Ena Murray Keur 9. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
knik, maar sy hele houding vertel sy vennoot dat hy verkies dat hy moet loop. Half vererg, half geamuseerd verlaat Fritz dan maar die kamer en sien hoe die deur toeswaai soos dit van binne toegemaak word.
“Jy het die hele nag tyd gehad om die saak te heroorweeg,” hoor Petra hom sê en sy is nie bewus daarvan dat sy kennersoog die spore van ’n slapelose nag duidelik op haar gesig sien nie. “Bly jy nog by jou besluit?”
“Ja.”
Hy gaan neem stelling voor die venster in, sy hande in sy broeksakke, terwyl sy blik na buite dwaal. “Wat sê jou mense hiervan?”
“Hulle het geen sê nie. Ek het hulle ook verbied om my hier te kom besoek.”
Hy frons, maar hy bly na buite kyk. “Hoekom? Jy sal jou mense nodig hê.”
“Ek wil alleen wees.” En sy is bang haar pa sal, veral as hy moet agterkom wat hierdie “dwaasheid” werklik behels, al haar planne verydel en dit met geweld dwarsboom. En dit mag nie! Sy móét deurdruk!
Dis ’n oomblik stil. Dan draai hy om, stap deur toe. “Ek sal jou netnou laat haal.”
As sy twee vennote hom nie so goed geken het nie, sou hulle in die loop van die oggend kon sweer Klaus Wagner voel ongemaklik. Dis eers toe hulle by die laaste van die ry pasiënte kom, dat Fritz oortuig raak dit is wel die geval. Die grootbaas lyk nou beslis ongemaklik.
“Wat juffrou Prinsloo betref …” Die ander twee wag en Klaus aarsel. “Sy het na my gekom met die versoek dat ek haar … dat ek plastiese snykunde op haar gesig moet toepas.”
“Haar gesig makeer niks nie,” laat Fritz vinnig, verbaas hoor. “Sy is nou wel nie ’n skoonheid nie, maar …”
“Dis juis die punt. Dis dáároor dat sy hier is.”
Die twee vennote kyk mekaar verbaas aan, dan terug na hul spanleier. “Maar ons doen nie sulke operasies nie,” protesteer Fritz hardop en sien weer tot sy verbasing ’n ligte rooi gloed oor die ander man se gesig spoel.
“Ek het dit ook so pertinent aan haar gestel, maar sy het blykbaar ’n obsessie daaroor en wil hê juis ék moet dit doen.”
Dokter Alf Bouwer kyk die ander man peinsend aan. “En toe?”
“Ek het besluit om dit te doen.” Dis doodstil in die vertrek. Nie een van die vennote waag dit om iets te sê nie, en ná ’n oomblik stap Klaus na die deur en maak dit oop. “Kom binne, juffrou Prinsloo.” Hy hou die deur nog oop nadat Petra reeds binne is. “Ek sal jul hulp net in die teater nodig hê, dankie.”
Die twee dokters kyk weer vlugtig na mekaar, maar stap dan gehoorsaam uit. Fritz uiter sy verbasing in die gang: “Jy kan my met ’n veer omslaan! Daardie man wat altyd so giftig is teenoor die ‘mooimaak-operasies’, soos hy dit noem … Nou gaan hy self een doen!”
Alf glimlag. “Sy moet besondere oorredingsvermoë hê!”
“Dít kan jy weer sê,” lag Fritz.
Die dae wat volg is vir die beroemde dokter en sy pasiënt ewe uitputtend. Ure van konsentrasie word geverg van die man wat ’n nuwe gesig aan haar moet gee. Haar gesig word tot vervelens toe gemeet en gepas en in daardie ure moet sy haar gesig roerloos hou. Die voorbereidingsproses wat sy nou moet deurmaak, laat haar egter in geen twyfel oor wat gaan volg nie. Klaus Wagner het geen ydel woorde gebruik toe hy haar gewaarsku het dat ’n hel op haar wag nie.
Veltoetse, bloedtoetse, allerhande soorte toetse volg, en sy weet hy hou haar fyn dop, maar nie een keer laat sy blyk sy wil tou opgooi nie. Snaaks dat die eintlike dryfveer agter alles in hierdie dae effens begin vervaag. Dit is eerder die gedagte aan Klaus Wagner en die tevredenheid in sy vreemde ligblou oë as sy sou tou opgooi, wat haar op haar tande laat kners en deurdruk.
