Ena Murray Omnibus 39. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
wil eers weet wat julle daarmee wil doen.”
“Ons wil net ’n adres opsoek, dis al. Maar as jy nie wil nie ... Los! Onthou net, as ek jou weer daardie goed in die klas skelmpies sien sit en lees, gaan ek vir juffrou sê ...”
“Wag, ek sal gaan haal.” ’n Paar tydskrifte word ’n oomblik later oorhandig. “Maar julle bring dit terug!”
Bokkie is nog steeds verbysterd en in die duister waaroor dit alles gaan toe hulle agter die vyelaning op hul erf op die voor se wal gaan sit. Sy kon nog geen idee vorm in watter rigting haar tweelingsuster se verstand hierdie keer werk nie. Hulle wil ’n ma hê, een wat hulle self uitgesoek het, maar wat hierdie soort tydskrif wat Sannie soos ’n hongerige wolf verslind, daarmee te doen kan hê ...
Daar gaan ’n lig vir haar op toe Tokkie die eerste tydskrif op ’n plek oopvou.
“Hier! Hier is dit!”
Bokkie buk vooroor en lees met groot oë: “SOEK EN VIND! Ons hoekie vir eensames wat na liefde soek.” Dan frons sy en kyk vraend op. “Ek verstaan nog nie. Hoe gaan dit help? Ons soek nie liefde nie. Ons soek ’n ma.”
“Maar hier is hope ma’s, man. Kan jy nie sien nie? Hier is hope weduvroue en sulke goeters sonder man. Ons moet hulle deurkyk en ’n paar uitsoek en dan vir hulle skryf.” Sy sien die onsekerheid in die ander se oë en sê kwaai: “Kan jy aan ’n beter plan dink waar om ’n ma te kry?”
“Nee, ek ...” Bokkie sluk. Idees het nog nooit by Tokkie ontbreek nie, maar die moeilikheid agterna ook nie. Sy voel sommer aan hierdie ding gaan weer ’n onaangename nasleep hê. Maar soos Tokkie sê, watter ander plan is daar? En daar sal moet plan gemaak word, en gou ook. Die vorige kere het hulle nog nooit gehoor dat hul pa weer ’n huwelik oorweeg nie, maar hierdie keer ...
“Maar hoe gaan jy vir hulle skryf? Jy kan mos nie sommer reguit sê ons soek ’n ma voordat Pa dalk met ou juffrou Huizeman trou nie! Pa sal ons vermoor!”
“Nee, natuurlik nie, aap. Ons skryf namens Pa.”
“Namens Pa! Tokkie ...”
“Luister eers klaar, man! Ons soek ’n paar uit wat redelik klink. Dan skryf ons namens Pa. Hulle sal dan terugskryf en so kan ons hulle leer ken en later net een uitsoek wat die beste klink.”
Bokkie sien egter baie probleme. “As die vroue terugskryf, kom die briewe mos na Pa toe.”
“Ons onderskep dit voordat dit by Pa uitkom. Ons gaan haal gewoonlik altyd die pos. Dit sal nie moeilik wees nie.” Tokkie, self maar nog onseker oor hierdie plan en nog glad nie seker hoe sy dit eintlik in werking moet stel nie, klink sommer ongeduldig. “Ag, kom ons kyk eers wat is hier te kry. Dan kan ons verder praat. Vat jy daardie boek. Ek sal solank hierdie een deurkyk.”
“Goed. Kom ons kyk eers die kiekies deur. ’n Mens het darem dan ’n idee van hoe die vrou lyk.” Bokkie kyk fronsend na die blad. “Hier is een. I NEED YOU. ’n Vyftigjarige weduwee van ...”
“Moenie laf wees nie. Ons soek ’n ma, nie ’n ouma nie. Wag, hier’s een. GOUSBLOMMETJIE is ’n vyf en dertigjarige geskeide vroutjie met vier kinders en ...”
“Nee! Ons wil g’n boeties en sussies by hê nie. Net ’n ma! Hier is in elk geval ook nie slaapplek vir so baie mense in ons huis nie. Luister hier. ROOILOKKIES is ’n dertigjarige dame met natuurlike rooi hare ...”
“Nee, dankie. Mense met rooi hare is altyd beduiweld. Wag, hier is ’n LONELY LADY. ’n Regte dame, fyn opgevoed, gekul ... kul ... ti ... veerd – wat dit ook al mag beteken – en ...”
“Los maar. Sy klink vir my te veel na ou juffrou Huizeman. Dit lyk my nie ons gaan maklik ... HAAS DAS, lief vir die mooi dinge in die lewe, mooi musiek, mooi boeke en mooi mans ...” Bokkie kyk op. “Is ons pa mooi?”
