Ena Murray Omnibus 36. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
Jy het pragtig gelyk daar in die raam van die venster. ’n Prentjie om ’n man se hart te steel.”
“Gaan bars!”
“Nee, ek het nie nou tyd daarvoor nie. Ek moet veld toe, en as jy gou maak, kan jy saamkom.” Toe sy niks sê nie, kyk hy haar vraend aan. “Of wil jy nie sien hoe lyk die wêreld waar jy die res van jou lewe gaan slyt nie?”
“Jy sê dan ek sal nie die res van my lewe hier slyt nie. Hoekom sal ek dan die moeite doen?”
“Jy verdraai my woorde. Ek het net gesê Kobus is nie die man vir jou nie, ek staan daarby. Ek brekfis oor tien minute. Sorg dat jy daar is.”
Die gordyn val terug en sy sit besluiteloos daarna en kyk. Sy moet liewer so min moontlik in hierdie man se geselskap wees, maar dit sal lekker wees om saam met hom in die vroeë môre in die veld rond te ry ... Tien minute later voeg sy haar by hom aan ontbyttafel en hy knik goedkeurend.
“Mooi. Jy leer gou. Ons twee sal nog goed regkom.”
Sy vervies haar sommer weer. “Ek is net hier omdat ek graag die Karoo wil sien, nie omdat jy my beveel het nie.”
Hy glimlag lui. “Is dit, rooikop? Toe, eet jou pap en eier. Ek het vir ons ’n piekniekmandjie laat pak. Ons sal nie vir middagete tuis wees nie.”
“Maar jou ma ... sal sy nie omgee nie?”
“Ek het haar reeds gesê ek gaan jou vandag die plaas wys. Daar wag nog baie dae wat jy hier by haar kan sit en gesels en my sokkies stop en my knope aanwerk.”
“Verskoon my, asseblief. Jy bly vergeet ek gaan met jou broer trou, nie met jóú nie.”
“Maar ek het jou mos gesê jy trou dan net so goed met my.”
Die groen oë flits weer. “Hoekom soek jy nie vir jouself ’n vrou nie? Te vol fiemies, veronderstel ek.”
“Ek is glad nie haastig nie. Terwyl jy tog hier gaan wees, het ek mos nie iemand anders nodig nie.”
Isolde frons en kyk hom onseker aan. Verwag hy werklik dat Martina en Kobus vir die res van hul lewens hier by hom en sy ma in sy huis bly? Haar arme kleinsus!
Dis of hy haar gedagtes lees, want hy vervolg: “As hy met enige ander vrou getrou het, sou ek hom toegelaat het om eenkant te gaan bly. Maar ek het jou reeds gesê hy sal jou nie kan hanteer nie. Hy moet maar hier bly sodat ek hom met jou kan help. Klaar? Nou goed, kom.”
Hy trek haar aan die arm op, lei haar die kombuis uit en skud sy kop vir die ou man wat met die opgesaalde perd nader kom.
“Nie vanoggend nie, oudste. Hierdie Johannesburger sal ek maar in ’n voertuig moet rondkarwei. Sy sal haar morsdood van ’n perd af val.”
Isolde swyg maar liewer. Sy het klaar verduidelik dat sy nie ’n Johannesburger is nie en hy het klaar besluit sy is. Wat sal dit help om weer ’n argument daaroor uit te lok? En dan ... Sy glimlag geheimsinnig. Hierdie Johannesburger sal hom dalk een of twee dinge kan leer van perdry, maar dit gaan sy hom nie vertel nie. Hy hoef nie te weet dat sy so te sê op ’n perd se rug grootgeword het nie, en dat daar ’n hele paar trofeë in haar woonstel in Skoonspruit as bewys daarvan staan nie.
Sy blik weer na agter. Die appelblouskimmel wat weggelei word, is van stoetgehalte. Hierdie man doen blykbaar alles goed.
“Waarna kyk jy?”
Sy glimlag soet na hom op. “Ek probeer net uitmaak watter is nou die stertkant en watter die kopkant. Die eerste keer in my lewe dat ek ’n perd sien, weet jy?”
Hy glimlag op haar af. “Moenie parmantig wees nie. Ek duld dit nie.”
“Wát duld jy, meneer Zak?”
“Mooi meisies met rooi koppe in dun nagkleertjies.”
Sy voel dat tot haar hare se wortels rooi word. “Dis gemeen!” Tog lag sy saam met hom en voel dat daar vanoggend ’n heelwat beter verhouding tussen hulle is as gister. Miskien ... miskien sal hierdie man darem al ’n bietjie van haar hou wanneer sy die dag hier moet weggaan.
