Die ongebore uur. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
aanbod om te maak. Van persoonlike aard.”
Hy wil terugstaan, maar haar hande strengel agter sy nek ineen. “Inge . . . Maak toe jou bloese!”
“Doen jý dit as dit jou so hinder.” ’n Klein glimlaggie skuil in haar mondhoeke. “Maar dit hinder jou nie werklik nie, nè, Günther?”
’n Kragtige Duitse uitdrukking ontval sy lippe en haar oë rek effens. Dan kan hy tóg moeilik raak . . .
“Ek gaan my nie weer laat verlei nie,” waarsku hy streng.
“Hoekom nie?” vra sy, haar oë op sy mond. “Jy is ’n vry mens. Ek is ’n vry mens. En moet asseblief nie weer ons ouderdomsverskil ophaal nie, want dis nie geldig nie, en jy weet dit. Jy begeer my, Günther. Op hierdie oomblik begeer jy my . . . en ek vir jou. Hoekom nie?”
“Omdat begeerte alleen nie genoeg is nie! Begeerte het my in ’n gemorshuwelik laat beland, soos ek jou vertel het.”
“Daar lê veel meer as begeerte tussen ons twee. Ons is op dieselfde golflengte. Ons stel in dieselfde dinge belang. Ons wil ons lewens aan die mediese wetenskap wy.” Sy kyk ernstig in sy oë. “En om alles te kroon, vloei dieselfde bloed deur ons are . . . gelukkig nie só dik dat dit probleme kan gee nie. Ons móés mekaar leer ken, Günther. Dit was beskik dat professor Müller moes siek word en jy sy plek moes inneem. En nou die aand . . . wat gebeur het, moes gebeur . . . sou gebeur het . . . soos dit weer gaan gebeur . . . al weier jy my nou . . .”
“Jy weet nie van ophou nie, nè, Inge?” vra hy op ’n lae stemtoon, pen haar met sy blik vas en stry teen die magnetisme van die kurwes hier teen sy bors.
“Nee, ek kan ophou as ek weet dis ’n verlore stryd of dis sinloos. Maar ek sal volhou as ek oortuig is dat daar ’n toekoms vir ons is.”
“ ’n Toekoms vir óns?”
“Ja, Günther. Ons twee se paaie loop saam die toekoms in. Daar lê ’n nag tussen ons waarop ons nie ons rug kan keer en elkeen sy eie koers kan inslaan nie.” Haar oë is uitdagend. “Eerlik nou. Jy sal my nooit vergeet nie, Günther . . . al stap ek vandag uit jou lewe uit en sien jy my nooit weer nie. Jy sal my nie vergeet nie . . en ook nie wat tussen ons gebeur het nie. Hoekom my dan uit blote koppigheid wegstoot?”
Sy kan in sy oë lees dat sy gelyk het. Hy sal haar nie vergeet nie en nog minder die nag waarin hy haar maagdelikheid geneem het. Sy vra sag: “Waarteen baklei jy, Günther?”
Sy stywe lippe kry skaars die woorde uit terwyl sy liggaam soos ’n laaistok in haar greep bly. “Ek . . . weet nie . . . Ek voel net ek maak misbruik van jou . . .”
“Ek verseker jou jy misbruik my nie. Trou met my, Günther . . . asseblief?”
“Trou?” Sy oë gaan vertwyfeld oor die smekende gesig, so jonk en tog skielik ook so volwasse vrou. “Weet jy wat jy vra? Jy praat van ’n leeftyd.”
“Ek weet. Ek bedoel ’n leeftyd.”
“Inge, jy kan nie so seker wees dis wat jy wil hê nie! Ek weet jy was ’n maagd en dat jy nog nooit ’n ernstige verhouding gehad het nie. Hoe kan jy so seker wees dat ék die man is met wie jy die res van jou lewe wil deel?”
“Ek weet dit net. Ek weet ek wil met jou trou . . . en die moeder van jou kinders wees.” Hul oë haak weer in mekaar en sy prewel: “Asseblief, Günther!”
Bloed en vlees kan net tot ’n sekere punt uithou, selfs al voel dit vir jou jou kop bars oop van die waarskuwings wat jou nugter verstand op jou afskiet . . . soos missiele wat in jou ontplof. Hoekom nie? het sy gevra. Wel . . . hoekom nie? Dit sal ’n verligting wees om hier weg te kom, weg van hierdie huis en sy bitter herinneringe, weg van alles . . . Om ’n lewe saam met ’n meisie soos Inge te begin. Hoekom nie?
Hy gee ’n sug en met ’n kreun gly sy hand onder haar bloese in. Sy word teen hom vasgedruk. Sy mond vang haar wagtende lippe met geweld vas in ’n soen wat haar duidelik vertel dat die toekoms hare en syne is . . . nes sy dit beplan het.
