Wewenaar van Groene Weide. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
wil onmiddellik weet die oomblik as jy van haar hoor. Hier is my adres en telefoonnommers. Dit maak nie saak watter tyd van die dag of nag dit is nie, verstaan? Onmiddellik!”
Manda knik gedienstig. “Ek gaan Maandag met ’n maand verlof, maar ek sal reël dat my pos elke oggend dadelik deurgegaan word en dat u dadelik gekontak word as daar so ’n brief …”
“O nee, juffrou Maree, jy gaan nêrens heen nie. Jy bly net hier en jy kom elke dag self jou pos deurgaan. Meer as genoeg mense weet reeds van hierdie gekkespul.”
Sy kyk hom fronsend aan. Die man is belaglik as hy dink sy gaan ’n maand se vakansie langs die see opoffer om hier pos te sit en oopmaak. “Maar …”
“Geen maar nie, juffrou. Verstaan my goed. Ek hou jou volkome verantwoordelik vir wat gebeur het, en as Jeanette iets oorkom …” Sy stem is nou gevaarlik sag, onmiskenbaar dreigend. En Manda sê totsiens aan al haar vakansieplanne. “Ek wil jou adres ook hê, asseblief. En jou telefoonnommer.”
Stilswyend skryf sy dit neer op ’n stukkie papier en oorhandig dit aan hom. Hy lees dit en steek dit dan in sy binnesak.
“Indien u iets van haar verneem of haar opspoor, sal u my dan ook net asseblief in kennis stel?” vra sy styf, en hy knik ewe styf.
“Ek sal. Totsiens, juffrou Maree. Ons sien mekaar weer.”
Sy laaste woorde is nie ’n afskeidsgroet nie. Dis ’n dreigement en Manda voel soos ’n geprikte ballon toe die deur agter hom toegaan en sy in haar stoel terugsak. Met bewende vingers tel sy die kaartjie voor haar op. Sy huisadres is Groene Weide. Dit klink mooi, koel, rustig … vreedsaam. Haar mond trek suur. Allesbehalwe wat die baas is …
Dis ’n bittere dag om deur te worstel en vir die eerste keer in haar lewe geniet Manda nie haar werk nie. Telkens is die haatlike stem in haar ore. Gebruik maak van mense wat nie bekwaam is nie … Alwyse oujongnooi …
Een ding is seker: hy is beslis die mees ongepoetste miljoenêr in die land! En dan het hy nog die vermetelheid om homself as ’n redelike mens te bestempel. Is dit redelik om haar verantwoordelik te hou vir die spul leuens wat ’n verbeeldingsieke kind vir die waarheid verkoop?
Maar teen vyfuur die middag het haar woede teenoor Rocco de la Rey taamlik afgekoel, en nou neem onrus en ongemak die plek daarvan in. Sy sal verplig wees om juffrou Hettie alles te gaan vertel. Sy het nou weer haar eie rubriek oorgeneem, dus kom al die pos in verband daarmee na haar.
Juffrou Hettie kyk verras op toe Manda die woonstel binnestap.
“A, Manda! Jy kom of jy gestuur is. Ek wil sterf vir ’n koppie tee, maar dit smaak nooit so lekker as wanneer jy dit saam met iemand drink nie. Gaan skakel vir ons die ketel aan, asseblief.”
Manda laat haar blik vlugtig oor die ouer vrou dwaal. Die wêreld lê besaai met briewe. “Ek sien u het al aan die werk gespring.”
“Ja, Mattie het die eerste klomp rubriekbriewe vanmiddag gebring en ek het toe maar besluit om hulle dadelik te takel. Hier is ’n hele paar interessantes by.”
Manda voel hoe haar keel toetrek. Sal daar tog nie een van Jeanette de la Rey onder hulle wees nie? Maar sy wil nie nou al vra nie. Eers die tee gaan maak, en dan sal sy juffrou Hettie alles moet vertel.
’n Rukkie later sit die ouer vrou verdwaas en luister, en toe Manda eindelik stil is, slaan sy haar pofferhandjies saam.
“Liewe land, kind, maar dis … Dit klink soos ’n storie!”
Manda se lippe bewe. Sy het meer skokke vandag verduur as wat sy kan hanteer. “Dis geen storie nie, juffrou Hettie. Daardie man kon my vermoor, en ek wil liewer nie dink wat hy gaan doen as daardie Jeanette-kind iets onverantwoordeliks aanvang of iets oorkom nie.” Sy vroetel in haar handsak. “Hier is haar oorspronklike brief aan my. Gelukkig het ek al die rubriekbriewe wat ek gehanteer het, bewaar. En hier is my antwoord aan haar,” en sy oorhandig die bladsy van die betrokke uitgawe wat Rocco de la Rey vandag voor haar op die lessenaar neergegooi het as die grootste snert wat nog ooit geskryf is. “Lees dit asseblief, juffrou Hettie, en gee my dan u eerlike opinie. Wat sou u antwoord aan hierdie meisie gewees het?”
