Ena Murray Keur 8. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
sal my keer? Ek sal, wie dit ook al mag wees, met my vuiste …”
“Daarvan kan jy ook vergeet,” val Anton hom weer in die rede. “Jy moenie dink jy is nou met ’n paar van jou popspeelgewiggies deurmekaar nie, ou vriend. Hier het jy met ’n meesterbrein te doen – ’n baie vernuftige maar gevaarlike brein, sal ek sê. Jy sal hom nie met liggaamlike krag kan oorwin nie, al is jy ook hoe sterk. Nee, ek dink ons kan maar vergeet van …”
“Maar, in hemelsnaam, wie sê vir julle dis nie maar net ’n grap nie? Wie sê die ou man het nie maar net ’n verdraaide humorsin nie? Sy optrede tot dusver was tog baie eksentriek. ’n Mens kan nog vreemder dinge van hom verwag. Julle neem nou sommer aan die man wil ons … e … kwaad aandoen,” begin Emerit heftig protesteer, maar haar stem klink nie oortuigend nie, en die senuagtige bewegings van haar hande weerspreek haar woorde.
Anton kyk haar reguit aan.
“Wel, juffrou, oftewel Emerit, as al hierdie moeite gedoen is, soos die draadomheining, die ysterhekke en die luidspreker, net omdat ons gasheer ’n verdraaide humorsin het en eksentriek is, soos jy hom noem, verkies ek om soos Carlyle die eksentriek in waansinnig te verander – en ek het nog nooit veel liefde vir waansinnige mense gehad nie. Sulke mense is meestal ook gevaarlik. Ek hou geensins van die idee dat ek deur ’n kranksinnige mens vir die grap, as jou veronderstelling reg is, gevange gehou word nie. Hoe kan ek weet wanneer die grap gaan ophou en erns begin?”
Hy swyg. Emerit laat haar oë voor sy deurdringende blik sak. Irma kry eindelik haar tong terug en sy probeer nie om haar vrese te verberg nie.
“Maar wat sal sy bedoelings wees? Hoekom sal hy ons hier gevange hou? Wat wil hy met ons maak?”
“Dis vrae waarop ons seker later antwoorde sal kry. Intussen, dink ek, moet ons ons maar verbeel dis ’n grap, soos Emerit gesê het, ter wille van ons senuwees,” en hy kyk beurtelings na die twee meisies.
Jan Odendaal reageer dadelik op sy voorstel en spring op terwyl hy sy sakke begin uitdop.
“Ek pleit onskuldig, vriendelike gasheer. Nie ’n enkele sigaret aan my hele liggaam nie. Komaan, Carlyle. Dop uit jou sakke,” beveel hy, maar die jong man kyk hom nors aan.
“Dis verspot. Ek sal dit nie doen nie,” sê hy beslis.
“Maar, Carlyle, jy moet,” begin Emerit hom oorreed, maar as antwoord steek hy ongeërg ’n sigaret aan en blaas rookkringetjies voor hom uit. Dan glimlag hy oorwinnend.
“Sien? Niks gebeur nie! Hemel, Irma, dit lyk of jy verwag het dat ek met die eerste teug dood sou neerslaan!”
Irma is te ontsteld om hom te antwoord. Anton staan stadig op en lê dan gehoorsaam sy pak sigarette op die tafelblad neer. Sy draai beskuldigende oë na Carlyle.
“Nee, maar miskien sal dit beter wees as jy tog maar gehoorsaam – al is dit dan ook net om onaangenaamheid te vermy.”
Maar Carlyle wil nie kopgee nie en hulle laat hom maar begaan.
’n Oomblik later kom ’n swart man binne en begin die tafel vir ontbyt dek. Hulle praat nie solank hy in die vertrek is nie. Toe hy egter die spek en eiers inbring, spring Jan op.
“Darem een ding waaroor ons nie bevrees hoef te wees nie. Ons sal nie honger ly nie.”
Almal neem plaas en terwyl hulle eet, heers daar stilte. Irma blik na die een leë stoel aan die bopunt van die tafel en merk op: “Ek wonder hoekom is hier ’n ekstra stoel.”
“Dis vir ons onsigbare gasheer. As jy jou verbeelding ’n bietjie inspan, sal jy hom duidelik daar sien sit,” antwoord Carlyle tergend.
“Moenie, Carlyle! Jy gee my die skone bewerasie!” sê Emerit vinnig en Jan kyk hom verwytend aan.
“Moenie kaf praat nie, man!”
Carlyle glimlag vermakerig. “Dit lyk my jou senuwees is ook nie van die beste nie. Is jy dan ook bang?”
Jan raak rooi maar Anton kom vinnig tussenbeide.
