Пяшчынкі шчасця. Канстанцін ШанцаўЧитать онлайн книгу.
наступіць момант, калі ты альбо застанешся чалавекам ці станеш падонкам, якіх тут нямерана. Самае страшнае тое, што ты не ведаеш калі, дзе і як гэта можа адбыцца.
– Не разумею…
– Што тут разумець? Калі ты нармальны чалавек, то, па ідэі, павінен ім і застацца. Але калі ты наскрозь прагніў, то добра, калі побач не апынецца нікога з тваіх блізкіх.
– Чаму?
– Рознае бывае. Брат брата здраджвае… Добра! Загаварыліся мы з табой. Час, дакладней Зона, пакажа хто ты такі ёсць.
Дык вось, пракідвай гільзамі перыметр анамаліі… ды смялей! Што ты як школьнік аднакласніцы сіські мнешь? Як правіла, усе анамаліі маюць форму шара ад двух да пяці метраў у дыяметры. Вось і кідай прыкладна на такі памер…
Не паспеўшы скончыць фразу, Сенька спыніўся. Сунуўшы руку ў кішэню, ён вывудзіў адтуль свой камунікатар. Прачытаўшы нешта там, ён усміхнуўся і сказаў:
– Ну вось, ты цяпер Лакі. Не перажывай, гэта пакуль да цябе такое імя прыляпілася. Усе, не адцягваемся, працуем далей. Пракідвай.
Патраціўшы пару дзесяткаў гільзаў, Лакі ўжо прылаўчыўся прыкладна вызначаць памер і размяшчэнне анамаліі. Сенька ухвальна кіўнуў галавой і сказаў:
– Гэта добра, але не расслабляйся, яшчэ шмат чаму трэба навучыцца. Пайшлі далей.
Аднак, зрабіўшы ўсяго пару крокаў, ён падняў руку ўверх з заціснутым кулаком. Лакі спыніўся як укапаны, але шнарыў вачыма па акрузе.
– Малайчына, што так рэагуеш на каманды. Працягнеш даўжэй. Бачыш?
– Э-э-э-э-э, не. А што я павінен убачыць?
– Глядзі, на палове трэцяга група мутантаў.
– Сенька, паслухай, я некалькі не разумею. Павлова трецяга… Мутанты… Растлумач, калі ласка.
– Так, глядзі сюды. Ты ж ведаеш як уладкованы цыферблат гадзінніка? Мы рухаемся ў пэўным кірунку і гэта для нас як дванаццаць гадзін на цыферблаце. Адпаведна, справа ад нас тры гадзіны, злева дзевяць, а ззаду шэсць. Усе астатнія сегменты дзеляцца на «гадзіны» цыферблата. Вось зыходзячы з гэтага і вызначаецца цікавячы сектар. А калі ты зараз паглядзіш ўжо на дзве гадзіны, то ўбачыш групу мутантаў. Іх таксама даволі шмат, але цяпер гэта ўсяго толькі невялікая зграя сляпышоў або сляпых сабак. Паасобку яны не небяспечныя, але зграя, нават такая, здольная прычыніць, як мінімум, шмат непрыемнасцяў.
– А як максімум?
– Як максімум… зграя з пяці-шасці сабак з лёгкасцю можа надаць адзіночку. А цябе, без крыўд, але гэта факт, і трое зробяць.
Лакі хацеў быў запярэчыць, але зразумеў, што Сенька правы. Яму яшчэ шмат чаму трэба навучыцца, каб банальна выжыць, многае яшчэ трэба будзе даведацца… увогуле, заштурхаўшы глыбей сваю ўзнімальную крыўду, ён спытаў:
– А яны нас адсюль не заўважаць?
– Не. Слых і нюх у іх вядома выдатны, але са зрокам, зыходзячы з назвы, праблемы. Яны сляпыя. Але, паўтаруся, яны чуюць і могуць ўчуць цябе далёка. Не перажывай, мы рухаемся не ў іх кірунку.
– Гэта добра. Неяк няўтульна я сябе адчуваю, знаходзячыся