Tokkie frons. “Ek weet nie. Maar sy klink ook maar vir my te ... stroperig. Hier is TOPS AND BOTTOMS, ’n jong weduweetjie, massa honderd kilogram ...”
“G’n wonder sy is net tops en bottoms nie!” Hulle giggel en kyk mekaar dan ietwat moedeloos aan. “Dit lyk my nie ons gaan hier iets kry nie.”
Tokkie sug. “Hier moet tog darem een tussen die bondel wees wat ’n mens sal kan gebruik. Laat ons weer kyk. Hier is ’n MADONNA, twintig jaar oud, ongetroud ...”
“Sy’s te jonk. Jy moet onthou, Pa sal met die vroumens moet trou, en twintig is darem seker te jonk vir hom ... of hoe?”
“Ons wil ook nie ’n ouma hê nie. Pa sal moet vat wat ons kan kry. Hy is ook nie meer so jonk dat hy kan kies en keur nie. HOMPIE K’DOMPIE, ’n geskeide twee en dertigjarige dametjie, lief vir voëltjies en diertjies en blommetjies en ... O, heiden, nee, sy klink vertraag.”
Dis ’n rukkie stil, ’n moedelose stilte, en dan is dit Bokkie wat weer ’n slag ’n blink plan kry. “Hoekom skryf ons nie self ’n advertensie nie?”
“Jy bedoel ons stuur Pa se naam in na hierdie hoekie?”
“Ja. Ons gebruik ’n skuilnaam. Niemand sal weet nie. Dan kan hulle mos skryf. Ons sal ’n groter keuse hê, dink ek.”
“Sowaar! Ek dink dis net die ware Jakob! Gee aan daardie pen en papier. Nou toe. Watter skuilnaam sal ons vir Pa gebruik?”
“Hm. Wag. Laat ek sien ... Hoe klink PA-SOEK-MA?”
“Nee. Dit klink simpel. Dit klink of Pa ’n ma vir homself soek. Nee, dit moet iets wees soos ... e ... Wag, hier sien ek ’n naam. Hoe klink EK HET JOU NODIG?”
Maar Bokkie skud haar kop. “Nee, dit klink te ... sentimenteel. Ek dink ons moet die mees algemene een gebruik. EENSAAM.”
“Maar elke tweede een is EENSAAM.”
“Ons sit nog iets by. EENSAAM OP JAGERSHOEK ...”
“Jy’s laf! Die hele dorp sal weet en op hol wees. Ons kan nie ons dorp se naam insleep nie. Hope mense op Jagershoek lees hierdie goed, nie net Sannie nie. Nee, man, ons moet ’n ander naam soek. Wag. Kom ons gebruik Ouma-hulle se plaas se naam. Wegdraai. Wat van EENSAAM OP WEGDRAAI? Dit klink nie te oes nie.”
“Ja. Dit klink goed. Pa is EENSAAM OP WEGDRAAI. Wat verder?”
Tokkie byt die pen se agterkant. “ ’n Eensame, aantreklike wewenaar van sewe en dertig met tweelingdogters soek na ’n ma ...”
“Nee, jong, dis te openlik. Los die ma-deel uit. Dit skrik hulle naderhand af ... soek na ’n dame wat hom met raad kan bystaan ...”
“... en wat kennis van tweelingdogters het ...”
“... wat begin ontluik ...”
“Moenie stuitig wees nie, Bokkie! Jy klink nes juffrou Huizeman! Nee, wag ... Wat kennis van dertienjarige tweelingdogters het. Wat nog?”
“Ons moet sê hoe oud sy moet wees. Pa is darem nie te sleg nie. Ons moenie vir hom ’n ou lelike ding kry nie.”
“Ja. ’n Mens wil jou nie vir jou ma skaam nie. Goed. Kom ons sê dames tussen vyf en twintig en twee en dertig kan skryf. Goed?”
“Ja. En sy moet ’n kiekie stuur. Vollengte.”
“Hoekom?”
“Van hulle kan miskien wat die gesig betref nie te onaardig lyk nie, maar ondertoe onmoontlik wees. Pa sal nie van ’n vet vrou hou nie.”
“Goed. Vollengtefoto.”
Toe hulle terugstap van die posbus af, is hulle stil. Hulle albei weet diep binne-in dat hulle nou iets aangevang het wat beslis nie Pa se goedkeuring sal wegdra nie. Hulle weet ook nog steeds nie presies hoe hulle hierdie ding enduit gaan voer nie. Maar dis nou te laat vir bedenkinge en tyd bring raad. Hulle sal maar elke probleem wat opduik, afhandel soos dit kom.
“Ons sal van nou af die pos darem goed moet dophou,” laat Bokkie, klaar benoud, hoor. “As Pa skielik op