Ena Murray Keur 9. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
die geslote oë af en draai dan in sy spore om. Sy gesig is stroef toe hy ’n ruk later die gehoorbuis terugsit op die mik. Hy vou sy hande en leun met sy ken daarteen aan, kyk stip voor hom uit.
In die dae wat volg, kry selfs Fritz Kunneke dit nie reg om met die pasiënt in kamer 44 te gesels nie. Sy het haar heeltemal onttrek. Dis of sy selfs nie eens meer belangstel om te weet of die delikate operasies geslaag was wat Klaus Wagner op haar uitgevoer het nie. Dat daar in hierdie dae ’n ergerlike blik in dié man se oë is, weet sy nie eens nie … maar sy personeel kom dit deeglik agter. Sy personeel het dokter Wagner nog altyd as ’n streng maar redelike mens beleef om mee saam te werk. In hierdie dae word daar egter dikwels op hulle geblaf en te dikwels moet hulle agterkom dat hy ook erg onredelik kan wees.
Maar daarvan is Petra salig onbewus. Natuurlik het sy verwag dit gaan gebeur, maak sy haarself oor en oor wys. Daar was ’n tyd dat sy selfs gehoop het dit gáán gebeur. Ja, sy het selfs gewéns Paula en Eugene moet trou terwyl sy weg is. Dit sou die afrekening soveel soeter maak. Maar nou … noudat dit werklik gebeur het en sy steeds magteloos hier in die Wagner-kliniek onder ’n groot vraagteken sit …
Sy stap na die deur, maak dit oop en stap in die gang uit, wink na ’n verpleegster. “Bring asseblief vir my ’n spieël.”
Die suster lyk onseker. “Dokter het gesê …”
“Ek gee nie om wat dokter gesê het nie, suster. Ek wil ’n spieël hê.”
“Maar hy het uitdruklik gesê …”
“Na die duiwel met wat hy gesê het!” bars sy half histeries uit. “Dis mý gesig en as ek wil sien …” Sy swyg toe ’n lang gestalte skielik op die toneel verskyn. Hul oë ontmoet.
“Gaan terug na jou kamer, juffrou Prinsloo.”
Sy ignoreer die koue bevel. “Ek wil my gesig sien – nóú, onmiddellik!”
“Jy sal dit sien wanneer ék so sê. Gaan …”
Haar mond vertrek smalend. “Of moet ek eers ’n spieël van jou koop?”
Selfs hy lyk nou effens bleek. Dan word haar arm stewig vasgevat, sy by haar kamerdeur ingetrek en die deur hard en beslis voor die nuuskierige suster se oë toegedruk. Hulle staan soos ’n bul en stiervegter teenoor mekaar.
“Op hierdie oomblik is jy nog nie mooi genoeg vir jou suster se bruidegom nie. Moet dus nie nou al kyk nie.”
Haar oë rek. “Wat! Waar kom jy …?” Haar stem sterf weg en ’n siniese trek lê weer duidelik om sy mondhoeke.
“Ek het jou ma geskakel om te hoor wat dit is wat jou so ontstel het. As jou dokter het ek die reg om te weet. Toe het sy my die nuus vertel.”
“Hoe durf jy? Hoe durf jy jou in my private lewe inmeng en …”
“Ek het alle reg, omdat jy nou is wat ék van jou gemaak het.” Hy grim, sy oë blink hard. “Jy lyk heeltemal anders as die meisie wat ’n paar maande gelede lelik en vet hier ingestap het. En dis ék wat dit gedoen het. Daarom …”
“Jy het geen reg op enigiets nie, dokter!” verweer sy skor. “Ek het jou ’n fortuin betaal vir wat jy gedoen het. Of spruit hierdie skielike besitlike houding van jou uit die vrees dat ek nie die laaste paaiement ook sal betaal nie?” Sy swaai om, stap na die bedkassie, haal haar handsak uit en vroetel daarin. Met die tjekboek in haar hand draai sy terug na hom, die grys oë koud. “Ek sal jou nou dadelik die laaste paaiement gee …”
Die tjekboek word hardhandig uit haar vingers geruk en in die hoek van die kamer gegooi. Dan span sy vingers om haar skouers en sy hoor ’n vibrasie in sy stem wat haar vertel Klaus Wagner is op hierdie oomblik siedend van woede.
Hy sis die woorde tussen stywe lippe uit. “Dis net so jammer dat ek nie ook jou binnekant met ’n operasie kon regmaak nie. Want dis eintlik die plek waar dit werklik nodig is. Jy kort ’n mooimaakproses van binne honderd keer meer as een van buite.”
