Ena Murray Keur 5. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
sonder ’n sir of ’n lord op sleeptou, tot haar ouers se grootste teleurstelling.
Daarna het haar pragtige gesig so gereeld soos klokslag in die sosiale rubrieke verskyn. Sy het die grootste vlinder van die stad geword en dit die afgelope vyf jaar gebly. Dit het vir diegene wat die sosiale rubrieke verorber het, ’n interessante speletjie geword om te raai wie die volgende man gaan wees aan wie Thero van Zyl se naam gekoppel sal word. Tot dusver, egter, het nie een van haar talle bewonderaars daarin geslaag om ’n ring aan die slanke vinger te steek nie.
Kobus, wat die afgelope vyf jaar net vir vlugtige besoekies by sy ouers was, is ’n stil, in homself gekeerde jong man wat verkies om oor sy werk te gesels. Thero en haar ouers se naam is nooit gedurende hierdie kort besoekies genoem nie. Kobus lewe klaarblyklik net vir sy werk en het dan ook met rasse skrede opgang daarin gemaak.
Magriet voel nou weer die ou bekende pyn binne-in haar terwyl sy aan haar geliefde ouboet dink. Dis nie die feit dat Thero se ouers die verhouding afgekeur het wat soveel saak maak nie. Dit was egter die manier waarop oom Dirk en tant Estelle hul ontevredenheid te kenne gegee het, wat so diep seergemaak het. Sonder om enigsins die Marais’s se gevoelens in ag te neem, het hulle onomwonde te kenne gegee dat hulle Kobus se wens om met Thero te trou nie net as onbeskryflike vermetelheid beskou nie, maar ook as ’n belediging. Hul vlymskerp tonge het Kobus al sy selfvertroue ontneem, sodat Magriet twyfel of hy ooit weer die moed sal hê om ’n meisie die hof te maak.
Magriet sug saggies en kyk tersluiks na die stil gesig langs haar. Nie Kobus óf Thero het sedertdien enige belangstelling in die rigting van ’n huwelik getoon nie. Thero het in ’n plesierdolle vaart oor die oppervlak van die lewe geskaats en Kobus het al dieper in sy werk weggesink.
Sou Thero nog soms aan Kobus dink, of lag sy ook nou vir hul “verspottigheid” van vyf jaar gelede? Magriet wonder. Kobus se naam is nog nooit weer tussen hulle genoem nie. Dis asof daar ’n stille ooreenkoms daaroor tussen hulle aangegaan is. Tog het Magriet skielik lus om net weer een keer met Thero oor Kobus te praat.
“O ja, ek wou jou nog vertel hoe trots ek op my ouboet is,” begin sy opgewek. “Kobus is aangestel as hoofingenieur by die firma waar hy werk. Dis glo ’n besonder groot prestasie vir so ’n jong …” Dan roep sy ontsteld uit: “Thero, kyk waar jy ry!”
Net betyds ruk die groot swart motor uit die pad en skuur rakelings by hulle verby. Magriet is lam geskrik en is nog verder ontsteld toe Thero die motor uit die pad swaai en tot stilstand bring en met haar arms voor haar gesig op die stuurwiel neerval.
“Thero! Wat is dit?”
Thero lig ná ’n oomblik ’n wasbleek gesig. “Thero …”
Voordat Magriet egter nog haar hand op Thero se bewende skouer kan neerlê, het sy haar al weer reggeruk en lag onnatuurlik.
“Dis niks nie. Ek het net geskrik. Die bestuurder van daardie swart motor wil my seker braai. Ek was reg op sy kant van die pad.” Sy klim uit. “Skuif oor, Magriet. Jy kan nou oorneem.”
“Skort iets? Voel jy sleg, Thero?” vra Magriet bekommerd toe Thero langs haar aan die ander kant inskuif en sy opmerk dat selfs nie eens die grimering die bleekheid van haar wange kan wegsteek nie.
“Ek makeer niks nie,” kom die kortaf antwoord. “Moet tog nie soos ’n hen oor haar enigste kuiken te kere gaan nie. Ek is net moeg vir bestuur.”
Magriet skakel die motor aan en trek sonder ’n verdere woord weg, hoewel haar bekommernis oor Thero nie gestil is nie. Sy voel nie kwaad of seergemaak oor Thero se kortaf woorde nie. Sy besef instinktief dat hulle uit ’n seer hart kom. Sy het die wydgerekte oë gesien voordat haar uitroep Thero se blik na die pad teruggedwing het. As sy geweet het dat net die noem van Kobus se naam so ’n geweldige reaksie sou ontlok, sou sy liewer stilgebly het. Wat Thero se gevoelens ná al die jare teenoor Kobus is, weet sy nie, maar dat sy nie onverskillig en koud teenoor haar neef staan nie, is duidelik. Magriet neem haar voor om nooit weer haar broer se naam voor haar te noem nie.
