Die uurglas loop leeg. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
on>
Ena Murray
Die uurglas loop leeg
Jasmyn
1
Karien voel hoe haar hartklop versnel toe die motor skielik langs haar stilhou.
“Kan ek jou êrens aflaai?” vra die welbekende stem wat sy tot dusver nog net binne die hospitaalmure gehoor het.
Sy aarsel, weet dat sy tog sal instem, sê dan effens huiwerend: “Dankie, dokter. Dis baie gaaf. Ek is op pad dorp toe vir ’n paar inkopies en my motortjie het besluit hy is vandag met vakansie.”
Hy hou die deur met ’n sjarmante glimlag oop. “Miskien is dit ek wat vooraf met hom gekonkel het.”
“O ja? En hoekom dan so?”
Hy glimlag weer, maar sy oë bestudeer haar ongemerk ernstig. “Ek wag lankal op ’n geleentheid om met jou te gesels.”
“Waaroor?” vra sy, haar stemtoon so professioneel soos wanneer hulle saaldiens doen.
Sy aandag is nou op die pad voor hom. “Sommer net ’n begeerte om die mens agter die kliniese saalsuster te leer ken.” Dan kyk hy vlugtig na haar. “Daar skort tog niks mee nie, of hoe?”
Die rooi liggie flits in haar verstand. Maar sy stry daarteen. Natuurlik skort daar niks mee om ook ’n vriendskap met hom te sluit nie. Dis mos nie te sê nie … “Nee, dis seker nie teen die hospitaalreëls nie, maar ek is ’n baie oninteressante mens om van nader te leer ken. Ek is maar ’n doodeenvoudige meisie.”
Hy glimlag nou openlik geamuseer. Doodeenvoudig se voet! Afgesien van die besondere gelaatstrekke, raafswart hare en slanke figuur wat ’n verpleegstersuniform na ’n ontwerperskepping laat lyk, is dit juis haar pragtige geaardheid wat ’n mens na haar trek. Anders as die ander verpleegsters, het sy tot dusver nog geen teken getoon dat sy deur sy don Juan-glimlag beïndruk word nie. Sy gaan net haar normale, professionele gang wanneer dokter Arnold Lutz in haar saal verskyn. Maar tog het hy haar al ’n paar keer onverhoeds betrap dat haar oë met ’n vreemde lig op hom gerig is, wat hom laat wonder het … “Laat dit maar aan my oor. Geen mens kan ’n objektiewe opsomming of beskrywing van hom- of haarself gee nie. Jy onderskat jouself. Kyk, feite ken ek reeds: Jy is ’n plattelandse medikus se dogter, het jou verpleegeksamen met vlieënde vaandels afgelê, en staan baie hoog aangeskrewe by ’n ieder en ’n elk in die hospitaal.”
Sy kyk hom verbaas aan. Hy moet navraag oor haar gedoen het, of liewer dan, oor haar gesnuffel het, as hy hierdie feite ken. “Dit bly steeds algemene inligting oor ’n doodgewone mens,” stry sy weer.
“Inteendeel, Karien Saayman, dit spreek boekdele.”
Sy trek haar asem in. Dan ken hy al haar voornaam ook!
“En ek sou graag soms ’n bietjie met daardie mens wou gesels, miskien oor ’n koppie koffie. Ek weet jy het ’n rykdom binne-in jou wat jy ook met my kan deel.”
Hier kom dit! flits die waarskuwingsliggie weer. Maar dit is ’n bietjie laat om dit te erken … ook dat dit ’n fout was om sy aanbod te aanvaar. Sy moes gesê het sy stap sommer vir oefening, of so iets. Sy voel skielik benoud in die klein ruimte wat hulle omsluit. Sy moes nooit ingeklim het nie!
“Jy praat in raaisels, dokter,” sê sy koel. “Ek weet van geen rykdom nie. Die enigste rykdom, as jy dit so kan noem, is dat ek ’n tevrede mens is. Ek het bereik wat ek wou – nie vreeslike hoogtes nie, maar net hoog genoeg vir my om te kan hanteer. Ek is gelukkig in my werk; ek doen wat ek wil doen. Dis vir my genoeg.”
Hy glimlag weer ietwat geamuseer. “Wat ’n gelukkige mens is jy dan inderdaad, Karien Saayman. Geen aspirasies in enige ander rigting nie?”
Sy sluk ongemaklik. “Nee,” sê sy dan amper bot.
“Ek kan dit nie glo nie, Karien. Jou soort mens kan nooit tevrede wees met ’n stagnante situasie nie. Jy het te veel in jou wat altyd vorentoe en boontoe sal wil beur. Jy is ook ’n vrou. Wat van háár?”
