Ena Murray Keur 18. Ena MurrayЧитать онлайн книгу.
weer sy verskyning gemaak het nie, dat sy geluk nie so groot was nie. Ás dit werklik geluk was.
Is dit nie net te vergesog dat ’n mens dae lank reddeloos deur die oerwoud dwaal en sonder letsel daarvan afkom nie? Is dit, benewens die wonderwerk dat hy lewe, bloot toevallig dat hy juis hier, juis in die gebied waar die geld afgegooi is, tot sy sinne gekom het; dat hulle hom juis hier raakloop; dat hy hier uit die bloute sy verskyning maak?
Dit kan nie kwaad doen om te probeer vasstel nie, dink sy voordat sy haar doelgerig omdraai om te slaap. Dit kan nie kwaad doen om Ian Crebbin dop te hou nie, hom die volgende paar dae baie goed dop te hou nie …
Met haar kop op Ian se skouer, sy een arm om haar, lê Willemien met oop oë die nag en instaar. Weer eens ontwyk die slaap haar, is haar gedagtes soos wilde perde: ontembaar, onkeerbaar, onbeheerbaar. Sy kan nog nie heeltemal glo dat dit werklik Ian is wat sy teen haar voel nie. Net soos Lucia, is dit vir haar ook byna onaanvaarbaar dat hy lewend en gesond by haar is.
Toe sy hom so skielik in die ligkring van die vuur sien verskyn, was haar eerste gevoel nie dié van vreugde nie, erken sy nou aan haarself, maar eerder van verligting. Haar krampagtige vasklou aan hom was soos dié van ’n drenkeling in ’n storm.
Selfs nou, met sy rustige asemhaling hier teen haar, wag sy vergeefs dat die ou gevoel van opgewondenheid in haar moet opstoot. Daar is geen reaksie in haar nie. Alles is dood. Maar dit sal môre terugkom, verseker sy haarself. Dit het alles te vinnig gebeur, sy skielike verskyning, die wete dat hy nie dood is soos sy al begin glo en aanvaar het nie. Môreoggend, ná ’n nag se rus, sal alles weer dieselfde wees, sal sy in sy oë opkyk en daardie gevoel van tere en allesoorheersende liefde ervaar soos … soos ’n week gelede. Is dit werklik maar net ’n paar dae dat hulle hier in die oerwoud ronddwaal?
Dit voel vir haar asof daar ’n leeftyd verbygegaan het sedert die dag toe sy en Ian die vliegtuig met soveel blye vooruitsigte bestyg het.
Maar dit is maar net ’n paar dae. Dit is tog onmoontlik dat die gevoel wat sy vir Ian gehad het in so ’n kort tydjie kon verdwyn het. Nee, dit is maar nog hier diep in haar. Môre … môre sal dit terugkom, sal sy weet dat sy maar net ’n kort rukkie in haar eie persoonlike klein oerwoud van emosies verdwaal geraak het, maar dat Ian haar daaruit gered het … net betyds …
Ian Crebbin voel weer mens toe hy die volgende oggend wakker word. Suutjies lig hy hom op langs die slapende Willemien, kyk vlugtig na die ander man wat ook nog slaap en verdwyn dan in die rigting van die rivier om te gaan was. Toe hy op die rivieroewer kom, is dit duidelik dat Lucia hom voorgespring het. Sy gewaar hom en waai vriendelik vir hom.
“Ek is jammer. Ek het nie geweet jy is hier nie. Ek sal later kom,” vra hy om verskoning.
Lucia skud haar kop laggend. “Moenie verspot wees nie. Die rivier is groot. Hier is genoeg plek vir ons albei. Ek sal my rug draai solank jy jou klere uittrek … as jy daardie toiings klere kan noem!”
Sy voeg die daad by die woord en ’n rukkie later plons hy langs haar in.
Haar laggende gesig dryf bo die troebel water en sy roep vrolik uit: “Heerlik, nè? Hoe voel jy vanmôre?”
“Honderd persent. Aarde, ek is bly dat ek julle raakgeloop het,” antwoord hy met ’n breë glimlag.
“Ek is ook bly jy het, Ian. Veral ter wille van Willemien. Jy het net betyds opgedaag, weet jy?”
“O? Hoekom?”
“Wel … Ag, miskien moet ek liewer stilbly. Willemien is nog so jonk, veral in sekere opsigte. Sy was dié paar dae ’n verdwaalde kind en dit was seker maar heeltemal natuurlik dat sy …”
“Dat sy wát?” Ian frons diep. “Wat wil jy vir my sê, Lucia?”
“Dis … eintlik … ’n bietjie moeilik. Jy moenie … Ian, het ons mekaar nie al vantevore ontmoet nie? Daar is iets bekends in jou gesig. Waar was jy in Europa?”
