Ena Murray Keur 7. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
het. Met behulp van Johan se groot mansakdoek maak sy eers haar gesig na die beste van haar vermoë skoon, en toe gaan hulle die winkel binne.
Dit word ’n aangename middag. Die een weet so min soos die ander van kruideniersinkopies en baie onnodige goed word gekoop net omdat die prentjie op die blik so aanloklik lyk. Dis ’n aardige hopie bymekaar toe hulle eindelik klaar is.
“Gaan jy ooit genoeg geld hê?” wil Johan bekommerd weet. “Dit lyk nou so baie.”
Marista begin ook twyfel aan haar paar randjies en die eerste keer in haar lewe staan en hou sy duim vas terwyl die kassiere begin optel. Albei slaak ’n hoorbare sug van verligting toe sy die bedrag noem. Hulle het dit sowaar net gehaal!
Nadat die twee groot kartondose ingelaai is, laat Marista hoor: “Nou vir die resepteboek. Waar sal ’n mens so iets kry?”
“By die boekwinkel, dink ek. Dis net hier om die hoek. Maar het jy dan nog genoeg geld oor?”
“Ja. Ek hoop so. Ek hoop van harte so!”
Johan frons. “Dit klink nie vir my reg dat jy die kos moes koop nie.”
Marista glimlag. “Liewe mens, hierdie spul blikkieskos gaan my lewe vanaand red! Ek is bereid om driedubbel daarvoor te betaal!”
Johan moet onwillekeurig saamlag. “Nou toe, weg is jy! Dit begin laat word. Onthou, ons moet nog gaan kos maak as ons tuiskom.”
’n Paar minute later is sy weer terug en skakel die motor aan.
Johan haal die boek uit en lees hardop: Resepte vir die bruid. Hulle giggel soos twee skoolkinders. “Dit behoort ideaal te wees! Die meeste bruide weet deesdae nie eens hoe ’n kombuis lyk nie.”
Marista lag weer, skielik baie moediger as vroeër die middag. “Dis hoekom ek juis dáárdie een gekies het, veral toe die verkoopsdame laggend opmerk dat hulle jou daarin selfs vertel hoe en hoe lank om ’n eier te kook! Ou maat, toe gryp ek hom, want dis juis een van die dinge wat ek wil weet. Hoe lank kook ’n mens ’n eier?”
Johan skud sy kop laggend. “Sal nie kan sê nie. Ons sal dit maar moet nalees. Hemel, Miemie, kos die boekie tog nie amper sestig rand nie?”
“Ja, en nou het ek presies vyf rand oor vir die res van die maand! Ek sal nog net kan kerk toe gaan!” lag sy onbekommerd.
Die bewondering lê vlak in Johan se oë, maar gelukkig sien sy dit nie raak nie. Sy is onbewus dat sy in ’n korte paar uur die wonderlikste meisie op aarde vir hierdie verlamde jong man geword het, en dat die lewe vir Johan skielik baie interessant en vol pret is.
Toe hulle by die hek verbygaan waar hulle vroeër die middag amper ’n ongeluk gehad het, laat Johan fronsend hoor: “Ek hoop net daardie Erika het nou nie weer alles aan Michael gaan uitbasuin nie.”
Marista kyk hom tersluiks aan. “Dit klink nie juis of jy baie van jou aanstaande skoonsussie hou nie.”
“Nee, nie juis nie. Ons kom nie goed klaar nie,” erken hy openlik. “Sy is te vol bekwaamhede. Ek hou nie van ’n vrou wat so alles in die lewe kan doen nie. Sy laat my minderwaardig voel.”
Hulle lag weer saam. “Dis waar, weet jy? ’n Man hou nie van so ’n vrou nie. Laat sy bekwaam en goed wees, maar nie volmaak nie, en Erika is volmaak. Behalwe dat sy alles kan doen wat ’n vrou moontlik kan doen, doen sy ook alles wat ’n man kan doen … en soms nog beter ook. As sy mý nooi of vrou moet wees, sal ek aan ’n minderwaardigheidskompleks doodgaan!”
Nou lag Marista hartlik. “Jy is verspot, Johan! Dit moet lekker wees om so ’n handige vrou te hê. Jy hou dalk wel van die hulpelose soort vrou, maar ek kan my nie voorstel dat jou broer Michael ’n trek in een van my soort sal ontwikkel nie. Nee, hy sal gewis die Erika Webb-soort verkies. Ek dink hulle is vir mekaar bedoel – soos jy gesê het, albei so na aan volmaak as wat ’n blote mens kan kom.”
