Ena Murray Keur 14. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
daardie oomblik stap Catherine by ’n kantoor in en groet gul: “Hallo, Daan. En hoe gaan dit met die misdaad in ons groot stad?”
Die man agter die lessenaar glimlag en bied haar ’n stoel aan. “Ag, die gewone goed. Dit begin vervelig word. Ek wens iemand wil ’n slag iets regtig sensasioneels uitdink, ’n splinternuwe metode om van iemand ontslae te raak.”
Sy lag. “Jy word sinies, maat. Jy werk al te lank met moord. Jy moet ’n slag na ’n ander afdeling skuif.”
“Miskien. Maar na watter afdeling? Koeke en southappies?”
“Nee, gewis nie. Kyk waar staan jou magie al klaar. Wat sal dan van jou word?”
“Bly jy uit my figuur, Catherine. Die vroumense dink dis pragtig – ’n teken van welvarendheid.”
“Of oorgewig!” laat sy ongeërg hoor. “Maar hier was mos darem kort gelede iets buitengewoons, dan nie? Ek het gister daarvan gelees; nie juis tyd gehad om dit na te gaan nie. ’n Dogter wat haar stiefpa – was dit nie – aangerand en toe spoorloos verdwyn het? Het hulle haar toe gekry?”
“Ja, dit was nogal ’n interessante geval. Die eienaardigste van die hele affêre is die verdwyning van die dogter. Sy het spoorloos verdwyn, en ek verseker jou daar ís na haar gesoek, hoor. Dis byna ongelooflik dat so ’n jong meisie so kon verdwyn dat van ons beste manne haar nie kon opspoor nie. Sy het natuurlik hulp êrens gekry, anders was sy al lankal aangekeer.”
Hulle gesels nog ’n hele rukkie, en toe staan Catherine op.
“Nou ja, wederom. Ek moet nog na die grootbaas se kantoor. Sien jou weer.”
Rudolf sien haar aankom en sug verlig. Op die vraag in sy oë knik sy net en hulle neem swyend plaas. Eers nadat hulle bedien is, word die swanger stilte verbreek.
“Het jy iets gehoor?”
“Ja, ek het met Van Jaarsveld gesels.” Sy kyk op. “Rudolf, jy moet van daardie meisie ontslae raak. Hulle soek haar nog steeds. Die speurder is oortuig daarvan dat sy vir die aanranding verantwoordelik was. Jy kan in groot moeilikheid beland. Asseblief, luister na my … Die stiefpa het weer sy bewussyn verloor. As hy sterf, is dit moord.”
Sy kop sak en die hand op die tafel span tot ’n vuis. “Ek kan dit nie glo nie. Ek sal dit nooit glo nie!”
Die groen oë blits, maar sy hou haar stem laag en dringend: “Hoe weet jy? Hoe kan jy so seker wees? Al die bewyse is daar.”
“Watter bewyse?”
“Hy … hy klink seker van sy saak. Daan van Jaarsveld weet net soveel van misdaad as enige speurder. Hy sê ook reguit hulle weet dat sy deur iemand gehelp moet word, en daardie iemand sal medepligtig wees as sy aangekeer word. Kom tot jou sinne, Rudolf. Gaan jy werklik jou hele lewe, jou toekoms, alles wat jy deur die jare opgebou het, laat verwoes deur ’n … ongebalanseerde klein droster wat jy een nag op straat opgetel het?”
Toe hy nie antwoord nie, net voor hom na die tafeldoek sit en kyk, die kos voor hom onaangeraak, pers Catherine haar lippe opmekaar, en die groen oë blits op hom. Die onrus in haar verdiep. Sy was seker hy sou besef hy moet so gou moontlik van die meisie ontslae raak …
Toe hy opkyk, luister sy verbysterd na sy antwoord: “Ek glo dit nie en ek gaan haar nie in die steek laat nie, Catherine. Hulle kan sê wat hulle wil, maar ek sê sy is nie in staat tot so iets nie.”
“Rudolf! Is jy gek?”
“Miskien. Ek weet net een ding, en dit is dat my gewete my nooit weer rus sal gee as ek haar nou in die steek laat nie. Ek het geen keuse nie. Ons sal maar net moet voortgaan soos nou.”
“Hoe lank dink jy kan jy haar nog wegsteek?”
“Ek weet nie, maar ek kan nie anders nie. Ek het eenmaal met hierdie ding begin, en ek moet dit enduit voer. Nie voordat die waarheid aan die lig gekom het, sal ek …”
“Maar die waarheid is dat sy haar …”
“Dis nié waar nie.” Hy sê dit so hard en driftig dat van die mense by die ander tafels vinnig na hulle kyk. Hy ruk hom reg. Hy sluk en Catherine tel haar mes en vurk op.
