Ena Murray Keur 16. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
tegemoetkomend is. Die moontlikheid dat hulle ooit versoen kan raak, lyk al meer vergesog.
Sy sorg dat hy nie met ’n vinger na haar werk kan wys nie. In haar hart is daar ’n diepe dankbaarheid jeens Herman Henning wat haar die fynere puntjies van teaterwerk geleer het. Hy het talle boeke vir naslaan en studie tot haar beskikking gestel en Ben Roux sal met geen operasie waarmee hy vorendag kan kom, haar onverhoeds en onvoorbereid betrap nie. Saans, wanneer Tinkie al gaan slaap het, gaan sy, net om heeltemal seker te maak, die afskrif van die operasielys vir die volgende dag na en sorg dat sy gereed sal wees indien daar dalk komplikasies gedurende ’n operasie intree.
Nee. Met haar werk kan selfs die kritiese Ben Roux geen fout vind nie. Maar dit maak hom nie sagter en meer tegemoetkomend teenoor haar nie. Sy oë, die enkele kere dat hulle hare wel ontmoet, sê baie duidelik: Wat jy hier op Rondekuil kom maak het, weet ek nie, maar jy kan maar jou energie spaar en teruggaan na die stad waarop jy so versot was.
Nie een keer wend hy weer die geringste poging aan om te probeer uitvind wat agter haar koms na Rondekuil skuil nie.
Deesdae vertoef hy ook nie meer ná ’n operasie om ’n bietjie met sy kollegas te gesels of ’n koppie tee te drink nie. Dit lyk asof hy nie gou genoeg uit sy teaterklere kan kom en wegkom uit dié afdeling van die hospitaal wat eens sy koninkryk was nie.
Nee, Ben het haar wortel en tak uit sy hart geroei. Daar is nie net vir geen ánder vrou in sy hart en sy lewe plek nie, maar beslis ook nie meer vir háár nie. Sy het haar beurt gehad en dit verspeel.
En nou? Wat nou? vra sy haarself meewarig af. Noudat sy weet waar sy met Ben staan, is daar mos geen rede om langer op Rondekuil te bly nie. Die doel waarvoor sy gekom het, sal nooit bereik word nie. Hoekom langer tyd en trane hier mors? Hoekom nie teruggaan na Herman Henning wat haar met oop arms sal ontvang nie? Hoekom nie maar gister finaal kanselleer en op ’n skoon blaadjie begin nie?
Marlene besef dat sy haarself goed vasgedraai het. Dit gaan darem ’n baie swak indruk skep as sy ná ’n enkele maand haar bedanking indien. En dit sal so reg in Ben Roux se kraal pas, hom net oortuig dat sy nie werklik verander het nie; dat sy maar steeds onbestendig en onbetroubaar is ten spyte van die epoulette op haar skouers. Sy kon kwalik ’n maand op Rondekuil uithou, sal hy redeneer; nes hy gedink het! Die stad en sy vermaak en die gemaksugtige lewe by haar ouers trek haar maar onweerstaanbaar terug. ’n Jakkals verander van haar, maar nie van snaar nie, sê die ou spreekwoord mos!
Dis in haar tweede week op Rondekuil dat Hennie op ’n dag by die hospitaal aankom, sy bakkie vol vrugte gelaai.
“Ons het so baie vrugte op die plaas, matrone, dat ek gedink het ek kan gerus maar ’n klompie hier by die hospitaal kom aflaai. Vrugte is mos altyd welkom, of hoe?”
Dat Ben Roux glad nie beïndruk is deur die pragtige gebaar van die jong boer nie, is duidelik. Hy is toevallig ook in matrone se kantoor om die operasielys vir die volgende dag deur te gaan toe Hennie met sy vrag vrugte opdaag.
Marlene, wat eenkant staan en aantekeninge maak, sien die frons waarmee hy die jong boer betrag, maar sy steur haar nie daaraan nie. Sy het Ben sedert haar aankoms hier nog baie selde sonder daardie frons gesien, en beslis nog nooit sien lag nie.
Sy hou nou op met skryf en kyk belangstellend na die jong man.
Op Rondekuil het mense nog tyd vir mekaar. Soms amper te veel tyd, sodat te veel onderling bespiegel word oor wat daardie een gedoen het of wat daardie een nou weer nagelaat het. Maar beslis lewe die mense van Rondekuil nie by mekaar verby nie. Hier is nou weer vir haar ’n voorbeeld. Daar is baie vrugte op die plaas, meer as genoeg vir eie gebruik, en die balans kan gerus aan die siekes en oues op die dorp uitgedeel word.
Dat Hennie se beweegredes nie heeltemal so onselfsugtig is nie, weet Ben. Marlene is egter salig onbewus daarvan dat hy nou al twee weke lank knaend probeer om die nuwe suster te siene te kry.