Manda sluk aan haar tee maar proe dit nie werklik nie, terwyl juffrou Hettie met aandag lees. Daar is ’n frons op die goedige gesig toe sy die brief en die rubriek eenkant toe skuif. Manda kyk vraend op.
“Dis baie duidelik dat die brief deur ’n jong, onervare persoon geskryf is,” sê die ouer vrou aarselend.
Manda knik. “Ja. Dit het ek ook dadelik besef,” gee sy toe.
“Dit is ook baie dramaties geskryf. Ek sal dit selfs melodramaties noem. Hierdie naskrif van haar, help my asseblief, klink baie soos ’n stem roepende uit ’n tronksel. Het die hele trant van die brief jou nie gewaarsku dat jy dalk hier te doen het met iemand wat na oordramatisering neig nie en dat die feite miskien nie heeltemal so betroubaar is nie?”
Manda kan net swyg.
Juffrou Hettie vervolg vinnig: “Ek probeer jou nie kritiseer nie, Manda. Verstaan my asseblief mooi. Hierdie soort van ding leer jy net met ervaring uitken. Dis onregverdig om te verwag dat iemand wat vir die eerste keer hiermee te doen kry, dit dadelik korrek sal takseer.”
“Ek begryp, juffrou Hettie. Maar sê my nou hoe u hierdie brief sou hanteer het, asseblief.”
“Wel, ek sou vir eers ietwat skepties teenoor haar droewige verhaal gestaan het. Ons leef darem nie meer in die Middeleeue nie. Haar brief klink soos die tema van ’n outydse roman. Iets sê my dat die kind se feite nie heeltemal juis is nie.”
“Ja, maar iets sê my ook dat daar êrens, hoe gering ook al, ’n bietjie waarheid in moet steek. Juffrou Hettie, ek kan net nie aanvaar dat ’n meisie van agtien sommer so ’n fantastiese storie uit haar duim sal suig en dan sal skryf en raad vra nie. Nie as sy normaal is nie, en sy is dit blykbaar, hoewel sy skynbaar aan ’n oormaat van verbeelding ly.”
“Dit gee ek toe. Daar moet êrens iets wees waarop sy hierdie verhaal gebaseer het. Maar ek voel eerlik dat die situasie wat sy hier skets, op ’n misverstand berus. Per slot van sake kan hierdie voog van haar haar nie met ’n geweer tot voor die kansel dwing nie. Sulke dinge gebeur net nie meer vandag nie, Manda.”
Manda sug, laat haar blik sak. Nee. Natuurlik nie. “Wat sou u antwoord dus aan haar gewees het?”
“Ek sou haar aangeraai het om ’n ope gesprek met hierdie voog van haar te hê. Hom vertel het dat sy geheg is aan hom en dat sy innig dankbaar is vir alles wat hy vir haar gedoen en beteken het in die jare wat verby is, maar dat sy nie kans sien om sy vrou te word nie. Terloops, ek sien in jou antwoord dat jy ’n paar keer melding maak van ’n ou man en op een plek van ’n ou man wat haar oupa kon gewees het. Ek sien nêrens in haar brief iets wat so ’n afleiding regverdig nie. ’n Taamlike ouderdomsverskil tussen hulle kan wees van vyf tot vyftig jaar. Maar ek sal nie sê dat ’n man van ses en dertig as ’n ou man bestempel kan word en nog minder dat hy maklik die oupa van ’n agtienjarige meisie kan wees nie.”
Vir die soveelste keer vandag voel Manda haar ore brand. Dan lag sy skuldig. “Ek is bevrees ek ly ook aan ’n oormaat verbeelding nes ons kleine Jeanette. Ek pleit skuldig. Dit was my eie afleidings en ek weet werklik nie waar ek aan hulle gekom het nie.” Sy kyk vinnig weg en haar stem is gedemp. “Ek het ’n lieflike gemors van u rubriek gemaak, juffrou Hettie. Ek … is jammer. Geen wonder Rocco de la Rey bestempel dit as die grootste snert wat hy nog ooit onder oë gekry het nie!”
Juffrou Hettie se oë blink ’n oomblik geamuseerd. Sy sou graag hierdie miljoenêr met die vrye sê persoonlik wil ontmoet. Om darem so iets vir haar regterhand te sê!
“Asseblief, dis glad nie nodig om ’n kompleks daaroor te ontwikkel nie. Ek het jou reeds gesê – insig kom met ervaring. Dis deels my skuld. Ek het al die jare die rubriek my eksklusiewe eiendom gehou. Ek moes daaraan gedink het dat daar op ’n dag iets sou gebeur en dan is daar niemand wat opgelei is en kennis daarvan dra nie. Ek dink ek en jy moet dit in die toekoms om die beurt doen …”