Sy vind alles wat hy haar wys interessant en sy besef gou dat hierdie wêreld maar net op die oog af so vaal en kaal lyk. Teen die tyd dat hulle middagete by een van die windpompe in die veld nuttig, begin sy al voel om Martina te beny.
Sy het vir die uitstappie ’n gemaklike langbroek en kortmoubloese aangetrek en die rooi hare is in ’n poniestert saamgevang. Behalwe vir ’n baie ligte lipstiffie, het sy geen grimering aan nie. Die man staan en kyk na haar terwyl sy die grondseiltjie op die kweek langs die dammetjie onder die wilgerboom oopgooi en die mandjie se inhoud daarop begin uitpak. Sy oë is peinsend terwyl hulle oor die slanke kurwes gly. Dan stap hy nader en sy voel hoe sy vingers in haar poniestert woel. Haar hart ruk weer soos die vorige kere. Vir wat kan die man nie haar hare uitlos nie?
“Los my hare en kom eet.”
Hy gee die poniestert ’n plukkie en neem dan langs haar plaas. Sy kyk hom half vererg aan. “Is my hare werklik vir jou so aaklig dat jy dit net heeldag wil uittrek?”
Hy glimlag. “Ek kon nog nooit ’n rooikopvrou verdra nie. Behalwe dat hulle gewoonlik lyk asof hulle deur die nag in die dou gelê en die son hulle toe laat roes het, is hulle te beduiweld.”
“Ek het nie sproete nie,” verweer sy verontwaardig.
“Nee, maar jy het die humeur wat by rooi hare pas. Tog ... ek het nooit geweet rooi hare voel so lekker tussen ’n mens se vingers nie. Dis soos sydrade. Ek kan my hande nie van hulle afhou nie.”
Sy voel meteens selfbewus en frons. Skielik komplimente vanoggend? Is dit ’n nuwe manier van mak maak, wonder sy, en haar stem is skerper as wat sy besef, toe sy kortaf sê: “Jy praat kaf. Eet jou kos.”
Hy frons ook nou, maar gehoorsaam en vir ’n rukkie is dit stil tussen hulle. Die geur van die veldbossies hang om hulle en dis of ’n mens die stilte in die bak van jou hande kan skep. Sy betrap sy oë weer peinsend op haar en vra: “Was dit nodig om Kobus met onterwing te dreig?”
Die ontspanne atmosfeer tussen hulle is versteur. Hy sug. “Ja, ongelukkig. ’n Verliefde man het nie veel verstand nie. Ek het my pa belowe dat ek Ma sal beskerm, en dit is wat ek gaan doen, al beteken dit ook dat ek Kobus moet dwing om van jou af te sien as ek vind dat jy nie geskik is nie. Kobus is haar baba en dit sal haar breek as hy ’n ongelukkige huwelik moet hê of ’n vrou plaas toe bring wat glad nie by ons inpas nie. Daarom dat jy hier sal bly totdat ons jou goed leer ken het en kan uitvind of jy in die prentjie sal pas of nie. Ek het al genoeg gesien van die ellendes wat kan volg wanneer twee mense trou wat glad nie by mekaar of by die onderskeie families inpas nie. Dit gaan nie op Rocklands gebeur nie.”
Sy kyk hom vas aan. “Jy praat van ’n trouery of die soek van ’n lewensmaat asof dit ’n baie koelbloedige affêre is. Daar is tog so iets soos liefde, of glo jy nie daaraan nie?”
Sy mond trek effens smalend. “Ek is bevrees ek is verby die stadium van storieboekliefde. Liefde kom vanself as al die ander dinge reg is. Maar as die ander dinge verkeerd is, sterf daardie selfde vreeslike liefde gewoonlik ’n skielike dood.”
“Was jy al ooit in jou lewe verlief?”
Hy kyk haar fronsend aan. “Was jy?”
Sy kyk vinnig weg. Was sy al? Nee. Sy weet sy was nie, nie só soos wat Martina op haar Kobus verlief is nie. Nog nooit só aangetrokke tot ’n man dat sy hom blindelings na die einde van die aardbol sal volg as dit moet nie.
’n Fyn glimlaggie trek in sy mondhoeke. “Jy neem darem lank om te antwoord terwyl jy veronderstel is om op hierdie oomblik malverlief te wees.”
Sy skrik, maar probeer uiterlik kalm bly, en kyk hom koel, uit die hoogte aan. “Ek het dit nie nodig geag om jou vraag te beantwoord nie. Natuurlik is dit vanselfsprekend dat ek verlief moet wees as ek op trou staan.”
“Glad nie so vanselfsprekend nie. Mense trou om baie redes, en nie altyd omdat hulle liefhet nie. Jy is nie verlief nie,