Sy laat gedemp hoor: “Rudolf, jy moet na my luister. Jy moet haar wegstuur, sê Durban of Windhoek toe of waarheen ook al, solank dit net ver van hier af is. Jy kan dit nie langer waag om haar hier te hou nie.” En dan sê sy listig: “As jy wíl voortgaan om haar te beskerm, is dit die beste manier, ook vir haar. Hulle sal nie daar na haar gaan soek nie, maar hulle is gedurig op die uitkyk vir haar hier. So sê Daan. Jy kan haar nie vir ewig teen haar sin in die woonstel opgesluit hou nie. Die oomblik dat sy op straat verskyn, gaan hulle haar vastrek. Stuur haar weg, asseblief.”
Hy kyk haar onseker aan. Die wysheid van die voorstel kan hy nie betwis nie. Madie sal miskien veiliger op ’n ander plek ver van hier af wees. Tog voel hy weer die instinktiewe teësin by hierdie gedagte. Dit voel vir hom solank hy haar onder sy oë het, sal sy veilig wees. Hy wil haar nie laat weggaan nie.
Daar is ’n harde lig in Catherine se oë toe sy die laaste stukkie nuus oordra: “Ek het ook uitgevind van haar man.”
Sy is daarvan bewus dat sy kop omhoog ruk, maar sy hou haar blik op die bord voor haar gerig toe sy vervolg: “Hy is ’n jong dienspligtige êrens op die grens.” Toe kyk sy op. “Hulle is maar ses maande getroud.”
Hy laat sy ooglede vinnig val, maar nie vinnig genoeg nie, nie voordat sy die verbystering en teleurstelling en skok in hulle gelees het nie.
Rudolf sien niks voor hom raak nie. Hoekom dit soos ’n elektriese skok deur hom moet gaan om te hoor dat haar man lewe, weet hy nie. Hy het tog van die begin af geweet dat sy getroud is, dat sy ’n man êrens moet hê.
Nou verstaan hy hoekom hulle niks van die man gehoor het of iets in verband met hom in die koerante gelees het nie. Die man is êrens op die grens.
Tog het hy die afgelope tyd byna begin vergeet dat sy ’n ander man se vrou is. Daar was oomblikke dat dit vir hom begin voel het dit is sý trouring wat aan haar vinger blink.
En hulle is maar nog net ses maande getroud …
Toe hulle buite kom en afskeid neem, is sy oë ontwykend.
“Dankie, Catherine. Ek sal … dink oor jou voorstel.”
Sy knik net, kyk hom agterna en draai toe om en stap in die teenoorgestelde rigting weg. Rudolf sal niks anders kan doen as om daardie beskermling van hom weg te stuur nie. Maar as hy dit nié doen nie … Daar is ander maniere om van ongewenste vreemdelinge ontslae te raak …
Tant Kitty was vandag uithuisig. Sy het eers ’n lang gesprek met matrone Nel gevoer en toe het sy haar motortjie se neus in die rigting van Madie se tuisdorp gestuur. Sy is ’n vasbeslote vrou. Hierdie ding moet nou na ’n kant toe kom. Langer kan dit nie so voortgaan nie.
Toe sy tuiskom, is sy tevrede. Dit was ’n baie suksesvolle dag. Maar daarvan gaan sy Rudolf niks vertel nie. Nie nou al nie. Nie solank daardie rooikopkat in die prentjie is nie.
Toe Rudolf die aand by die woonstel kom, tref hy Madie alleen daar aan, reeds besig om aandete te maak. Hy moet weer swaar sluk toe hy na die pragtige prentjie van die vietse lyfie in een van tant Kitty se te groot voorskote kyk. Haar luim het skynbaar gedurende die dag heeltemal verander en toe sy hom in die kombuisdeur gewaar, gee sy hom ’n breë glimlag.
“Jy is seker nie danig honger nie, maar tant Kitty sê jy is lief vir vetkoek en ek het vir jou vetkoek gebak.” Sy hou een omhoog. “Is hulle reg?”
Hy kyk nie eens na die vetkoek in haar hand nie. Sy blik bly op haar en sy antwoord is sag, hees: “Pragtig!”
Sy hoor die vreemde noot in sy stem en kyk hom eers vraend aan. Toe versag haar oë en skielik staan sy voor hom en kruip haar arms om sy nek. “Ek is jammer ek was jaloers en lelik vanoggend. Vergewe my, asseblief.”
Hy sug saggies en laat sy arms om haar gly. Catherine het gelyk – hy sal haar móét wegstuur.