Ena Murray Keur 11. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
oor die honderd geklink.”
Julius moet teësinnig glimlag. “So ’n klein snip! Sy het ’n gans te parmantige bekkie op haar lyf. Maar regtig, Daphne, sy kan dodelik siek word. Neem haar koors wanneer jy gaan salf aansmeer. Sy kan sonsteek kry.”
Daar is duidelike kommer in sy stem en Daphne staan dadelik op.
“Ek sal gaan kyk. Moenie bekommerd wees nie. Sy is taaier as wat sy lyk.”
In meer as een opsig taaier, dink haar ontstoke man.
Toe Daphne binnekom, staan Karlien reeds net in haar onderklere en nou kan die skade wat deur die son aangerig is, nog duideliker gesien word.
“Regtig, Karlien, jy was darem baie stout. Kyk hoe lyk jou bene …”
“Asseblief, Daphne, moenie jy nou ook begin om my aan te spreek asof ek nog luiers dra nie! Dis genoeg dat ek dit elke dag van Julius moet sluk. O, eina! Moenie daar vat nie!” skreeu sy en Daphne glimlag.
“En moenie jy met my parmantig raak nie, Karlien. Ek vat weer daar, en hierdie keer sommer hard!” dreig sy. “Jou man het jou netnou ’n klein snip genoem en dis presies wat jy is. Jy behoort ’n deftige paar houe op jou rooi beentjies te kry om so met jou bekommerde man te praat!”
Karlien snork. “Hy, bekommerd? Hy geniet dit, glo my! Dit gee hom mos weer kans om sy lyf grootmeneer te hou!”
Daphne skud haar kop glimlaggend. “Gaan spring onder die stort in. Ek gaan haal gou die salf,” beveel sy dan kwaai.
Nadat Daphne die salf versigtig ingesmeer het, druk sy ’n koorspen in Karlien se mond.
“Waarvoor is dit?”
“Bly stil. ’n Mens praat nie met ’n koorspen in jou mond nie. Ek wil nie nog glassplinters ook uit jou haal nie. Julius het gesê ek moet jou koors neem.”
Karlien dop haar oë om om haar verontwaardiging te toon. Toe Daphne die pen uithaal, laat Karlien ontevrede hoor: “Hemel, julle twee is nou regtig belaglik. Ek makeer niks nie.”
Maar toe sy haar begin aantrek vir die aand se geselligheid, is sy verplig om Daphne se hulp in te roep. Sy is so styf en seer soos ’n ou tannie van tagtig wat die marathon aangedurf het. Sy voel siek en koorsig, maar veg daarteen sodat niemand dit moet agterkom nie. Toe hulle vertrek, Daphne en John agter in die motor, sit sy net op die puntjie van die sitplek, en hoewel dit lyk asof sy doelbewus so sit om met die twee agter in die motor te gesels, dwaal Julius se blik dikwels opsommend oor haar.
Die res is reeds by die Pirates’ Arms toe hulle daar aankom. As die vrou van die uitvoerende hoofbestuurder moet Karlien haar plek tussen James Roderick en Julius by die hooftafel inneem, en dit voel vir haar asof sy in die grond kan sak toe sy die veelseggende blik van elke gas op haar gewaar.
Carroll, regoor haar, buk oor die tafel en laat in ’n helder stem hoor: “Op die aarde, wat het jou oorgekom? Jy lyk soos ’n kalkoen wat in ’n pot kookwater geval het. Jou neus het nie ’n enkele vel op nie!”
Karlien voel hoe haar brandende wange nog warmer word. Sy voel skielik die trane agter haar oë brand, maar sê dapper: “Dis presies wat gebeur het. Ek hét in ’n pot kookwater beland.”
Die ander gaste lag, maar Carroll se oë verhard. Karlien weet dat sy hiervoor nie ongestraf sal bly nie. Carroll sal sorg dat sy terugbetaal word. Maar op hierdie oomblik gee Karlien nie meer om nie. Haar hele liggaam is aan die brand en sy bid net dat hierdie aand gou moet verbygaan.
Sy betrap John se bekommerde blik op haar en glimlag gerusstellend vir hom. Sy knik ook vrolik, en net sy weet wat dit werklik van haar verg. Hy knipoog verlig terug en nie een van die twee kom agter dat Julius skielik weer diep frons nie.
Heelwat later maak Karlien verskoning om kleedkamer toe te gaan en toe sy uitkom, stap sy eers in die tuin uit sodat die effense luggie soos ’n koel balsem teen haar vel kan aandruk. Sy wil net terugdraai, bang dat iemand haar lang afwesigheid sal agterkom, toe sy ’n man agter ’n struik sien uitkom. Eers kan sy nie agterkom wat aangaan nie. Dan besef sy dat hy gebukkend, inmekaargetrek loop soos iemand wat pyn het.