“Ja, en tog hoop ek nie Michael byt ooit daar vas nie. Dis heeltemal waar dat hulle baie na mekaar aard. Om die waarheid te sê, ek weet nie of Erika al ooit in ’n ander man behalwe my ouboet belanggestel het nie. Sy skrik al die ander mans af met haar bekwaamhede. Dis net Michael wat by haar kan kers vashou en sy manlikheid teen haar bekwaamhede kan behou. En tog is sy nie die vrou vir hom nie. Michael het ’n sagte vrou nodig, iemand wat hom kan aanvul. As hy met Erika trou, sal al die gewig net aan die een kant van die skaal hang.”
“Hoe hou Lettie van haar?” en onwetend is dit haar soveelste glips van die dag. Johan frons vinnig, maar ruk hom gou reg.
“Ook nie juis veel nie, maar sy is in die stad. Die verhouding hinder haar nie so veel soos vir my nie.”
“Dan is daar ’n volwaardige verhouding tussen hulle twee?”
“Ja, op ’n ander manier. Ek het hulle weliswaar nog nooit sien handjies vashou of agter die kraalmuur sien verdwyn nie, maar …”
Marista besef dit ook nie, maar dis ook die soveelste keer vandag dat sy spontaan, hartlik lag … soos wat Ouma dit graag sou wou hoor.
“O, Johan! Jy lees te veel vrystories! Deesdae verdwyn mense nie meer agter die kraalmuur nie!”
“Nie? Dis ’n jammerte. Nog ’n goeie ou tradisie wat aan’t uitsterf is,” lag hy saam, en kyk haar tergend aan. “Ek was dan van plan om jou nog eendag met my rolstoel agter die kraalmuur in te jaag!”
Sy skud haar kop en kyk hom waarskuwend aan. “Jy moet dat ouboet Michael jou hoor! Hy maak braaivleis van ons albei!”
Skielik verdwyn die skertsende ondertoon toe hy ernstig laat hoor:
“Ek is ’n volwasse man, Miemie. Michael is my broer, nie my baas nie. As ek eendag verlief raak op ’n meisie, sal Michael geen seggenskap hê nie.”
Marista bly maar stil, maar vir haarself sê sy: Dis wat jý dink, liewe Johan. Hy sal wel deeglik sy sê hê, glo my!
Die laaste bietjie lus vir skerts verdwyn toe hulle Duiwelskloof se werf binnery. Michael staan soos ’n oordeelsengel, arms gekruis oor die breë bors, en wag hulle op die onderste stoeptreetjie in.
“Daardie draadtang van ’n Erika!” kry Johan dit brommend uit voordat Marista die motor tot stilstand bring.
Michael is dadelik by.
“Het jy seergekry, Johan?”
Sy broer blik hom vererg aan. “Nee, natuurlik nie! Hemel, Michael, ek is darem nie ’n baba nie!”
“Jy is erger as een, want vir ’n baba is daar verskoning, nie vir ’n groot man sonder verantwoordelikheidsin nie.” Dan gaan sy oë yskoud na Marista waar sy bedremmeld by die motordeur staan.
Met ’n moed van êrens, waarvandaan weet sy self nie, kyk sy hom egter vas aan en laat reguit hoor: “Johan het niks hiermee te doen gehad nie. Ek het goed op die dorp nodig gehad. Dis alles my verantwoordelikheid.”
Sy mondhoeke krul sarkasties. “Prysenswaardig, juffrou – ook jou handigheid agter ’n stuurwiel.”
Johan tree tussenbeide. “Dit kon met jou ook gebeur het, Michael, en so ook met jou wonderlike Erika. Niemand kan dit help as daar skielik ’n skaap op ’n draai in die pad voor jou verskyn nie.”
Michael se koue blik keer terug na sy broer, ’n kwaai frons tussen sy wenkbroue. “Dit klink na dankbaarheid nadat Erika julle daar moes uithelp.”
Johan se mond gaan oop om te protesteer, en Marista laat vinnig hoor, want sy is bang dat daar ’n volbloed rusie tussen die twee broers kan ontstaan en dat sy die oorsaak daarvan gaan wees: “Ek is jammer oor wat gebeur het, meneer De Beer, maar die kosbare motor het darem niks oorgekom nie.”
Weer ontmoet hul oë.
“Die kosbare motor, juffrou, kos geld … en ék het daarvoor gewerk. En my broer se lewe kan met geen geld gekoop word nie.”
Hy maak die agterdeur oop en sy blik dwaal oor die twee kartondose, maar behalwe vir die ophaal van die wenkbroue,