Ena Murray Keur 16. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
die moontlikheid gedink dat hy reeds iemand raakgeloop het wat hy waardig genoeg ag. Hy is ’n aantreklike man en aan aandag sal dit nie ontbreek nie.
Maar wanneer hierdie gedagtes in haar opkom, druk sy dit met alle mag van haar af weg en wy haar opnuut aan haar nuwe professie toe. Sy durf nie aan haar vrese en kommer toegee nie, dan sal sy verlore wees. Sy durf nie daaraan dink dat Ben miskien al iemand in haar plek gestel het nie.
Soos die maande verbygaan en Tinkie groter word, ouliker word en al dierbaarder, dien dit vir Marlene tot aansporing. Sy weet dat sy nie net om haar eie geluk stry nie, maar dat sy ook ter wille van haar kind moet volhard. Tinkie moet haar pa terugkry …
Soos haar studies vorder, word verpleegster Roux bekend as bekwaam en betroubaar. Waar sy haar aan die begin met alle mag moes teësit om nie siek te word wanneer sy bloed sien nie, is sy nou vasgevang in haar professie. Soos sy al verder in Ben Roux se wêreld instap, word dié wêreld onweerstaanbaar interessant. Sy raak al getrouer in haar studies, al gretiger om meer te leer en te weet. En juis omdat Ben ’n voorliefde vir die teater gehad het, is dit in die operasiekamer waar sy werklik haar verborge aanleg toon, waar sy Ben soms so naby voel dat sy dankbaar is vir die masker wat haar bewende mond bedek.
Dis ook hier waar sy Herman Henning leer ken. Dikwels trek haar hart saam as haar oë op die breë skouers en die swart kuif val. Iets in hom, in sy manier van doen, van praat, laat haar so geweldig aan Ben dink dat sy soms wens dat hy nie haar wêreld betree het nie. Dikwels betrap sy sy blik op haar in dieselfde peinsende houding as wat Ben haar soms beskou het, en dan voel sy haar hart in haar omdraai.
Toe hy haar een middag voorstaan in die gang, kyk sy onwillig na hom op. Sy sou liewer hierdie man net agter ’n masker wou ken. Nou, in sy gewone klere, is daar weer iets wat haar so intens aan Ben laat dink, dat sy noodgedwonge die sluiers oor haar oë moet trek om hom nie miskien iets van haar innerlike ontsteltenis te laat sien nie.
As sy oë meer raaksien as wat sy dink, laat hy niks blyk nie. Hy het reeds heelwat van haar uitgevind, en hoe meer hy uitvind, hoe meer intrigeer sy hom. Haar koel en afsydige houding trek hom aan. Hy weet dat verpleegster Roux nooit uitgaan nie, geen mansvriende het nie, en al haar vrye tyd aan haar dogtertjie wy.
“Ek het gewonder of jy nie miskien vanaand saam met my sal uitgaan nie, mevrou Roux. Ek is nog ’n redelike vreemdeling in die stad en die aande is maar eensaam. Jy kan self kies waarheen ons moet gaan.”
“Dankie, dokter, maar …”
“Voordat jy nee sê … Ons hoef nie uit te gaan as jy nie so voel nie. Ek is heeltemal bereid om my aand in die geselskap van jou ouers en dogtertjie deur te bring, as jy dit so verkies.”
Sy kyk hom opreg verbaas aan. Toe tref dit haar dat hy haar as mevrou Roux aangespreek het. Terselfdertyd besef sy dat hierdie man reeds heelwat van haar moet weet.
Sy aarsel. Sy kan goed begryp dat hy seker soms baie eensaam moet wees. En dit kan nie kwaad doen as hy saam met haar huis toe gaan nie. Tog … Vir byna vier jaar het sy geen man in haar intieme kring toegelaat nie. Sy is ook nie nou gretig dat daar een moet verskyn nie, nie noudat sy so amper aan die einde van die pad is nie.
“Dit kan tog seker nie kwaad doen om net te gesels nie, kan dit?” vra hy met ’n skewe glimlag en weer ruk haar hart pynlik. Ben het ook die manier gehad om so skeef te glimlag as hy verleë is …
“As u werklik nie sal omgee om ’n aand in twee ou mense en ’n kleuter se geselskap deur te bring nie …?”
“Glad nie. Hoe laat sal ek jou by die tehuis kom haal?”
“Ek sal om sesuur gereed wees, as dit nie te vroeg is vir u nie. Ek probeer altyd met Tinkie se badtyd daar wees. Ons kan sommer daar eet.”
“Dit sal my heeltemal goed pas. Dankie. Om sesuur dan.”
Toe hy stiptelik om sesuur vir haar by die voordeur vra, verwens sy haarself dat sy op ’n ingewing ja gesê het. Sy is bewus van die talle nuuskierige blikke. Dis die eerste keer in vier jaar dat ’n man haar by die tehuis kom haal.