Sy stap so vinnig as wat haar toestand haar toelaat nader. “Meneer, kan ek help? Voel u …? Malcolm! Malcolm, wat makeer?” vra sy ontsteld toe sy die verwronge gesig herken. Hy antwoord nie, beduie net magteloos met ’n hand en haar oë rek verskrik. Hy is siek. Daarvan is sy oortuig. Hy is sommer baie siek.
“Bly hier. Ek … ek gaan gou hulp kry,” stamel sy, maar sy hand skiet uit en gryp haar pols vas.
“Nee!” Sag, hees, skaars hoorbaar maar baie beslis. Sy aarsel.
“Maar jy is siek. Ek moet iemand gaan roep …”
“Nee!” Met ’n byna bomenslike poging trek Malcolm sy ineengekrimpte liggaam reguit en vee met ’n bewende hand die koue sweet van sy voorkop af. “Nee. Dit sal nou oor wees. Moenie … iemand roep nie.”
Sy kyk paniekerig om haar rond en gewaar ’n tuinbankie. Sy neem sy arm. “Kom. Kom sit eers ’n bietjie.”
Hy laat toe dat sy hom lei en sak met ’n sug neer, sy oë toe.
Karlien hou sy bleek gesig beangs dop. “Malcolm, wat makeer? Jy het pyn, nie waar nie?”
Hy knik en sy stem is gedemp. “Ja. Maar dis nie so erg nie. Net met rukke. Ek het my pille op Praslin vergeet. Moet jou nie ontstel nie.”
“Maar natuurlik ontstel ek my. Jy is baie siek. Wat is die moeilikheid?”
Hy maak sy oë oop en kyk lank na haar. Hy probeer glimlag, maar dit verg te veel inspanning. “Dis niks nie, Karlientjie. Regtig. Ek het eenkeer ’n tropiese koors opgedoen. Dis maar sommer die nagevolge wat nog soms kop uitsteek. Solank ek my pille gereeld drink, is alles reg. Asseblief, beloof my dat jy niemand hiervan sal vertel nie. Ook nie vir Julius nie. Hy kan tog so gaande raak en … dis regtig net ’n kleinigheid. Beloof jy my?”
Sy hand soek bewend na hare en haar vingers knel styf om syne. Sy byt haar onderlip vas en kyk hom onseker aan. Dit kan die waarheid wees, maar … hy kan ook jok. Dan beloof sy maar.
“Goed. Ek sal niemand vertel nie. Maar jy moet jouself beter oppas, Malcolm.”
Sy klink soos ’n bekommerde ma, hierdie kind-vrou van sy grootste vriend. Hy druk die skraal vingers innig. “Ek sal. Ek beloof.” Sy ander hand streel oor haar wang. “Jy is ’n dierbare mensie, Karlien. Jy moet jouself ook goed oppas. En vir Julius. Hy is ’n man – deur en deur. Julle moet baie gelukkig wees, kleintjie. Die lewe … die lewe gaan so gou verby. En jy … jy is iets besonders. Jy laat my amper weer glo dat daar nog mooi en goeie dinge in die lewe kan wees. Ek wonder of Julius ooit besef watter juweeltjie hy na Eden saamgebring het.”
Karlien se lippe begin bewe. “Baie dankie, Malcolm, maar ek verdien nie al die lof nie. Jy laat my … hartseer voel.”
“Nee, kindjie. Jy moenie hartseer wees nie. Jy en Julius moet gelukkig wees, soos Adam en Eva vóór … die verbode vrug. En, Karlientjie, as daar ooit iets is waarmee ek kan help, enige hulp van watter aard ook al, onthou, ek is jou vriend. Sal jy dit onthou? Sal jy?”
Karlien sluk swaar. “Natuurlik, Malcolm. Natuurlik is jy my vriend. Ek weet dit.”
Hy knik en gee ’n diep sug. “Gaan nou in. Hulle sal na jou begin soek. Ek sal oor ’n minuut daar wees.” Toe hy sien sy aarsel nog, sê hy: “Toe nou, kleintjie. Jy kan met ’n geruste hart gaan. Ek voel amper weer reg. En onthou, nie ’n woord hiervan aan enigiemand nie, hoor?”
Sy staan gehoorsaam op, draai ná ’n lang, bekommerde blik om en begin terugstap.
Dan verskyn ’n gestalte skielik voor haar in die maanlig. “Wat is die bedoeling hiervan, Karlien?”
Sy ruk soos sy skrik. “Wat … bedoel jy?”
“Jy is al langer as ’n halfuur weg.” Die poolwindstem laat die hoendervleis op haar uitslaan. “Saam met wie was jy hier buite?”
“Met