Daar word in hierdie lang ure saam nie veel gepraat nie; niks behalwe ’n paar kortaf bevele of ’n paar professionele feite wat verduidelik word nie. Selde is iemand anders by. Sy personeel sou verbaas gewees het as hulle moes agterkom dat hy met dié geval geen moeite doen om alles oor die agtergrond van die persoon te wete te kom nie. Dis iets waarop hy gewoonlik baie gesteld is. Die geskiedenis van elke geval, die hoekoms en waaroms moet nie net op die pasiënt se lêer aangebring word nie, maar ook sielkundig ontleed en begryp word. Want die mens bestaan tog nie net uit ’n liggaam nie, en so dikwels is die gees die oorsaak van baie fisieke gebreke. Net so dikwels is dit absoluut noodsaaklik vir die dokter om die gees as bondgenoot te wen om sodoende die swakker vlees te help om sy tekortkominge te oorwin.
Maar in die geval van Petra Prinsloo bly die lêer eienaardig leeg en is net die minimum besonderhede op die kaart aangeteken. Klaus Wagner het duidelik geen ander belangstelling in hierdie pasiënt nie, behalwe om die taak uit te voer wat teen ’n groot vergoeding aan hom opgedra is – om ’n onaantreklike gesig asemrowend mooi te maak. In die res stel hy nie belang nie.
Petra leer sy gesig so goed soos haar eie ken. Later ken sy elke fyn plooitjie om die oë wanneer hy diep konsentreer. Sy ken elke spikkel in die ligblou oë en weet ook dat die kleur verdonker wanneer hy diep dink. Sy ken sy hele haarlyn en dié stukkie wat moedswillig vorentoe wil tuimel wanneer sy kop oor hare buk. Ná ’n paar dae weet sy selfs van die effense onegaligheid van sy ondertande en dat daar in sy regtermondhoek soms ’n siniese kepie verskyn wat sy mond effens skeef laat trek. En sy leer die aanraking van sy hande ken, die lang kunstenaarsvingers op haar vel.
Soms kan sy nie anders nie as om te wonder of hy al daardie tjek gewissel het wat sy hom in sy spreekkamer in die stad gegee het. Maar sy vra nie. Sy het nie die vrymoedigheid nie. Sy was nog altyd selfbewus in mans, en veral vreemde mans, se teenwoordigheid. Ná ’n week van ure lange saamwees in die ondersoekkamer, is Klaus Wagner nog ’n vreemde man vir haar. Noudat sy gekry het wat sy wou hê, het haar tong weer swaar geword en sy antwoord in dieselfde kortaf toon net die nodigste op die vrae wat hy stel.
Sy leer nog iets in verband met dié onpeilbare man. Hy verras haar toe hy aan die einde van die week ’n skets na haar uithou.
“Dis min of meer hoe jy gaan lyk as ons klaar is.” Sy kyk stil daarna. “Tevrede? Ek is nie ’n goeie kunstenaar nie.”
Haar verbasing maak haar tong los. “Het jý dit gedoen?”
“Ja.”
“Dis … pragtig gedoen.”
“Die skets is nie van belang nie. Is die gesig … e … mooi genoeg na jou sin? Onthou, dis net ’n voorbeeld wat ek jou gee. Net tyd sal leer.”
Sy knik, sit die skets vinnig neer. Dis ’n eienaardige gevoel om na ’n gesig te kyk en te dink dit gaan joune wees … eendag.
“Wanneer gaan jy begin?”
Hy vee oor sy voorkop en oë. “Ons het reeds begin. Hierdie voorbereidingsproses is net so belangrik soos die operasies. Ek moet weet wat ek wil doen en hoe die eindresultaat gaan lyk wanneer ek langs die operasietafel staan.”
“Maar wanneer gaan jy met die eerste operasie begin?”
Hy aarsel, kyk haar dan reguit aan. “Maandagoggend om agtuur. Jy het nog ’n naweek oor om tot besinning te kom.”
Hul oë staar stip na mekaar. “Dis steeds teen jou sin om my te help, of hoe?”
“Gaan ek jou help?”
“Wat bedoel jy?”
“Gaan ek jou regtig help deur jou gesig mooi te maak?” is die teenvraag, en sy swyg. Hy leun vorentoe. “Ek het jou dit nog nooit gevra nie. Ek vra dit nou: Wat lê regtig agter hierdie ding, Petra?”
Sy hoor haar naam die eerste keer van sy lippe val en kyk vinnig weg. Sy antwoord nie, skud net haar kop.
“Om watter rede, Petra?”
“Jy … jy sal nie begryp nie.”
“Miskien tog. Waarom vertel jy my nie maar nie?”
Maar sy staan op. As sy hom moet vertel, sal hy haar hier uitjaag soos daardie vrou