Ena Murray Omnibus 36. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
lewe wil hê?”
“En jóú mening is al wat tel, nie waar nie?” sê sy bitter en so ongelukkig dat sy kan sterf. Haar arme sussie! Hoe sal sy ooit geluk vind met ’n swaer soos hierdie monster?
Sy stem bly steeds gevaarlik emosieloos. “Nee, ek sal dit nie sê nie, maar ek het ’n plig teenoor my broer wat ek van plan is om uit te voer. Kobus is jonk en onervare en jy weet dit. Ek moet hom teen homself beskerm. Kobus is my ma se baba, en sy sal dit nooit oorleef as hy ’n ongelukkige huwelik moet hê nie, of ’n vrou wat haar glad nie by ons kan aanpas en inpas nie.”
“Jy is die redelikste mansmens met wie ek al ooit te doen gekry het,” laat sy sarkasties hoor, en sy wenkbroue spring omhoog.
“Dan erken jy dat jy al ’n goeie klompie ervaring met my geslag agter die rug het?” sê-vra hy en sy stamp haar voet uit skone radeloosheid.
“Ek erken niks van die aard nie. Jy verdraai my woorde om jou eie ego te streel, dat jou opsomming van my reg is.” Sy swaai haar van hom af weg en kyk deur die venster, maar op hierdie oomblik sien sy niks van al die mooiheid raak nie. “Hierdie gesprek bring ons nêrens nie.”
“Nee, ons moet dit liewer staak. Dit word al meer openbarend.”
Sy hoor hom wegstap, en sy byt hard op haar tande. Sy sál nie huil nie! Sy sal daardie ... daardie bees nie die satisfaksie gee dat hy haar tot trane gedwing het nie!
Terwyl sy in die bad lê, glimlag sy wrang. Haar regverdigheidsin laat haar nie wegkruipertjie met haar gewete speel nie. Sy weet sy is skuldig en dat haar houding aanleiding gegee het daartoe dat haar ontmoeting met Zak Coetzenbergh op ’n totale mislukking uitgeloop het. Sy moes haar humeur beteuel en niks laat blyk het toe sy vol sweet en stof hier op Rocklands aangeland het nie. Maar sy kon haarself nie help nie. Die spanning van die afgelope tyd, en toe nog die onsmaaklike rit plaas toe, het iets in haar laat meegee die oomblik toe sy meneer Zak soos ’n hooghartige koning na haar aangestap sien kom het.
Haar skuldgevoel word al groter. Sy is hierheen gestuur om die pad vir Martina en Kobus oop te maak. Sy moes die Coetzenberghs kom mak maak, soos Martina dit gestel het, en in plaas daarvan het sy sommer met die intrap die grootmeneer van Rocklands nog verder die harnas ingeja. Sy opinie van sy aanstaande skoonfamilie het sekerlik ná dese ’n laagtepunt bereik, en sy wonder of enigiets dit verander sal kry.
Wat het jy aangevang, vra sy haar spieëlbeeld af terwyl sy die deurmekaar hare uitkam. Die groen oë in die spieël kyk ontevrede na haar terug. Sy is die laaste een wat Martina moes gestuur het om hierdie mens – as jy hom onder daardie spesie kan klassifiseer – te kom beïndruk. Haar oë is te groen en haar hare te rooi. Sy kon vooraf geweet het sy sal van alles ’n gemors kom maak, want sy sal haar nie deur hierdie mansmens laat domineer nie.
Haar gesig versober verder. Ja, dis hoekom sy nog steeds op ses en twintig op die rak sit. Haar humeur en haar onafhanklikheid het haar al redelik diep op die rak ingeskuif. Mans hou van ’n vrou wat ja en amen sê op alles. Dit laat hulle groot en sterk en manlik voel.
Sy trek haar skouers op. So ’n vrou sal Zakkie natuurlik vir homself wil hê, en ook vir sy kleinboet. En hier kom sy en laat hom goed verstaan sy is nié een van daardie soort nie.
Ai, wat het haar ooit besiel om tot hierdie vergesogte plan in te stem? Sy is bevrees dat die baas van Rocklands nie eens gaan toelaat dat Martina haar voete op die plaas sit nie. En sy self ... Haar hart klop benoud. Sy gaan beswaarlik met haar lewe uit hierdie ding kom. As Zak Coetzenbergh net die vaagste snuf in die neus moet kry hoe die vurk werklik in die hef steek, sal hy ... Sy wil liewer nie dink wát hy alles sal doen nie.
En hy het klaar ’n vermoede dat alles nie pluis is nie, dink sy onrustig. Hy is reeds oortuig dat sy oor haar ouderdom jok. Hy is nie ’n uilskuiken nie. Dit moet sy hom toegee. Sy waarneming is baie fyn, en sy sal moet ligloop.