“O, hier, daar, oral. Nee, ons het mekaar ongelukkig nog nie ontmoet nie. Ek sal ’n vrou soos jy nie vergeet nie.”
Sy glimlag weer en dofweg sien hy die beweging van haar ledemate deur die modderwater. Nee, hy sou haar beslis nie vergeet het as hulle mekaar al ontmoet het nie.
“Maar wat wou jy my vertel? Wat van Willemien?”
“Ag, dis niks ernstigs nie. Sy het haar maar net ’n kort rukkie verbeel dat sy … wel, dat sy die vreemdeling baie aantreklik vind en … ek dink hy het ’n bietjie misbruik van haar kinderlikheid gemaak. Maar ek is seker sy sal tot haar sinne kom noudat jy terug is. Wees net eers ’n bietjie geduldig met haar.”
Ian Crebbin se oë word koud. “Wie is hierdie Mark?”
“Ek weet nie. Ons weet net sy naam is Mark. Dis al. Hy swyg soos die graf oor homself. Jy weet, ek is byna seker daarvan dat hy iets met die kaping te doen gehad het.”
“So?” Hy kyk haar vinnig aan en sy knik, haar gesig nou ook ernstig. “Wat laat jou so dink?”
“O, ek weet nie presies nie. Noem dit maar vroulike intuïsie. Maar een ding weet ek. Hy stel in die geld belang, in die losprys wat betaal is. Hy is op soek daarna, ek is seker daarvan.” Sy skep ’n halfversuipte insek wat in die modderwater spartel op, bewus daarvan dat die man haar betrag. “Die helfte van daardie geld is deur my man en jou aanstaande skoonpa betaal. Ek sou nie graag wou sien dat hy daarmee wegkom nie.” Sy kyk hom tersluiks aan. “Ons moet probeer om die geld voor hom te kry.”
“Maar hoe? Waar is die geld? Waar gaan jy dit in hierdie woesteny opspoor?”
Haar oë vernou. “Het jy dit nie miskien al raakgeloop nie? Dit is in hierdie omgewing afgegooi en jy het hier rondgedwaal.”
Hy kyk vinnig op. “Hier? Ek het nie geweet nie. Nee, ek het niks gewaar nie. Maar dan, ek sou daarop getrap het en dit nie geweet het nie, want ek was nie op die uitkyk daarvoor nie. Om die waarheid te sê, ek het totaal vergeet van die geld.”
“Totaal vergeet van só ’n som geld?” Sy glimlag ongelowig.
“Ja, dit klink ongelooflik, maar dit is so. Ek was nie op die uitkyk nie.” Hy trek sy skouers op.
“Dan moet jy van nou af op die uitkyk wees, vriend … of jy gaan nie net jou aanstaande skoonpa se geld kwyt wees nie, maar ook jou aanstaande bruid.” Sy glimlag op in sy fronsende gesig. “Draai nou om sodat ek uit die water kan kom.”
Sy begin ook sommer dadelik uitklim en hy moet hom vinnig omdraai, maar hy sien skaars hoe sy tussen die struike verdwyn. So … die vreemdeling is op die uitkyk vir die geld … die vreemdeling sonder naam wat sy aanstaande bruid glo baie beïndruk het …
Toe Willemien ’n paar minute later op die oewer kom staan, wink hy haar vrolik nader. “Komaan! Kom sê vir my môre!”
Sy skud haar kop en skree terug: “Nee, ek wil kom was. Maak klaar daar.”
Toe hy ’n rukkie later uitkom agter die struik waar hy aangetrek het, stap sy hom tegemoet, maar aarsel toe sy sy fronsende gesig sien.
“Wat makeer?”
“Ek wonder maar net of jy ook so preuts met die vreemdeling was soos wat jy met jou aanstaande man is.”
Sy kyk hom geskok aan, en sy kan skaars glo sy het reg gehoor. Ian het nog nooit só met haar gepraat nie, en die insinuasie is so duidelik dat sy nie kan voorgee sy begryp dit nie.
“Ian!” sê sy beskuldigend.
Meteens ruk hy haar in sy arms en fluister skor in haar oor: “Ek is jammer, my kleintjie. Natuurlik bedoel ek niks nie. Dis … hierdie oerwoud … As ons net hier kan uitkom. Ek is jammer, liefling. Ek het maar net gedink daar is niks mee verkeerd nie. Die water is modderig en troebel. Dit sou nie saak gemaak het as jy saam met my …” Hy bly stil toe hy haar geskokte uitdrukking sien en sê half ongeduldig: “Vergeet daarvan! Wat maak dit saak? Kom sê liewer vir my môre.”
Maar sy lippe het hare nog skaars geraak, of sy trek