Ena Murray Keur 2. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
op jaloers te wees nie. Louw Hattingh is weliswaar ’n man – dit weet sy – maar hy is nie dáárdie soort man nie. Sy kon Pauli ook gerusstel dat Louw, wat hoeveel kanse al op die vorige ekspedisies gehad het om sy vrou te verkul, dit nog nooit gedoen het nie. Sy behoort te weet. Maar laat Pauli maar voortgaan om hierdie dinge te dink. Dit pas haar. Tewens – en die oë agter die brillense trek peinsend saam – sy kan haar gerus nog verder daarin aanhelp!
Hulle stap saam terug na die kamp en Zelia hou die gesprek doelbewus lig, sodat Louw se gespanne gesig ietwat ligter word en hy selfs een keer glimlag.
Pauli sien hulle so aankom deur haar halfoop tentklap en weer is dit of sy ’n fisieke pyn ondervind. En sy vra haarself die hoeveelste keer af: Waarvoor, wáárvoor het hy my na hierdie uithoek saamgesleep? Om my te verneder? Maar hoekom? Dis nie Louw Hattingh nie. Maar dan … dié Louw wat sy geken het, is dood. Hy het eintlik nooit werklik bestaan nie! Hy was ’n droombeeld wat sy in ’n tyd van smart vir haarself geskep het.
Maar die vreeslikste van alles is dat sy nie op haar volmaakte droomheld verlief geraak het nie, maar juis op hierdie man, hierdie Louw wat snags ’n meisie in sy tent ontvang en nou so ewe gemoedelik en, soos dit vir haar jaloerse oë lyk, so intiem met Zelia glimlag!
Haar hart en verstand is in ’n geweldige tweestryd gewikkel. Haar verstand vertel haar dat sy besete is om op so ’n man verlief te wees! Sy kán nie wees nie. Dis net nie moontlik nie! Maar haar hart praat ewe hard terug en die jaloesie daarin vertel haar dat dit wel so is. Aan die “ander” Louw kon sy ewe kalm sê dat sy van hom wil skei. Van hierdie een wil sy nie. Sy wil hom vir haarself behou!
8
Die ure draal vir Pauli in haar slaaptent verby. Ook toe middagete aanbreek, is daar nog geen teken van haar nie. Louw se gesig word nog strakker en toe hy na haar wil gaan soek, is dit Zelia wat hom keer.
“Los haar eers, Louw. Jy gaan niks uitgerig kry nie. Dit gaan net weer op ’n rusie uitloop. Ek sal netnou met haar gaan praat. Miskien kry ek iets reg …”
Aan tafel is die geselskap, en die lang stiltes, ook gespanne. Professor Islinger lyk diep bekommerd. Nie net is hy bekommerd oor die ekspedisie wat nie koers kry nie, maar dié persoonlike spanninge baar ook baie sorg. Hy kon weliswaar nie hoor of verstaan wat gepraat is nie en sou nooit daarvan droom om soos Zelia doelbewus ’n gesprek te probeer afluister nie, maar Pauli en Louw het nie moeite gedoen om hul stemme gedemp te hou nie. Hy kon duidelik genoeg aflei dat man en vrou in ’n hewige rusie betrokke is.
Waaroor die uitbarsting was, kon hy nog nie duidelik uitpluis nie, maar hy het die spanning tussen man en vrou gesien oplaai. Hy het ’n vermoede dat die goewerneur van die eiland ook in die prentjie kom, en êrens op die agtergrond huiwer doktor Zelia Meyer se beeld.
Maar hy het geen seggenskap oor sy ekspedisielede se privaat lewens nie. As dit egter miskien tot die mislukking van die ekspedisie kan lei …
Hy besluit om maar vir eers te swyg. Op die oomblik is daar belangriker dinge wat sy aandag vereis. Op die een of ander manier móét hulle ’n begin maak!
Louw laat hom oorreed om Pauli eers in vrede te laat, en terwyl Zelia ná ete in die rigting van Pauli se tent koers kry, stap hy en professor Islinger na die kantoortent waar hy hom oor Analola inlig.
“Dis die enigste kans wat ons het, professor,” sê Louw, “hoewel die goewerneur my deur Pauli laat weet het dat ek van Analola af moet wegbly.”
Sy mond trek grimmig. “Miskien dink hy ek stel om ’n ander rede in haar belang, en ek sal hom nie van die teendeel kan oortuig nie. En as hy dan te wete moet kom dat Analola bereid is om ons van die ana te gaan wys, is dit klaarpraat.”