Isolde frons. Tot hiertoe het sy nog nooit ’n man ontmoet vir wie sy bang was nie, of wat sy gevoel het werklik haar meerdere is nie. Maar sy het nou daardie gevoel, en dis vir haar vreemd. Sy kon haar man nog altyd staan teenoor die ander geslag. Maar hierdie Zak ... Sy voel onseker van haarself en dit laat haar ergernis nog hoër styg.
Haar ken druk vanself uit. Sal sy haar van hierdie man laat onderkry? Wie is hy eintlik? En tog ... tog het sy so ’n nare gevoel dat sy dalk hierdie keer ’n man raakgeloop het in wie sy haar tier gaan kry.
Sy ruk haar skouers agteroor, maar die groen oë is nie meer heeltemal so selfversekerd nie. Sy onthou meteens wat een van haar vorige vriende eenkeer vir haar gesê het toe hy, ná vele vergeefse pogings, maar die aftog geblaas en vir hom ’n ander vrou gaan soek het. Hy het gesê: “Jy, Isolde Cilliers, gaan nog op ’n dag ’n man teëkom wat jou meerdere gaan wees en hy sal jou mak maak, jou rooihaar-, groenoogrissie.”
Toe het sy hom openlik uitgelag. “Daar bestaan nie so ’n man nie.”
Sy het haar vererg. Fred Jacobs is ’n swak verloorder, het sy toe gedink. “Jy sal nooit dáárdie voorreg hê nie, ou vriend. Ek laat my nie mak maak nie. Verder – as jy ’n vrou soek wat moet ja en amen sê op alles en soos ’n skoothondjie moet draf vir elke gril en gier, gaan soek haar elders, nie in hierdie woonstel nie. Ek het ’n persoonlikheid van my eie en dit sal die dag wees as ek net die skaduwee van ’n man moet word.”
“As jy so aanhou, sal jy nooit ’n man kry nie,” het hy volgehou.
Die groen oë het pragtig in hul verontwaardiging na hom opgeblits. “Dan bly ek sonder man, dankie. Ek kan na myself kyk. Tot hiertoe het ek heeltemal goed klaargekom.”
“Juis, maar daar gaan ’n dag kom dat jy gaan besef dat jy tog afhanklik is van ’n man.”
“Dit sal ons maar moet sien, Fred. Tot dusver het ek eerlik nog geen gemis gevoel nie,” het sy hooghartig geantwoord en Fred het gemaak dat hy wegkom voordat hy te veel kwytraak.
Isolde dink nou skielik aan daardie gesprek en sy roer rusteloos. Fred het gelyk gehad. Haar suster se geluk het haar tot hierdie besef gebring. Daar is dinge in die lewe wat net ’n man vir ’n vrou kan vervolmaak. Daar is dinge waarin ’n vrou afhanklik van ’n man is, al is sy ook hoe onafhanklik in ander opsigte. Die geluk in Martina se oë het haar vertel dat haar sussie iets gekry het wat haar ouer suster nog nooit gesmaak het nie en haar onafhanklike leefwyse het meteens baie vaal en oninteressant teenoor Martina se geluk vertoon. Sedertdien het Isolde baie beslis ’n gemis in haar eie lewe begin agterkom.
En toe stuur hulle haar Rocklands toe om Zak Coetzenbergh te kom mak maak. Asof daar ’n vrou kan bestaan wat daardie ... ding sal mak kry! As sy nie ligloop nie, gaan sy die een wees wat mak gemaak word.
Toe Isolde daardie middag by die ou dame gaan plaasneem, sommer in haar kamer waar sy nog ’n bietjie rus, besef sy dat sy ook hier in haar pasoppens sal moet wees. Kobus se ma ly aan ’n swak hart en is so te sê ’n totale invalide, maar haar verstand is skerp en die blou oë wat so baie aan dié van haar oudste seun herinner, is wakker.
“Vertel my nou alles van jouself. Van hoe jy en Kobus ontmoet het.”
Die vrae reën op Isolde af en sy doen haar bes om almal bevredigend te beantwoord, hoewel sy elke woord eers twee keer oorweeg voordat sy iets sê.
“O, jy sê jou suster se naam is Isolde? Wat ’n pragtige naam. Is sy ook so pragtig soos jy?”
Isolde glimlag verleë. Die ou tannie se bewondering vir haar skoonheid is so opreg dat sy nie daaraan kan twyfel nie. “Sy is baie mooier as ek. Sy het nie hierdie aaklige rooi hare nie, maar is donker en fyner as ek.”
“Maar kind!” Sy is opreg geskok. “Jy het nie aaklige rooi hare nie. Dis te pragtig! So besonders. Ek is so bly Kobus gaan ’n rooikop Rocklands toe bring. Hier was nog nooit ’n rooikop op Rocklands nie. Jy sal die eerste een wees. Jy weet, die eerste oomblik toe my oë op jou geval het, het ek gedink, o, maar sy sal pragtig hier op die groen grasperke met haar rooi kop lyk. Jy pas so volkome hier in die prentjie in, Martina.”
Isolde sluk. Laat u seun dit hoor, is sy lus om te sê, maar swyg liewer. Asof dit telepatie is, stap hy