ’n Hendrik Frensch Verwoerd te beskryf. Dit is “immergie”, ’n nuutskepping wat die woorde “immigrant” en buitengewone “energie” saamvoeg.

      En tog was daar iets onmiskenbaar Europees in Verwoerd se benadering tot die rassepolitiek. Afrikaners wie se geskiedenis in die land verskeie geslagte teruggegaan het, is bewus of onbewus gevorm deur die patriargale orde op die plaas met die patriarg en sy vrou aan die spits en diensbodes en werksmense onder hul beheer en “sorg” en kinders wat oor die rassegrens heen


Скачать книгу
Яндекс.Метрика