Ena Murray Keur 9. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
vinnige, tydelike pad na die Persiese Golf. Het sy ook die waters van Silóa verruil vir stormwaters wat haar gaan meesleur, gaan vernietig?
“Petra!” Dis ’n uitroep gelaai met emosie; wilde, ongetemde gevoelens wat breekpunt bereik in die man en uit hom losskeur. Sy voel hoe hy haar vasgryp, hoe sy lippe hare hartstogtelik opeis. Dis wat sy begeer het, ook daardie tyd toe hulle ’n verhouding gehad het. Maar toe het hy haar nooit só gesoen nie. Dit was Paula wat hy so hartstogtelik gesoen het. “Petra, het daar dan nie eens ’n stukkie gevoel vir my in jou oorgebly nie? Onthou jy nie …?”
“Ek onthou alles, Eugene. Ek het niks vergeet nie.” Haar arms gaan om sy nek, en sy druk haar lippe doelbewus op syne vas. Dis wat sy wou hê, wou bereik. Hierdie eienaardige gevoel van teësin, op hierdie oomblik byna walging, moet sy onderdruk. Dis vir dié oomblik dat sy maande lank beplan het, gely het.
Maar later, toe sy liefkosings ongetemd word, druk sy hom weg, vee oor haar hare. “Nee, Eugene. Nee! Los my!”
Daar is paniek in haar. Sy het doelbewus hierdie storm in hom aangewakker … maar nou voel sy skielik bang.
Sy stem klink onvas. “Ek gaan jou nie weer prysgee nie.”
Sy kyk na hom. “Wat bedoel jy?”
“Jy moes nooit weggegaan het nie, Petra. Ons twee sou ’n wonderlike huwelik gehad het. Jy het aan my behoort – eenkeer. Jy gaan weer aan my behoort. Ek wil jou bo alles hê. Noudat ek weet jy voel nog so oor my … Ek gaan nie weer van jou afstand doen nie!”
“Bo alles, Eugene? Jy het ’n vrou … en julle verwag ’n kind.”
“Ek weet, maar … Paula … sy het my doelbewus van jou weggelok. Ek het haar gesê ek wil met jou trou, maar sy het aangehou.”
Daar is skielik ’n mislikheid in haar en sy skuif nog verder van hom weg. Maar haar stem is beheers, koel: “As jy dink ek gaan ’n ongeoorloofde verhouding met jou hê terwyl jy my suster se man is, moet jy weer dink, Eugene. Ek is nie te vinde vir so iets nie. Ek het nie nodig om ’n ander vrou se man in die geheim te ontmoet nie. Ek wil ook trou, kinders hê, ’n man van my eie, ’n eerbare lewe.”
Eerbaar? Die woord lê swaar in haar keel. Sy hoor hom sê: “Ek … sal ’n plan maak, Petra. Ek sal met Paula praat. Sy kan my nie kwalik neem nie. As sy nie tussenbeide gekom het nie … Sy moes my nooit probeer afrokkel het van jou nie.”
Sy draai haar kop weg. Dit voel vir haar of sy versmoor. “Neem my nou terug na my motor, asseblief. Ek sal jou nie weer ontmoet voordat jy in eerbaarheid na my kan kom nie.” Weer daardie woord. Hoekom gebruik sy dit?
“Ek sal so gou moontlik sake tot ’n punt bring. Ek belowe. Maar jy moet my intussen nie vergeet nie, Petra. Ek móét jou hê!”
Sy is dankbaar vir die donkerte in die motor, want sy weet die veragting wat sy vir die man langs haar voel – én vir haarself – moet in dié oomblik vlak in haar oë lê. “Ek raai jou aan om daarmee te wag tot ná die kind se geboorte.” Sy lag kortaf. “Daar is darem so iets soos menslikheid.”
Menslikheid. Sy gebruik vanaand woorde wat heiligskennis is. Sy kan dink wat Klaus Wagner daarop te sê sou hê as hy haar moes hoor. Maar soos ’n paar maande gelede, is sy verby keerpunt. Sy het reeds te ver gevorder op haar pad van weerwraak om nou om te draai. Jy bereik ’n punt waar jy nie meer op jou voetspore kan teruggaan nie. Eugene se oë vertel haar dat sy die vuur wat sy in hom aangesteek het, nie sommer geblus sal kry nie.
Dan verhard sy haar hart weer. Paula het gesê sy sal nie daarin slaag om haar man van haar te steel nie. Paula … die meisie wat in die verlede altyd alles van háár gesteel het. Ons sal sien, my sussie. Ons sal sien …
Toe Petra en Eugene die hospitaal bereik, merk sy tersluiks op dat ’n ambulans voor die ingang staan en dat hulle iemand indra. Hulle klim uit en wil net aanstap na haar motortjie, toe een van die nagportiere opkyk en hulle gewaar. Hy kom vinnig nader, verligting op sy gesig.
