Die despoot van Duiwelskloof. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
na die pragtige beeld wat uit die spieël na haar terugstaar.
Die modieuse kapsel tref haar oog. Geen haar uit sy plek nie … soos altyd. Haar blou oë vernou. Een van hulle het gewonder of Wouter al ooit sy verloofde wild in sy arms geneem het, ooit sy vingers liefkosend deur haar hare gestoot het … Sy trek haar asem in. Nee. Hy het nie. Nog nooit nie. Wouter het haar nog altyd met die grootste selfbeheersing gesoen. Nog nooit het hy sy vingers deur haar hare laat gly nie. Wat dan van haar kapsel? Wou hy soms? Wou hy haar al miskien graag wild in sy arms neem, haar gesig met soene bedek al sou hy dan haar grimering verwoes, sy vingers deur haar hare trek ondanks die kapsel wat deur die beste en duurste salon in die stad geskep is? Wou hy al, of het dit nog nooit by hom opgekom om dit te doen nie – net soos dit nog nooit by haar opgekom het om na so iets te verlang nie, tot op dié oomblik.
Of is dit dat hy al soms wou, maar haar ook soos ander nie menslik genoeg, nie vrou genoeg vind om dit te waag nie? Vind die man aan wie sy verloof is haar ook te onaantasbaar om sy menslike verlangens by haar uit te leef, en is dit die rede waarom hy maar liewer daardie menslike neigings by ander vroue gaan bevredig? Is dit háár skuld dat Wouter rondflankeer?
Sy het al die tyd in ’n gekkeparadys gelewe, blyk dit nou. Alles is ver van volmaak. Al die jare, soos haar ster as model geklim het, was sy bewus van ander se bewondering en respek, selfs van die jaloesie waarmee sy dikwels bejeën is. Maar was dit werklik altyd bewondering en respek, ook in Wouter se geval? Het mense voorgegee om haar te bewonder en haar agteraf bejammer en beskinder?
Die eerste keer in haar vyf-en-twintigjarige bestaan wonder Marista of mense van haar as mens hou … en sy kan skielik geen antwoord daarop gee nie. Die eerste keer ervaar sy ’n gevoel van onsekerheid, so asof sy skielik agtergekom het dat haar voete op los sand staan, en nie op ’n rots soos sy gedink het nie. Ook Wouter … As hulle nie so te sê soos broer en suster saam grootgeword het nie, as sy nie ’n skitterende model was nie – iemand wat ontsaglik baie beteken vir die jong modebaas wat nog naam in die modewêreld moet maak nie …
Marista word eers bewus van Lettie toe laasgenoemde versigtig en onseker in die deur van die slaapkamer verskyn.
“Ek het geklop, maar jy het blykbaar nie gehoor nie. Hier is jou borsspeld.”
“Dankie, Lettie. Wil jy nie ’n oomblik sit nie? Dan maak ek vir ons tee.”
“Nee dankie, ek … wil nog ’n draaitjie by tant Miemie gaan maak. Ons was so besig dat ek haar nog nie dié week gesien het nie, en sy sal my dit teen hierdie tyd baie kwalik neem.”
Marista glimlag daardie professionele glimlaggie wat alle mense in die openbare lewe gou moet aanleer, ’n glimlaggie wat vriendelik en spontaan en vrolik voorkom, maar nooit werklik die oë bereik nie.
“Ouma is baie lief vir jou. Ek dink sy is baie erger oor jou as oor my. As ek by haar kom, gesels sy altyd land en sand oor Lettie en haar mense.”
Lettie glimlag verleë en trap ongemaklik rond. “Moenie laf wees nie, Marista. Jou ouma is baie lief vir jou. Jy is immers haar enigste kleinkind. Dis maar net … sy sien jou min. Moenie dink ek verwyt jou nie. Ons, en ook tant Miemie, weet hoe uiters besig jy is. Maar sy is baie lief vir jou, dít kan ek jou verseker.”
Marista kyk die ander meisie peinsend aan. En skielik, voordat sy kan keer, glip die woorde uit: “Ek wonder tog, Lettie. Ek begin wonder of die mense wat ek altyd geglo het lief is vir my, werklik so voel.”
“Marista …” Lettie aarsel en kyk dan die ander reguit aan. “Jy gaan jou tog nie steur aan die katterige aanmerkings van ’n klomp jaloerse vroumense nie? Jy is tog sekerlik verhewe bo dit, Marista!”
Haar blik bly peinsend op Lettie gerig. “Ek begin agterkom dat ek gans te verhewe is bo die alledaagse, Lettie. En eintlik is ek nie. Dit sal jou dalk verbaas, maar ek steur my wel daaraan. Ek weet sulke dinge verdien eintlik ’n mens se minagting, maar …” Sy lag kortaf. “Maar tog besef ek skielik dat ek darem nog so menslik is dat dit my skok om te hoor dat my verloofde agter my rug flankeer – en as ander mense my onaantasbaar en gevoelloos vind, te volmaak om menslik te wees, om enige warmte te besit …”
Lettie frons. “Ek het jou gesê dis onsin …”
“Maar ís dit, Lettie?” Die blou oë kyk skielik skerp, gans te skerp na Lettie se smaak. “Is dit? Of ís Wouter besig om my gruwelik agter my rug te bedrieg?”