Teen sononder trek Magriet die rooi sportmotor by ’n motel in. Hulle sal hier oornag en die volgende oggend die laaste skof aflê. Die afspraak met die dokter is eers die volgende oggend om elfuur, en Thero verseg om ’n minuut voor die tyd daar aan te kom.
Ná die lang en vermoeiende reis van die dag is Magriet bly dat hulle redelik vroeg, teen sononder, by die motel aankom. Met die vooruitsig dat sy Thero vanaand vroeg in die bed gaan kry sodat sy ’n goeie nagrus kan hê, stap sy ’n rukkie later saam met haar niggie die groot eetlokaal binne. Sy hou egter nie rekening met die koppige Thero nie.
Hul verskyning lok dadelik groot belangstelling onder die aanwesiges uit en Magriet weet dis nie sy wat die beroering, veral onder die mans, veroorsaak nie. Sy kan nie help om geamuseerd te wees oor die skaars bedekte belangstelling in die blikke wat hulle van alle kante ontvang nie. Thero laat haar egter die belangstelling welgeval, want sy is gewoond daaraan om ’n opskudding te veroorsaak.
Magriet kon later nie sê presies hoe dit gebeur het nie, maar voordat sy weet waar sy is, is ’n vrolike groepie op die dansvloer in die een hoek bymekaar en is sy besig om te dans met ’n man van wie se bestaan sy tot ’n uur gelede nie bewus was nie. Thero se slegte luim het verdwyn en nou lag sy met haar onweerstaanbare sjarme op na die groepie mans wat haar omring en rinkhals sy haar lyf in al die jongste danspassies met ’n energie wat Magriet verstom. Die vrolike groepie groei verbasend aan en Thero bly die middelpunt daarvan, sonder om een dans uit te sit of ’n oomblik te rus. Sy dans en lag en drink en rook met ’n aansteeklike baldadigheid.
Teen elfuur se kant raak Magriet werklik bekommerd. Thero moes al lankal in die bed gewees het. Sy hou haar niggie fronsend dop. Dis asof Thero koorsagtig aan die plesier meedoen en Magriet is geskok oor die aantal drankies wat sy wegslaan. Soos dit vir haar lyk, is sy van plan om tot dagbreek so vol te hou.
Ná ’n paar halfhartige pogings om haar oor te haal om bed toe te gaan, stap Magriet teen twaalfuur beslis op haar af en fluister dringend: “Ek gaan nou bed toe en as jy nie binne tien minute ook daar is nie, gaan ek môre terug huis toe en kan jy sien kom klaar.”
Sy wag nie op ’n antwoord nie, maar met ’n vriendelike maar besliste goeienag aan almal stap sy deur toe.
Op daardie oomblik kom ’n man wat sowat ’n halfuur gelede binnegekom het, uit die skaduwee uit sy stoel orent en hy en Magriet bereik die deur tegelykertyd. Sy aarsel en kyk na hom op toe hy beleef vir haar wag. Sy gesig is egter in die skaduwee gehul en al indruk wat sy van hom kry, is dat hy ’n hele ent langer as sy is.
Met haar bekommerde gedagtes nog by Thero, merk sy net terloops op dat hy met die trap afgaan en in ’n groot swart motor klim. Dis asof daar iets vaag bekends aan die motor is, maar sy slaan nie verder ag daarop nie.
Tot haar grootste verligting en ook heimlike verbasing is sy skaars in die bed of Thero maak haar verskyning.
“Tevrede, broeis hen?” vra Thero spottend vanuit haar kamerdeur.
“Nag, Thero,” is al wat Magriet hierop antwoord.
Dis asof sy skielik skaam word oor haar houding. “O! E … nag, Magriet. Sien jou môre.”
Nie een van die twee meisies verwys die volgende oggend na die gebeure van die vorige aand nie. Magriet het net een keer na haar niggie gekyk en toe self agter die stuurwiel ingeskuif. Thero het nie geprotesteer nie, en dit laat Magriet se kommer verdiep. Sy lyk regtig siek vanoggend en dis ook geen wonder nie. Ná al daardie drankies en bedompige sigaretrook en wilde danspassies tot middernag ná ’n vermoeiende dag sal elke mens die volgende oggend sleg lyk. Wat nog te sê as jy ’n siek mens is.
Ná ’n paar uur se ry in doodse stilte, begin hulle die berge met mening klim. Dis Thero wat die stilte nukkerig verbreek.
“Liewe hemel, is die man besete om ’n hospitaal hier te bou? Dis seker ’n plek vir kranksinniges!”
“Moenie laf wees nie, Thero. Ek dink dis nogal ’n ideale omgewing vir ’n hospitaal. Dis afgesonder, stil en rustig …”
“O, behoede my! Jy klink soos ou dokter