“En hoe lyk jou nuwe suster?” wou hy die eerste dag al van Ben weet toe hy hom by die poskantoor raakloop.
Die antwoord was bot en onbevredigend. “So-so.”
“Nou wat beteken dit? Beteken dit dat sy nou nie juis lelik is nie, maar ook nie juis mooi nie, of wat?”
“Ons het almal ons eie idee van mooi en lelik. Oordeel maar self.”
Hennie is bewus van die derde persoon in die kantoor, maar hy kyk nie direk nie. Hy weet egter dit moet die nuwe suster wees. Sy geluk was in! Hier is nie ’n groot versameling van meisies op Rondekuil nie. ’n Nuwe gesiggie is altyd welkom. Hierdie keer gaan hy sorg dat die ander manne hom nie voorspring nie.
Matrone aanvaar egter sy geskenk met ope arms en sonder om te vermoed dat dit ’n middel tot ’n doel is. “Dis baie gaaf van jou om ook aan ons te dink, Hennie. O, jy het seker nog nie vir suster Roux ontmoet nie, nè?”
Hennie kyk nou direk na haar en Marlene erken die bekendstelling, kyk hom dan vraend aan toe hy haar openlik verbaas aanstaar.
“Maar jy is dan pragtig!” Hy bloos bloedrooi en kyk vinnig, beskuldigend na die ander man, wie se frons nou verdiep. “Ekskuus. Ek wou nie persoonlik wees nie. Dis net … O, wel, ek is jammer, suster, maar jy ís pragtig en die man wat dit nie raaksien nie, moet sy oë laat toets.”
Matrone lag hartlik en Marlene glimlag vriendelik. “Dankie, meneer. Soms doen ’n kompliment ’n vrou die wêreld se goed.”
“Plesier, suster.” Hy buig galant, sy oë vol bewondering. Mag! Wat makeer Ben om hierdie mens as so-so te beskryf! Is hy dan siende blind? Hy klop homself op die skouer. Ou Hennie-man, jy het vanoggend ’n blink gedagte gekry met hierdie vrugte van jou! “Ag, noem my sommer Hennie. Op Rondekuil lol ons nie veel met formaliteit nie. Kan ek vir jou ook ’n paar vrugtetjies by die verpleegsterstehuis aflaai?”
“Dankie, Hennie. Dit sal baie welkom wees. Tinkie sal dit baie geniet.”
“Tinkie?”
“Ja. My dogtertjie.”
Hennie verlep sommer. “Jy is … getroud?”
“Ek was.”
“O, gaaf! Ag, ek bedoel, ek … Nou ja, dan laai ek maar gou af. Sien jou weer, suster!”
Hy stap al fluitend by die deur uit en matrone laat hoor: “Dié Hennie is tog ’n gawe seun. Jy kan gerus na sy plaas gaan kyk. Sy ouma en oupa bly by hom.”
“Ek sal graag wil. Tinkie was nog nooit op ’n plaas nie.” Sy glimlag. “Om die waarheid te sê, ek ook nie!”
“O, maar dan kan jy gerus dat Hennie jou eendag uitneem en gaan wys. Dis een van ons spogplase.”
Hennie besluit om sommer nog daardie selfde middag te bel. “Suster, ek hoop nie ek is lastig nie, maar ek het gewonder of jy nie vanaand by ons wil kom eet nie. Ek het Ouma van jou vertel en van Tinkie, en sy het gesê ek moet julle nooi om vanaand by ons te kom eet.”
Marlene aarsel. Dis nou jammer dat Ben die gesprek kan hoor, maar die feit dat haar lewenspad in ’n doodloopstraat beland het, beteken nie dat sy haar geheel moet onttrek nie. En Tinkie sal so ’n kuiertjie geniet. “Dankie, Hennie. Dit sal heerlik wees. Hoe laat?”
“Hoe laat kom jy van diens af?”
“Vyfuur.”
“Dan kry ek julle net ná vyf sodat ons nog ’n stukkie dag oor het om Tinkie al die goed op die plaas te wys. Hier is klein varkies en eendjies en ’n vulletjie wat vanoggend aangekom het en …”
“O, sy sál dit geniet! Baie dankie, Hennie. Tot vyfuur dan.”
Dis eers toe sy later terugdraai van die sterilisator dat sy Ben in die oë kyk. Haar gesig neem daardie onpeilbare uitdrukking aan wat hy die afgelope twee weke leer ken het wanneer hy in haar gesigsveld kom. “Kan ek help met iets, dokter?” vra sy beleef.
“Suster, sê my … wat het jou na Rondekuil laat kom?”
Sy verstyf merkbaar. Sy het die gevreesde vraag verwag. Tog het sy