“Marista, ek glo dit nie …”
“Lettie, jy besit een eienskap wat my van die begin af getref het en die fondament van ’n mooi vriendskap tussen ons gelê het – jou eerlikheid. Ek het jou die afgelope jaar leer ken as ’n mens op wie se eerlikheid ek onvoorwaardelik kan vertrou. Al kom Wouter ook met watter wonderlike skepping vorendag en dit pas my nie, sê jy dit reguit, al hou hy dit gewonlik teen jou. Uiteindelik moet ek en hy altyd erken dat jy gelyk het. Dis wat ek bedoel. Moet nie vandag my vertroue in jou skok nie, Lettie.”
Lettie se oë bly ontwykend. “Marista, wat … wat kan ek sê, moet ek sê?”
“Net ja of nee, Lettie. Is dit waar dat Wouter agter my rug met ander meisies lol?”
’n Lang oomblik hang die stilte swaar om hulle. Dan antwoord Lettie onwillig: “Dis nie so maklik om sommer ja of nee daarop te antwoord nie, Marista. Ek het hom nie gesien nie, maar ek erken … daar is al ’n hele ruk allerhande stories onder die personeel in omloop. Ek weet nie hoeveel daarvan waar is nie, maar … dit is moontlik.” Sy kyk verleë op. “Marista, gaan praat reguit met Wouter. Hy is die aangewese persoon om oor hierdie saak uit te vra, nie ek nie.”
Marista sug en swaai vinnig weg na die venster. Met Wouter gaan praat? Hom reguit vra: Is jy besig om my te verneder deur agter my rug met ander meisies te flankeer? Sy sterf liewer ’n duisend dode! Maar sy antwoord kalm:
“Ja, natuurlik. Jammer dat ek jou in die verleentheid gestel het, Lettie. Maar ek het geweet dat ek die regte ding by jou sou hoor.” Sy draai weer terug, die professionele glimlaggie om haar lippe. “Sê groete vir Ouma. Ek sal vanaand ’n draaitjie by haar maak.”
“Maar jy en Wouter gaan opera toe vanaand, dan nie?”
“Nee. Ons gaan nie meer nie. Daar het … iets voorgeval.”
Toe ’n diep bekommerde Lettie eindelik vertrek, stap Marista na die telefoon. ’n Paar oomblikke later laat sy dit weer stadig op die mik terugsak.
Hy het nie juis bekommerd of ontsteld geklink toe sy hul afspraak vanaand met ’n vae verskoning gekanselleer het nie. Inteendeel. Is haar verbeelding besig om met haar op loop te sit, of is dit dat sy maar net al die maande blind was en haar oë nou eers oopgaan?
Tant Miemie sit haar hekelwerkies neer toe Lettie in die deur verskyn.
“Kind, maar ek is bly om jou te sien. Jy het my die afgelope tyd liederlik verwaarloos.” Sy frons kastig kwaai, maar die ou oë vonkel liefdevol. “As ek geweet het hulle gaan jou so hard laat werk dat jy nie eens tyd gaan kry om by ’n eensame ou mens te kom kuier nie, het ek nooit vir jou daardie werk by Wouter Malan gekry nie. Jy moenie toelaat dat hulle alles op jou afskuif nie, Lettie-kind. Kom sit hier. ’n Bietjie tee? Ek het dit pas gemaak. Jy lyk moeg.”
Lettie sak dankbaar op die voetstoeltjie voor tant Miemie neer.
“Dankie, tante. Dit gaan heerlik smaak. Ek is nogal moeg. Die spanning van die nuwe seisoen se vertoning is egter nou verby. Marista was natuurlik weer skitterend en Wouter Malan se skeppings begin nou al selfs oorsee aandag trek. Dit sal my nie verbaas as hy binnekort uitgenooi word om van sy werk oorsee te gaan vertoon nie.”
“Hm.” Die ou tante se stem klink ongeërg. “Dié bohaai oor ’n spul klere gaan my verstand steeds te bowe. In mý dae was daar nie sulke dinge nie. ’n Rok was ’n rok en bedoel om jou naaktheid te bedek, nie om jou op te dollie vir die sondigheid nie.”
Lettie lag en skud haar kop. Dis ’n stokou onderwerp tussen hulle en Lettie vermoed dat tant Miemie soms doelbewus so te kere gaan net om lekker te redekawel. Sy byt nou ewe vrywillig aan die hoek wat uitgegooi is.
“Dis