Ena Murray Keur 11. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
lang swye vervolg: “So? Nou het jy skielik niks te sê nie? Laat ons twee mekaar goed verstaan, Karlien. Jy is hier as my vrou. Daarvoor sal ek jou ná ses maande vergoed. En daarmee basta. Ek wil geen inmengery in my persoonlike sake hê nie. En hou asseblief jou mening vir jouself totdat jy eendag groot is. Jy is op jou ouderdom nie in staat om ’n oordeel te vel nie.”
Sy lig haar kop en kyk hom uitdagend in die oë. Maar die woorde wat na haar lippe kom, skok net daar tot stilstand. Die besef skiet deur haar: ek is nie opgewasse teen hierdie man nie. Ek moet liewer stilbly. Tot dusver was Julius nog altyd vriendelik en gaaf, en hoewel hy soms optree asof sy tien jaar oud is, kan sy nie oor sy gedrag teenoor haar kla nie.
Maar nou, sy oë so hard soos graniet, sy gesig ’n masker van strengheid, die kake asof uit marmer gekap, is sy seker dat hy gelyk het. Sy weet niks van die wêreld waarin Julius Schreider tot dusver beweeg en gelewe het nie. Sy weet niks van hom af nie en hoe minder sy van hom en sy persoonlike lewe af weet, hoe beter. Sy het nie nodig om emosioneel betrokke te raak by enige inwoner op klein Eden nie. Sy is ’n vreemdeling hier.
“Hoe lyk dit my Adam en Eva het hul eerste rusie?” klink ’n stem kort agter hulle op en hulle swaai effens verskrik om.
Carroll staan hulle geamuseer en beskou. Sy stap stadig nader, ’n lui, tergende glimlag om die rooi lippe. “Het ek op ’n ongeleë oomblik verskyn? Ek is jammer.”
“Moenie verspot wees nie, Carroll. Waaroor sal ek en Karlien nou stry?”
Die blou oë flits vinnig na Karlien se gesig wat sy met die beste wil ter wêreld nie ongeërg kan hou nie. Julius is beslis ’n beter toneelspeler as sy.
“Ek wonder self. Waaroor sal julle baklei … en so gou?”
Maar Karlien is seker dat Carroll kan raai dat sy self die middelpunt van die woordewisseling was. Haar oë glinster nie verniet so ingenome nie. Karlien wens dat sy net ’n bietjie meer ervare en ouer was, sodat sy nou die regte woorde kon vind om die vrou op haar plek te sit. Maar sy het nog nooit nodig gehad om haar man teen ’n listige vrou te staan nie.
Daarom staan sy nou stilswyend totdat Julius sê: “Ek wil inspeksie gaan doen by La Digue. Ek sal terug wees vir aandete.” Karlien knik net en hy draai na Carroll. “Het jy lus om saam te ry?”
“Natuurlik!” Sy haak by hom in en vra stroperig: “Wil jy nie ook saamkom nie, Karlien?”
“Nee, dankie. Ek moet na Essie omsien.” Sy wil omdraai, maar Julius se hand skiet uit en gryp haar pols vas.
“Nie so haastig nie, skat. Groet jy my dan nie?” Daar is ’n harde glinstering in sy oë en ook ’n waarskuwende lig. Hoewel sy liewer lus voel om hom in sy peetjie te stuur, kan sy niks anders doen as om haar lippe op te lig na syne nie. Maar soos netnou voor Malcolm, is hulle styf en strak.
Carroll se laggie klink irriterend op. “Ag, nee, Julius! Jy sal haar darem moet leer soen!”
Karlien raak so rooi soos beet, maar skielik blits die bruin oë gevaarlik. Kyk, hierdie vroumens moet darem nie aanhou karring nie! Sy kyk die ander vrou vas aan. “Ek is nie van die vertonerige soort nie, mevrou. Dit kan wag tot wanneer ons alleen is.” Haar blik gaan koel, uitdagend na Julius. “Tot dusver het jy nog geen klagtes nie, of het jy … my skat?”
Julius se mondhoeke trek effens, maar sy antwoord klink heeltemal ernstig en oortuigend. “Glad nie, vroutjie. Glad nie.”
Karlien stap dadelik weg en die twee mense kyk haar ’n oomblik agterna. Dan begin hulle aanstap in die rigting van die baaitjie waar ’n motorboot gereed lê.
Langs Julius laat Carroll geamuseer hoor: “Nie een van julle twee is juis goeie toneelspelers nie, Julius. Miskien sal julle oortuigender wees as julle nie so hard probeer nie.”
Hy antwoord haar nie dadelik nie, maar toe hulle by die vasgemeerde boot tot stilstand kom, draai hy direk na haar. “Probeer jy insinueer dat ek en Karlien nie getroud is nie?”