Sy kyk yskoud terug terwyl sy voel hoe die vernedering en woede soos ’n vuur in haar brand. Haar lippe gaan oop, maar hy gee haar nie kans nie. “Nou vra ek jou weer – en ek wil hierdie keer ’n antwoord hê. Hoekom wou jy hierdie operasies gehad het?” Sy swyg, en sy vingers knel pynlik stywer om haar skouerknoppe. “Ter wille van Eugene Minnaar? Ter wille van ’n man wat dit nie werd is nie?”
“Wat weet jy of hy dit werd is of …?”
“Hy ís nie! Want geen man wat ’n vrou bloot om die uiterlike wil hê, is werd om ’n man genoem te word nie! En nou? Nou is dit te laat …”
“Nee, dit is nie …” Sy swyg vinnig en kan gerus haar tong afbyt toe sy die vinnige vernouing van sy oë sien.
“O nie? Hy is twee dae gelede al met jou suster getroud, weet jy?” Sy kyk weg, en hy skud haar liggies. “Het jy daarvan geweet of maak dit nie saak nie? Petra, antwoord my!”
Sy lig haar ken op, druk dit parmantig na vore. “Ek het nie nodig om jou te antwoord nie, want jy het niks met my persoonlike sake te doen nie, dokter. Jy vergeet jou plek, Klaus Wagner!”
Hy grynslag weer. “Die dag dat ek my plek regtig nie meer ken nie, Petra Prinsloo, sal jy jammer wees.” Hy los haar skielik. “Jy moet begin bid dat die laaste operasie die finale een was, want of dit ’n sukses was of nie, ek weier om verder op jou te opereer.”
Sy kyk hom verbysterd aan. “Maar … jy kan nie! Jy kan my nie net so los … jy het self gesê …”
“Ek weet wat ek gesê het, juffrou Prinsloo. Ek weet ook wat ek nou sê. Ek gee nie om hoe jy lyk nadat daardie swelsel gesak het nie, maar ek sal nie weer my hand oplig om aan jou te raak nie. Dis finaal!”
Sy hardloop hom by die deur in, kry hom aan die arm beet. “Jou gemene, onbetroubare … Ek het jou betaal!”
“Het jy?”
Sy kyk verward na hom op. “Natuurlik het ek! Ek het jou nog voordat jy ’n vinger op my gelê het ’n groot bedrag gegee en ek is bereid …”
“Jy begaan ’n fout, juffrou. Dis blykbaar jou gewoonte.”
’n Yskoue gevoel stoot in haar op. Nou eers onthou sy dat hy haar nog nooit ’n kwitansie vir die eerste paaiement gegee het nie! Sy kyk hom ongelowig aan. Is hierdie man, behalwe ’n geldwolf, nog ’n afperser ook? Dis of hy haar gedagtes kan lees en sy gesig, indien moontlik, word nog stywer.
“Dis tyd dat jy ’n slag weer na jou geldsake omsien, voordat jy jou suster se man begin afrokkel.”
“Waarvan praat jy?” roep sy ontsteld uit, en hy druk haar hand van sy arm weg, kyk uit die hoogte na haar, sy blik vernietigend.
“Gaan skakel jou bank en vind uit of daar ’n tjek gewissel is. Dan praat ons weer.”
’n Rukkie later sit sy die telefoon verslae neer. Toe hy daardie aand op sy ronde langs haar bed kom staan, is dieselfde verwarring nog in haar oë. Gewoonlik maak sy haar oë toe wanneer hy haar gesig bestudeer, maar vanaand kyk sy vas in die blou oë wat so digby hare is.
“Hoekom het jy dit gedoen?”
“Wat gedoen?”
Sy stoot sy hande weg. “Jy weet wat ek bedoel. Hoekom het jy nog nooit daardie tjek gewissel nie?”
“Jy sal graag wil weet, of hoe?” is sy tartende teenvraag. Dan kom hy orent. “Dis my saak. Goeienag, juffrou Prinsloo.”
Die volgende twee dae weier hy om na haar te luister. Die derde oggend stap hy met ’n spieël in sy hande haar kamer binne.
Hul oë ontmoet en dan sê hy op daardie haatlike toon: “Die lang verwagte oomblik het aangebreek. Is jy gereed daarvoor?” Sy verbleek, en hy kom nader, hou die spieël voor haar omhoog. “Kyk na jouself, Petra, en sê my of dit aan al jou verwagtinge voldoen.”
7
Met oë vol vrees