“Miskien sal dit goed wees as jy ook ’n bietjie bang is. Dis raadsaam om jou vyand liewer te oorskat as te onderskat.”
Carlyle lag minagtend.
“Julle skrywers se verbeelding hardloop gewoonlik met julle weg. Hoe kan jy die man wat vir ons elkeen so ’n reusebedrag present gaan gee as ’n vyand bestempel?”
Maar Anton stel blykbaar nie belang om met die jong man te redekawel nie en staan op.
Skielik hoor hulle weer die zoemgeluid van die luidspreker en dan vul hul gasheer se stem die vertrek.
“Ek is bly om te sien dat julle gesond eet. Julle sal nou na jul slaapkamers geneem word. Aangesien meneer Faure onwillig is om sy sigarette te oorhandig, was ek verplig om jul bagasie te visenteer en op alle drank en sigarette beslag te lê. Meneer De Woud, jy mag jou sigarette op die tafel terugneem. Dit behoort genoeg te wees vir drie dae. Meneer Faure, die sigarette by jou is al wat jy vir die res van jou verblyf hier gaan kry. Ek is jammer dat ek tot sulke uiterstes moet gaan, maar dit sal julle miskien almal laat besef dat ek ernstig is en verwag dat my bevele stiptelik uitgevoer word. Meneer Odendaal, die bottel brandewyn in jou tas het ek ook geneem. Jy sal dit terugkry wanneer jy hiervandaan vertrek. Jy sal op jou bedkassie jou pyp en ’n voorraad tabak aantref. Dit behoort genoeg vir ’n week te wees. Wel, dames en here, julle mag nou na jul kamers gaan om uit te pak. Daarna kan julle die res van die dag deurbring soos julle wil. Middagete is om eenuur en aandete om sesuur. Ek moet julle versoek om die huis nie weer ná aandete te verlaat nie, en julle moet stiptelik om tienuur na jul slaapkamers gaan. Goeiemôre.”
Carlyle se gesig lyk soos ’n donderwolk.
“In my lewe het ek nog nie van sulke voorbarigheid gehoor nie. Sou die man …?”
“Ek dink dit sal jou loon om jou woorde te tel, meneer Faure,” val Anton hom ernstig in die rede en Irma merk op dat sy stem gedemp is. Sy blik dwaal van die een na die ander. “Dis duidelik dat ons gasheer elke woord afluister wat ons praat. Ek dink ons moet van nou af baie sag praat, verkieslik in ’n fluistertoon.”
“Miskien sal dit beter wees as ons nie hier binne van ons gasheer praat nie – en as daar iets is wat ons oor hom wil sê, dit liewer buite te doen?” vra Irma en bloos toe Anton haar goedkeurend aankyk.
“Ek dink dis ’n puik gedagte. Hoe voel julle ander daaromtrent?”
“Ek dink dis geklik!” uiter Carlyle sy mening hardop.
Emerit vervolg op sagte toon: “Ons kan dit doen, maar dit lyk so verspot! Ek bedoel …” Sy gooi haar hande in die lug. “Hier het tog eintlik tot dusver nog niks ernstigs gebeur nie. Die oubaas het nou wel eienaardige versoeke maar …” Sy swyg asof sy nie daarin kan slaag om haar gedagtes in woorde uit te druk nie, en Jan knik begrypend. “Ek verstaan hoe jy voel. Miskien maak ons nou ’n berg van ’n molshoop. Tog voel ek ons moet Anton se voorstel aanvaar. Indien dit later blyk dat dit heeltemal onnodig was, kan ons heerlik daaroor lag. Maar intussen, solank ons nie weet wat aangaan nie, kan ons maar net sowel versigtig wees. Ons het niks om te verloor nie.”
“Ja, dis hoe ek ook oor die saak voel,” sê Anton en kyk hulle beurtelings aan. “My houding kom dalk vir julle baie kinderagtig voor, maar ek het nog altyd ’n aanvoeling vir sekere dinge gehad – veral vir gevaar. Ek wil die meisies nie op hol jaag nie, maar ek voel dis my plig om julle te waarsku. Hier is iets nie pluis nie. Ek kan dit aanvoel …”
Carlyle snork minagtend.
“Dis alles jou verbeelding, man. Jy wil net ’n lekker tema vir ’n nuwe storie opkook en nou werk jy op ons senuwees.”
Sy toon is heeltemal beledigend, en Irma kyk hom gesteurd en ook verbaas aan. Sy onverklaarbare vyandigheid teenoor Anton hinder haar. Sy kan dit doodeenvoudig nie begryp nie. Hulle het mekaar pas ’n paar uur gelede die eerste keer ontmoet. Tog is dit duidelik dat die twee glad nie langs een vuur sit nie.
Anton kyk hom ’n oomblik stil aan. Toe hy