Daar is iets in sy stemtoon wat haar waarsku, maar Carroll kyk hom onbesorg aan, seker van haarself. “Nee, glad nie. Daarvoor ken ek jou te goed. Wettig is julle seker getroud. Maar verder … verder is julle so duidelik ongetroud dat ’n blinde mens dit met ’n stok sal aanvoel.” Haar oë kyk uitdagend in syne. Dan vervolg sy sag, half verwytend: “Hoekom het jy so ’n dwase ding gaan doen, Julius? Daar was tog nooit geheime tussen ons in die verlede nie. Liewe hemel, jy kon ons met ’n veer omslaan! Selfs nie eens Malcolm …”
“Malcolm het geweet. Hy het dit blykbaar net nie ernstig opgeneem nie.”
Haar oë rek geskok. “Jy bedoel … jy het vir Malcolm vertel en nie vir my nie? Julius, hoe kon jy? Jy weet tog hoe na aan my hart jou belange, jou geluk, vir my lê. En dit was so onnodig! Oor ses maande …”
Carroll is skielik weer die hulpelose mensie wat mansmense om haar pinkie kan draai. Ook hierdie keer het dit die gewenste uitwerking. Die groot blou oë swem meteens in trane en die gesig is pateties, pleitend na hom opgehef. Dadelik versag die strak lyne op sy gesig en sy arm gaan vertroostend om haar skouers.
“Die feit dat ek getroud is, behoort tog geen verskil te maak nie. Alles bly net soos dit was …”
“Nee, Julius. Dis tog nie dieselfde nie. Ek het so op jou gesteun, so gewoond geraak om op jou te leun, dat ek dit net nie kan aanvaar dat jy nou ’n vrou het nie. Ek is so hulpeloos sonder jou, Julius. Moenie my nou wegstoot nie, asseblief. Ek sal nie kan … volhou met die toneelspel nie.”
“Stadig, Carroll. Natuurlik is ek nie van plan om jou nou te verstoot nie. Hoekom sal ek? Dit het tog niks met Karlien te doen nie. Hierdie ding staan los van my huwelik. Alles is nog presies soos voorheen … voordat Karlien op die toneel verskyn het.” Hy druk haar effens weg en sy staan onwillig ’n tree terug. “Daar is net een ding wat jy moet onthou – wat ek van jou eis, Carroll. Karlien is nog baie jonk. Ek wil haar nie by hierdie saak insleep nie. Ek verwag van jou dat jy haar as my vrou sal respekteer. Het jy gisteraand vir haar iets gesê wat haar ontstel het?”
Carroll se oë is onskuldig. “Nie waarvan ek kan onthou nie. Ek het haar maar net vertel watter groot vriende ons al die jare was en dat ek hoop sy sal sommer baie gelukkig hier by ons wees. Het sy … iets vir jou gesê?”
“Nee, maar sy was ontsteld oor iets. Ag, laat dit daar. Dit kan nie so belangrik wees nie. Miskien was sy maar net moeg. Dit was ’n lang reis en sy sal ook eers aan die tropiese hitte gewoond moet raak. Tot siens, Carroll.”
“Ek is saamgenooi, sover ek kan onthou.”
Hy skud sy kop. “Ek wou met jou praat. Daarom het ek jou saamgenooi, maar ek dink nie daar is iets meer te sê nie. Wat ek wou sê, het ek gesê.”
Carroll se oë vernou en sy staan terug. Sy wuif met ’n glimlag toe hy vertrek, maar die blou oë is hard. Jy mag jou laaste sê gesê het, Julius Schreider, maar ek het nog lank nie klaar gepraat nie, dink sy toe sy omdraai.
In die huis laat Karlien vinnig die blinding terugskuif en kan nie verstaan hoekom sy so verlig voel toe sy sien dat Julius alleen vertrek nie.
Sy voel skaam oor haar gedrag. Dis nie haar gewoonte om mense af te loer nie, maar sy kon die versoeking net nie weerstaan om hulle dop te hou nie. Sy is nog nie eens behoorlik ’n dag op hierdie eiland nie, en sy begin reeds dinge doen wat nie met haar karakter strook nie. Wat makeer haar? Dis of sy skielik, vandat sy op die Seychelle aangekom het, begin ontaard het. En wat maak dit saak as Julius sy arm om Carroll sit? Hulle is ou vriende, goeie ou vriende, vertel sy haarself.
Toe daar ’n ligte voetval op die stoep opklink, moet sy die begeerte onderdruk om by die agterdeur uit te vlug. Sy is beslis nie nou lus vir ’n tête-à-tête met Carroll Day nie. Maar sy weet ook dat sy dit nie vir ewig kan vermy nie, en daarom stap sy nou haar onwelkome gas tegemoet en hoop maar dat sy uiterlik kalm vertoon.
“Julius het aangehou ek moet saamgaan, maar ek het gevoel dat dit miskien nie die regte ding is noudat hy … getroud is nie. Ek weet nie hoe jaloers jy is nie,” verduidelik Carroll ligweg terwyl sy haar ongenooid in ’n stoel