Sy antwoord nie, en sy blik dwaal sydelings. “Is die vrou in jou ook volkome tevrede en vergenoeg met jou lewe soos dit nou is? Voel sy nie afgeskeep nie? Of liewer, heeltemal ontken en onderdruk nie? Of het jy ’n spesiale vriend?”
Sy laaste vraag betrap haar onkant. Haar gewone kalmte is skielik daarmee heen. Vir wat moet die man haar so sielkundig sit en ontleed? Wat het dit met hom te doen wat sy werklik hier diep binne-in voel?
Sy ontmoet sy blik en sê gelykmatig: “Jy sit en spot nou met my.”
Hy bring die motor tot stilstand, draai na haar. “Spot? Spot ek wanneer ek ’n pragtige vrou vra of sy ’n spesiale vriend het? Dis die normaalste en vanselfsprekendste vraag denkbaar, Karien. Het jy ’n verhouding met iemand?”
Sy wil hom daarop wys dat dit niks met hom te doen het nie, maar sy hoor haarself antwoord, en op die koop toe nog skuldig klink daaroor. “Nee. Ek … daar is niemand spesifiek nie. Net vriende.”
Haar blik is afgewend, en sy sien nie die verligting in sy oë nie. Hy lag saggies. “Nou is jy vir my kwaad en dis die laaste ding wat ek wou gehad het moet gebeur.”
“Ek is nie kwaad nie.”
“Bewys dit en kom drink saam met my ’n koppie tee.”
“Ek dink nie … ”
“Asseblief, Karien.” Sy hand lê skielik baie liggies op hare. “Net tien minute. Ek het net tien minute vry, dan moet ek terug by die hospitaal wees.”
Sy kyk hom fronsend aan. “Maar … wat het jy dan in die dorp kom maak?”
Dit is hy wat skielik skuldig lyk en bieg: “Ek het jou sien stap en besluit om jou te vra om saam met my dorp toe te ry.” Hy glimlag skeef en sy oë dans in haar fronsende blik. “Kom ons sê dit was my goeie daad vir die dag!”
“Dokter … ”
“Ons is nou baie ver van die hospitaal af, Karien. My naam is Arnold en ek het ’n broertjie dood aan onnodige formaliteit. Toe. Kom nou. Die tien minute raak al korter. Ek het nou skaars vyf minute oor.”
Haar stem klink styf van ongemak. “Dankie, maar ek durf nie jou tyd langer in beslag neem nie, dokter. Baie dankie vir die vriendelikheid.”
Sy maak die deur beslis oop, klim uit, kyk teen wil en dank terug en lees die onverbloemde teleurstelling in sy oë. Hy lyk soos ’n seuntjie wat ’n onverdiende klap in plaas van ’n beloning gekry het. “Ek is jammer … Arnold, maar regtig … daar is nie genoeg tyd oor nie. Tot siens.”
Sy motor ry by haar verby toe sy op die sypaadjie aanstap sonder om die vaagste benul te hê na watter winkel sy nou eintlik op pad is. Hy is seker nou baie kwaad vir haar, dink Karien skuldig toe die motor om die eerste hoek verdwyn. Hy wou maar net gaaf wees. Wat is dit nou om ’n koppie tee saam te drink? Wat is dit nou … ? As hy net nie getroud was nie.
Sy stap vinnig by die eerste restaurant in, bestel die koppie tee wat sy netnou bedank het. Toe die kelnerin dit voor haar neersit, sit en speel sy ingedagte met die teelepel. Soos dit maar oral in die lewe gaan, het die nuusdraers van die hospitaal baie gou gesorg dat ’n ieder en ’n elk alle moontlike besonderhede ken van die dokter wat drie maande gelede in hul midde verskyn het. Arnold Lutz het sy praktyk op ’n plattelandse dorpie verkoop om hierheen te verhuis waar die nodige geriewe vir sy vrou beskikbaar is. Sy is verlam sedert ’n motorongeluk waarin hulle albei betrokke was. Hy het niks oorgekom nie, maar sy vrou wel. Behalwe ander primêre beserings, het die sekondêre besering van die rug verlamming tot gevolg gehad. Sy ontvang reeds langer as ses maande behandeling by die hospitaal, maar tot dusver sonder veel sukses. Dit is die ware feite, soos hy dit gestel het, oor dokter Arnold Lutz.
Die vae skuldgevoel oor haar reaksie op sy uitnodiging begin vaster vorm aanneem. Sy kan haar voorstel wat hy die afgelope maande moes deurmaak. En hier wil hy maar net ’n koppie tee saam met iemand drink en ’n bietjie gesels. En sy tree op soos … ja, presies soos ’n oujongnooi wat bang is sy word aangerand. Hy kan na dese nie ’n te hoë dunk hê van die suster wie se lof, volgens hom, so deur haar kollegas en seniors besing word