Ook toe hulle by haar ouerhuis instap, wens sy dat sy die geslote kringetjie waarin sy die afgelope jare beweeg het, geslote gehóú het. Haar pa en ma is soos altyd gasvry en slaag daarin om hul verbasing goed weg te steek. Sommer net ná hul aankoms vlug sy badkamer toe met Tinkie.
Toe sy met Tinkie, nou rosig-skoon in haar arms, weer in die sitkamer verskyn, is dit met die eerste oogopslag duidelik dat Herman Henning en haar ouers mekaar se geselskap baie geniet. As sy self nie veel aan die gesprek deelneem nie, merk niemand dit op nie, en as die vreemdeling se oë dikwels op haar en die kleintjie onder die staanlamp rus, merk sý dit nie op nie. Die ouerpaar sien dit raak, maar hulle hou hul gedagtes vir hulself.
In die laaste maande voor die einde van die jaar werk Herman Henning hom ongemerk al dieper in hierdie kring in, en oor Ben Roux word die swye bewaar. Dat Herman beslis planne met hul dogter het, is vir die ouers – en ook vir die res van die tehuis en hospitaal wat hierdie vriendskap nuuskierig dophou – baie duidelik. Maar verpleegster Roux laat niks blyk nie, en sy sê ook niks om iemand te laat agterkom wat sý daarvan dink nie. Ook nie teenoor Herman nie.
Dokter Henning se oë lyk nie net baie na dié van Ben Roux nie, sy skewe glimlaggie lyk nie net identies aan dié van sy ietwat ouer kollega nie, en sy kuif herinner nie alleen aan Ben Roux s’n nie, hy openbaar ook dieselfde koppigheid as Ben Roux. Hoewel dit oënskynlik voorkom asof hy net tot op ’n punt met die ontwykende Marlene vorder, hou hy knaend vol, bewus daarvan dat hy tog vorder.
Hoe nader dit aan die end van die jaar kom en sy haar finale eksamen sal aflê, hoe groter word die verwarring in haar.
Herman het ’n wonderlike vriend geword en Tinkie is behoorlik dol oor hom. Sy weet dat hy al soos ’n seun in die huis geword het, en dat sy reeds baie op hierdie man se vriendskap steun. Meer as wat sy sou wil erken. Maar …
Elke keer steek sy by daardie máár vas. Maar hy is nie Ben nie …
En tog wonder sy soms of sy nie net ’n droombeeld bly vertroetel het nie. Vier jaar is lank genoeg om iemand onherkenbaar te laat verander. Sy self het in vier jaar só verander dat sy haarself nie aldag herken nie. Daar het nie ’n glimp van die ou Marlene oorgebly nie.
Sy staan en beskou haarself nou krities in die spieël terwyl sy haar gereed maak vir nog ’n afspraak met Herman. Sy glimlag meewarig vir haarself. Hulle gaan vanaand na die hospitaaldans en sy doen dit teësinnig! Waar is die ou Marlene van ’n korte paar jaar gelede wat op dans en uiteet gefloreer het? Gelukkig verwag Herman nie te dikwels dat sy hom na sosiale geleenthede moet vergesel nie. Hy is, wéér soos Ben, ’n man vir ’n aandjie tuis.
Maar dis nie net innerlik waar daar ’n geweldige verandering plaasgevind het nie, besef sy nou met haar oë krities op haar spieëlbeeld. Ook uiterlik vertoon sy soveel anders as die meisie wat Ben geken het.
Sy is nie meer so maer soos destyds nie. Daar is ’n effense volheid aan haar vroulike kurwes, en die los, lang hare is kort geknip sodat haar gesig oop is en die fyn struktuur beklemtoon word. In die geheel is die prentjie wat na haar terugstaar statig en volwasse.
As sy Ben weer moet sien, sal hy lyk soos die beeld wat sy in haar hart omdra? Of sal hy vir haar onherkenbaar wees, soos wat sy seker vir hom sal wees? En dan tref ’n nuwe onrus haar. Destyds het sy en Ben nie dieselfde taal gepraat nie, het hulle in twee wêrelde geleef. Maar hul liefde was ’n definitiewe raakpunt. Sal sy nie nou vind dat hulle dieselfde taal kan praat, dieselfde wêreld ken, maar dat die liefde verdwyn het nie?
Dis wat haar nou snags rusteloos laat rondrol. Het sy Ben Roux nog werklik lief? vra sy haarself dikwels af. Klou sy nie maar net aan iets vas wat nie meer bestaan nie? Is Ben Roux nog die een wat vir haar geluk en sielsvrede sal kan besorg, en vir haar en haar kind ’n toekoms? Is dit nog belangrik vir haar om haarself aan hom te bewys, om vir hom te gaan oortuig dat sy nou ’n waardige vrou vir hom sal wees?
Sy weet dat Herman net wag dat sy haar finale eksamen agter die rug moet kry. Sy broederlike soentjies het deesdae ’n ondertoon van hartstog en sy weet dat hy sy werklike gevoel vir