Junior in Saal 7. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
professor se kalm stem bring haar ’n bietjie tot bedaring. “Verpleegster Kemp wou, maar ek het dit nie nodig geag nie, staf. Daar is niks belangriks om by te voeg nie.” Die blou oë keer terug na die junior en hy knik sy kop. “Dankie, verpleegster Kemp.”
Sy staar hom agterna. Hy het haar ’n oulike nooientjie genoem . . .
“Verpleegster Kemp! Kemp, ek praat met jou!”
Teësinnig kyk sy na stafverpleegster Deneys wat gewoonlik nie onaardig is nie, maar beslis vererg is op hierdie oomblik.
“Dit gebeur nie weer nie. Verstaan ons mekaar? Die feit dat jy gekys is met ’n professor, maak jou nog nie volleerd nie. Jy is ’n blote junior – beslis nie bevoeg om ’n dokter op saalrondtes te vergesel nie. Begryp jy dit goed, verpleegster Kemp?”
“Ja, staf.”
Maar nie eens hierdie skrobbering kan die skielike ligte gevoel binne-in haar vertroebel nie. Hy dink sy is oulik. Hy aanvaar sy wil nie saam met hom gaan eet nie omdat sy dink hy is ’n verstokte ou professor. Hoe verkeerd is hy tog! Sy sal haar laaste paar sente vir die maand gee om een aand saam met hom uit te gaan. Hoekom het sy nie maar ja gesê toe hy haar gevra het nie? Wat maak dit saak wat die res van die hospitaal sê en dink?
“Kemp! Verpleegster Kemp, kom terug aarde toe!”
Weer moet sy haar met wilskrag terugbring na haar onmiddellike omgewing. Weer kyk sy in die ontstoke stafverpleegster se gesig vas. Sy knip haar oë. Wat is dit nou weer? Sy het mos nie nou weer iets verkeerd gedoen nie?
“Jy kan bly wees suster is al van diens af, anders het jy net môre in matrone se kantoor beland.”
“Staf . . .?”
“Die hele saal se klokkies is aan die brand en jy staan hier die pan en vasdruk asof . . . asof dit professor Landman is wat jy omhels!” Louwrinda kyk vinnig af en laat dan die pan skuldig sak. Sy is sowaar besig om die blink voorwerp soos ’n wafferse minnaar teen haar boesem te staan en vertroetel! “Luister, Kemp, ek is nie onsimpatiek nie. Ek was ook al verlief. Maar daar is perke. Dis duidelik dat jy die skoot omtrent hoog deur het, maar probeer jou in toom hou wanneer jy aan diens is. Loop deel die medisyne uit!”
Die ander junior kom sit hand by, dik van die lag. “Julle twee het te pragtig gelyk daar in die deur, jy so blosend gelukkig en hy besig om jou met sy oë te verslind! O, dis so romanties! Moet jou nie aan staf steur nie. Sy is ook maar jaloers, al is sy verloof. Sy sal môre haar kêrel los as sy jou professor kan kry.”
Louwrinda se mond gaan werktuiglik oop om weer te protesteer, maar sy swyg. Dit sal tog nie help nie. Wat meer is . . . sy wens dit was regtig waar . . . dat hy haar met sy oë wou verslind.
“Verpleegster . . . Verpleegstertjie, maar . . . ek wil die ding nie onder my kop hê nie!”
“Kemp, is jy gek? Hoekom druk jy die pan onder die pasiënt se kop in?”
Verdwaas sien Louwrinda hoe verpleegster Keuler net betyds die pan onder mevrou Wiese se kop uitruk voordat staf dit sien.
Louwrinda staan ietwat deur die wind. Sy het geen idee hoe die pan onder die pasiënt se kop beland het nie. “Wie . . . wie het dit daar ingedruk?”
Keuler skuif die pan op die regte plek en skree soos sy lag agter die beddeken. “Jy . . . jou maansiek ding! Gits, maar jy is verlief, is jy nie?”
Louwrinda glimlag bewerig terug, en knik dan oorwonne. Ja, sy is verlief . . . hoe erg, besef sy nou eers.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.