In die maande wat volg voordat sy haar finale eksamen aflê en na Suid-Afrika moet terugkeer, laat Inge niks in haar pad staan om die droom wat haar sedert haar kinderdae aanvuur, tot verwesenliking te laat kom nie. In die proses word die waarheid dikwels erg verkrag. Sy voel skuldig daaroor, maar troos haar gewete met die gedagte dat die doel die middele heilig. Niks mag nou meer verkeerd loop nie!
Dat Günther self ook besig is om sy gewete op allerhande maniere te omseil, weet sy nie. Hy was nog altyd ’n beginselvaste mens en ’n saamblyery het nog nooit sy goedkeuring weggedra nie. Gelukkig sit Inge se ouers in verre Suid-Afrika, en as gevolg van sy oorlede vrou se optrede het sy familie hom afgesterf. Die feit dat ’n student, tien jaar jonger as hy, by hom ingetrek het, het dus nog nie hul ore bereik nie. Maar dit bly aan hom krap, want dié soort ding het ’n manier om op die lappe te kom.
Hy was geskok toe Inge eendag net sê: “Dit maak nie sin dat ek elke nag hier slaap en soggens vroeg terugjaag na my woonstel toe nie. Ek gaan by jou kom intrek, Günther.” Maar hy moes maar nugter aan homself erken: Wat is die verskil as sy hier intrek of net hier slaap? Die een is so verkeerd soos die ander. En so het Inge haar intrek geneem.
Sy het haar ouers laat weet dat sy getrek het en hulle ook laat weet dat sy ’n besondere vriendskap met dié dokter Meissner van wie sy hulle al vertel het, aangeknoop het. Hulle moes dikwels lofsange oor hom oor die telefoon aanhoor en teen dié tyd was hulle reeds bekommerd. Wat haar ma gevrees het, het gebeur. Inge het ’n man in Duitsland raakgeloop wat haar moontlik daar sou hou. Hulle het hul dogter verloor . . . en die Meissner-kliniek sy erfgenaam.
Dis ’n diep bekommerde ma wat haar dogter trompop takel toe hulle weer oor die telefoon gesels.
“Inge, hoekom dié skielike trekkery so kort voordat jy klaarmaak?”
Haar dogter besef dat ’n mens net tot op ’n punt met leuens kan vorder en dan moet die waarheid maar uit. Miskien is dit ook beter so. Hoe gouer haar ma-hulle weet wat die situasie is en hulle daarop voorberei om ’n skoonseun saam met hul dogter van oorsee af terug te verwelkom, hoe beter.
“Dis Günther se adres, Ma. Ek bly hier by hom.”
Die stilte wat volg, laat geen twyfel by Inge hoe geskok haar ma is nie. “Jy . . . bly saam met ’n man?”
“Ma, asseblief, dit is ’n alledaagse verskynsel. Dis nie meer snaaks nie. Baie meer mense bly deesdae saam as wat hulle trou. Dis beter so. Maar ek en Günther gaan trou. Ma hoef Ma dus nie te bekommer nie.”
Die een skok volg die ander op. Elke is byna spraakloos aan die ander kant. “Julle gaan tróú? Het dit al só ver gevorder?”
“Ja, Ma. Ons gaan trou.”
“Dan . . . gaan jy in Duitsland bly?” Elke sluit haar oë. Dan het dit gebeur!
“Nee, Ma. Ek bring hom saam Suid-Afrika toe. Sê vir Pa hy moet solank vir hom ’n pos skep in die kliniek. Hy hoef nie bang te wees nie. Ek waarborg dat hy ’n uitstekende aanwins vir ons sal wees.”
“Maar, Inge . . .”
“Mamma, sê groete vir Pa. En hou vir my duim vas vir die eksamen, hoor? Ek is lief vir julle en ek verlang my dood na julle. Tatta.”
Elke is nog in ’n dwaal toe Horst by die huis kom. Hy sien sommer dadelik daar is fout. “Wat is dit? Het jy toe met Inge gepraat?”
“Ja.” Sy gaan sit. Horst gaan ontplof!
Horst Buchner frons en die skielike onrus in hom laat sy stem streng klink: “Wel? Wat is dit? Is sy siek? Of . . .?”
“Nee. Sy is verlief,” sê sy dan, min wetend hoe ver van die waarheid af dié stelling is. Maar as ’n meisie by ’n man intrek, moet sy tog verlief wees, dan nie?
“So het ons reeds begin vermoed. Wat verder?” Toe sy vrou nog aarsel, vra hy met ’n skerp blik: “Het sy verduidelik hoekom sy so op die nippertjie moes gaan staan en trek?”
“Ja.”