Professor Islinger frons. “Ja. Dis eintlik ’n moeilike situasie, maar ons kan nie hierdie kans laat verbygaan nie. Ons sal dit maar moet waag. Ek is jammer as jy jou daardeur in ’n ongemaklike posisie gaan bevind, maar …”
“Dit kan my nie skeel nie. Laat hom – en wie ook al – dink wat hulle wil. Ek het nie halfpad om die aardbol gekom om onverrigter sake terug te keer nie. Ons móét eenvoudig nou begin vordering maak. ’n Maand is al verby.”
In haar tent kyk Pauli op toe ’n skaduwee oor die opening val. Haar oë verkil toe sy sien wie dit is. Zelia maak asof sy nie die ander se vyandige houding opmerk nie en stap binne.
“Jy het nie kom eet nie. Kan ek nie vir jou iets hierheen bring nie?”
“Nee, dankie. Ek is nie honger nie.”
Zelia sug en gaan sit op die kant van die bed.
“Pauli, jy maak dit vir ons almal baie moeilik. Op ’n ekspedisie op ’n afgesonderde eiland is daar nie plek vir kinders nie.”
Sy klink vriendelik en geduldig, asof sy werklik probeer om redelik te wees met ’n dikmondkind.
Pauli verstyf. “Nee, ek weet. Dis bedoel vir grootmense – uiters volwasse grootmense.” Koud kyk die blou oë terug. “Ek is nie so ’n kind soos wat jy en Louw dink nie, maar … ek moet erken … só volwasse is ek ook nie.”
“Wat … wat bedoel jy?”
Pauli swaai haar kop weg. Dis die laaste ding wat sy aan hierdie vrou sal vertel – dat Louw snags ’n eilandbewoner in sy tent ontvang. Dit sal die toppunt van vernedering wees.
’n Vinnige, smalende glimlaggie skiet oor Zelia se gesig. Dan trek sy haar gesig vinnig reg en praat aarselend: “Pauli, ek … ek weet natuurlik nie hoe jy dit agtergekom het nie.”
Sy swyg en toe Pauli se kop weer vinnig terugdraai, sien sy die altyd beheerste wetenskaplike met neergeslane oë sit en skuldig lyk.
“Wat het ek agtergekom?”
“Wel …” Dan kyk die oë op en Pauli sien die uitdaging daarin. “Wel, dat ek en Louw …”
“Jy en … Louw?”
Nee! Nie Zelia ook nie!
“Jy het natuurlik op ons gespioeneer. Dis al manier waarop jy kon vasstel dat … wel, dat ek en Louw meer as net vriende is. Pauli, luister, jy moet probeer verstaan. Ons was al op verskeie ekspedisies saam, en altyd op afgesonderde plekke. Ons is mense. Ek is ’n vrou en Louw is ’n man. Ons is maande lank saamgegooi onder intieme omstandighede. Verder praat ons dieselfde taal, dink eenders oor dinge, stel in dieselfde dinge belang. Eintlik is dit net natuurlik dat daar iets meer as blote vriendskap tussen ons ontstaan het. Jy het dit nou agtergekom en dis tot daarnatoe. Ek kan ook nie sien hoekom jy so hewig ontsteld is daaroor nie. Julle gaan tog skei wanneer ons terug is, nie waar nie?”
Die tweede keer wankel die aarde onder Pauli. Zelia ook! In hierdie oomblik sien sy Louw se gesig weer voor haar, die verbasing en woede daarop toe sy van Zelia melding gemaak het. Dit was alles valsheid! Skynheiligheid! ’n Kille woede neem van haar besit – en ook ’n ysige vasbeslotenheid. Sy ontmoet die ander vrou se blik waterpas.
“My en jou begrip van volwassenheid – en blykbaar Louw s’n ook – verskil hemelsbreed, doktor Meyer. By my begrip van volwassenheid is ook beginsels en karakter en selfbeheersing ingesluit … nie die ongebonde loslating van primitiewe drange en emosies en ’n deurmekaar gemors soos wat blykbaar jou idee daarvan is nie.”
“Jou … jou klein …”
“Dis nie vir jou om my skelname te noem nie, doktor Meyer. Dis ék wat jóú name kan noem – en ek kan op hierdie oomblik aan ’n hele paar dink wat jou uitstekend sal pas. Ek het niks verder vir jou te sê nie. Verlaat my tent asseblief onmiddellik.”
Zelia spring op met ’n vertrekte gesig, maar Pauli kyk kalm terug. Alles binne-in haar voel lam van skok en teleurstelling en pyn.
“Jou klein gek! Ek kan jou baie meer vertel as waarvan jy weet! Weet jy dat daardie Polinesiese danseres gisternag in Louw se tent deurgebring het? En wat van al die ander ekspedisies toe Louw …”
“Ja, ek weet. Maar dis ook nie vir jou om van die danseres te praat nie. Daar is geen verskil tussen julle