“O, dan het iemand u tog in die hande gekry, dokter. Sy het so pas aangekom.”
“Wie?”
“U vrou, dokter. Sy het skielik siek geword, maar sy kon darem nog die hospitaal bel. Hulle het haar ingebring. O, daar is dokter Van Schalkwyk ook nou net.”
Petra voel hoe haar voete haar werktuiglik na die ginekoloog dra wat haastig nader gestap kom, sy gesig stroef. “Ek is jammer om te hoor daar het skielik komplikasies ingetree. Ons moet liewer dadelik gaan kyk. O, goeienaand, suster.”
Petra knik net, stap saam met hulle die gebou binne, alles in haar tot ’n vreemde onheilstilte geruk. Paula …
Dis vir niemand in die operasiesaal vreemd dat suster Prinsloo haar by die groep om die operasietafel voeg nie. Dis haar suster. Natuurlik wil sy by wees. ’n Ruk later sien sy hoe die ginekoloog die klein, nuwe lewetjie omhoog hou. Sy hoor die skril geskree, en sy staan soos ’n standbeeld toe die stukkie mens skielik in haar hande geplaas word. “Jy sal verder hier sorg, nè, suster?” Hy draai dadelik terug na die pasiënt op die tafel en sy draai om, gehoorsaam soos sy geleer is. Paula en Eugene se kind … Hierdie klein bondeltjie lewe in haar hande is haar suster en Eugene se kind.
Lank daarna kyk sy op die stil, rustige kreukelgesiggie af waar hy in die broeikas lê. Dan draai sy om, stap oomblikke later ’n kamer binne. Paula is nog nie by haar bewussyn nie. Sy lê stil en bleek, en skielik weer so pragtig soos van ouds, teen die kussing.
Petra stap uit, loop haar ouers in die gang raak, sien die kommer in hul oë. Sy probeer glimlag.
“Alles is onder beheer. Kom, ek gaan wys julle gou jul eerste kleinkind.”
Saam kyk hulle op die nuwe lewetjie af. Mara kyk bekommerd op. “Hy is so vreeslik klein! Sal hy …?”
Sy glimlag gerusstellend. “Natuurlik sal hy! Net ’n rukkie in die broeikas en hy is piekfyn. Moenie bekommerd wees nie. Gaan nou huis toe en gaan rus. Ek sal hier bly en later kom.”
Sy kry Eugene, kop tussen die hande, in die ruskamer van die operasiesaal. Sy probeer haar stem saaklik hou. “Jy moet gaan rus. Kom, ek neem jou gou huis toe.”
Maar toe hulle by sy motor kom, klim hy self agter die stuur in, kyk haar moeg aan. “Ek sal regkom.”
Haar hartspiere trek saam. Hy lyk ellendig … en sy het ’n aandeel daaraan. Dis nie Paula en wat vannag gebeur het wat hom so laat lyk nie. Dis sy, Petra. Sy was die afgelope weke doelbewus daarop uit om hierdie man te vernietig.
“Eugene …”
Hy skud net sy kop, skakel die motor aan, sê dan skor, hees: “Ons praat liewer later.”
Sy sien hom wegry, kyk hom agterna. Nou weet sy: Hy is ’n swakkeling. Jy kry mans soos Eugene Minnaar wat so maklik omvergegooi word deur ’n mooi gesig, ’n mooi liggaam. Arme Paula … Die wêreld is vol mooi Paulas en mooi Petras. En elke keer wanneer een van hulle oor sy pad kom, gaan dit hom van balans ruk. Sy was maar die eerste ná sy huwelik, maar sy sal nie die laaste wees nie. Daar gaan nog ander kom wat ook ’n rukkie lank sy voete onder hom gaan uitruk. En elke keer gaan dit ’n stukkie van sy vrou se hart verteer.
Ek ken my man se swak kante, het Paula gesê. En tog het sy met hom gaan trou, het sy hom lief genoeg om te baklei vir hom, hom te wil behou. Petra skud haar kop in bewondering. Dan het Paula weer eens iets meer as sy van die lewe ontvang – die gawe om lief te hê, ondanks …
Sy skuif agter haar eie motortjie se stuurwiel in, maar skakel dit nie dadelik aan nie. Sy kyk voor haar uit. Is dit ware liefde? Om lief te hê ten spyte van en nie ter wille van nie? Is dit wat Klaus Wagner bedoel het toe hy gesê het haar suster is haar een voor? Want noudat sy die ware man ontdek het in dié man wat sy eens so bewonder het, verag sy hom, bejammer sy die vrou wat met hom getrou het.
En nou … is al die maande van smart en lyding sinloos. Ook in dié opsig het Klaus haar gewaarsku: Is Eugene Minnaar dit werd? Dít waarvoor sy die offer gebring het, was nie ’n enkele sekonde werd van die hel wat sy moes deurmaak nie! Pêrels