Gözəlçə. Süzanna ŞayblerЧитать онлайн книгу.
isə Hollivud bulvarında kifayət qədər təvazökar duruş hesab edilən bir şəkildə sol qolu ilə piştaxtaya söykənib, sağ əlini ombasının üstünə qoyub, sol ayağını da azacıq irəli verib gözləyirdi. Kit onunla bu pozanı uzun-uzadı məşq etmişdi. Vivyenin duruşu nə qədər təbii olsa da, bütün görünüşü adama «gəl-gəl» deyirdi, buna görə də portye bu dəfə qıza baxarkən marağını gizlədə bilmədi. Edvard tələsik Vivyenin qoluna girdi.
– Hə, – o, portyeyə tərəf döndü, – mənə bir şüşə şampan şərabı və çiyələk göndərilməsini xahiş edin!
– Mütləq, – portye dərhal cavab verdi və əlini telefona uzatdı. Liftə tərəf gedəndə Vivyen portyenin telefonla dediklərini eşitdi: «Restoran? Mister Lyüisin nömrəsinə sifariş qəbul edin!»
Edvard liftin düyməsini basdı. Onlarla yanaşı dayanmış ahıl cütlük də Vivyenin görkəmindən az heyrətlənməmişdi. Qadın gözlərini Vivyenə elə zilləmişdi ki, sanki yad planetdən gəlmiş adam görürdü.
Vivyen alışmadığı təmtərağın doğurduğu sıxıntıdan yenicə azad olurdu. Belə bir məqamda bir qoca arvadın gözləri ilə onu yeməsi qızı özündən çıxardı. O heç kimin gözləmədiyi halda ayağını qaldırıb liftin yanındakı hündür dəmir külqabının üstünə qoydu. Plaşın ətəyi sürüşdü və onun yaraşıqlı baldırı açıq qaldı. Vivyen sifətində saxta dəhşət ifadəsi bərkdən dedi:
– Əzizim, bir bax, nə olub! Kolqotqamın ilməsi qaçıb!
Edvard dinməzcə gülümsədi, ər-arvad isə qızın çılpaq baldırını görəndə hiddətlə üzlərini çevirdilər. Vivyen bərkdən güldü:
– Yeri gəlmişkən, mən kolqotqa geyinmirəm.
Ahıl qadın yenidən onlara tərəf çevrildi və üzündə təbəssümə oxşayan nəsə yaratmağa cəhd etdi.
Lift gəldi. Qulağı oxşayan zəng səsi eşidildi, qapılar səssiz açıldı və liftdən cavan cütlük çıxdı. Hələ də gülən Vivyen özünü kabinəyə atdı:
– Ay səni, bəxtə bax, burada ikiadamlıq divan da var ki!
Edvard ahıl ər-arvadı qabağa buraxmaq istəyirdi, lakin Vivyenin son sözlərini eşidən yaşlı qadının gözləri qəzəblə parıldadı, o geri döndü. Qadının bu hərəkəti onun Vivyen kimisiylə eyni liftə minməyəcəyini göstərirdi.
Edvard çiyinlərini çəkdi:
– Birinci dəfədir ki, liftə minir, – o, ahıl qadına vəziyyəti anlatmaq istədi.
Liftin kabinəsindən çıxan cavan kişi Vivyenə elə iştahla baxırdı ki, yanındakı qadın onun böyrünə bir dürtmə vurmalı oldu və narazılığını gizlətmədi:
– Ağzının suyunu sil, əzizim!
Liftin qapıları bağlandı, amma liftçi oğlan, deyəsən, nə etməli olduğunu unutmuşdu, Vivyenə tamaşa edirdi. Vivyen ədəbsizliklə dəri üzlüklü divanda yayxandı, amma dərhal yerindən sıçrayıb qalxdı.
– Üzr istəyirəm, – özünü itirmiş qız yavaşdan dedi, – amma mən belə öyrəşmişəm.
Edvard başını tərpətdi:
– Gələn dəfə başqa cür davranmağa çalışın.
Sonra o, sual dolu nəzərlərlə liftçiyə baxdı. Otel xidmətçisi özünü yığışdırdı və nəhayət, nə üçün burada olduğunu xatırladı. O, düyməni basdı, lift hərəkətə gəldi.
– Lüks nömrə, – lift dayananadək gözlərini Vivyendən çəkə bilməyən uniformalı oğlan elan etdi.
– Lüks nömrə? – Edvardın ardınca liftdən çıxan qız fit çaldı. – Fısqırıq! Heç belə gözləmirdim!
– Sola, – Edvard ona yolu göstərdi.
Heyrətdən hələ də ağzıaçıq qalmış otel xidmətçisi liftdən çıxıb baxışları ilə Vivyeni izləyirdi, amma Edvardın narazı nəzərlərini hiss edən kimi tələsik kabinəyə çəkildi.
IV fəsil
Edvard maqnit kartını açar deşiyinə salıb qapını açdı və Vivyeni irəli buraxdı.
Qız bu vaxtadək aşağıda – vestibüldə gördüklərindən sonra heç şübhə etmirdi ki, «Beverli Uilşir» çox yüksək səviyyəli mehmanxanadır. Lakin yuxarı mərtəbədə yerləşən nömrədən açılan möhtəşəm mənzərə bu mehmanxananın səviyyəsinin nə dərəcədə yüksək olduğunu daha yaxşı nümayiş etdirirdi.
Nömrənin sahəsini orta villa ilə müqayisə etmək olardı. Burada holl, qonaq, yemək və yataq otaqları var idi. Ayrıca qarderob nəhəng vanna otağına bitişik idi. Bütün bu möhtəşəmliyi geniş eyvan tamamlayırdı.
Vivyen holla girəndə ayaqları çəhrayı rəngli yumşaq xalçanın xovları arasında batdı. Mehmanxananın vestibülündə olduğu kimi, burada da hər tərəfdə gül dibçəkləri gözə dəyirdi. Edvard dəhlizdəki düyməni basıb bütün otaqlarda işıqları yandırdı. Vivyen qonaq otağına keçdi, bahalı ağacdan düzəldilmiş mebelə, büzməli məxmər pərdələrə, çoxsaylı kiçik divanlara, kreslo və masalara tamaşa etməyə başladı.
– Necədir? – Edvard soruşdu. – Təəccübləndirir, elə deyil?
Qız ona yaxınlaşıb saymazyana dedi:
– Bəlkə, kimisə təəccübləndirər, amma məni yox. Mən belə nömrələrdə hər gün oluram. Elə düşünməyin ki, beləsini saathesabı vermirlər. Elə verirlər ki!
– Məlum məsələdir, – Edvard yüngül istehza ilə gülümsədi və yazı masasına yaxınlaşdı. O, lampanı yandırıb kresloya əyləşdi, məktubları və faks kağızlarını oxumağa hazırlaşdı.
Vivyen eyvana çıxdı.
– Lənət şeytana, mənzərəyə bax! – Qız aşağıda şəhərin sayrışan işıqlarını görəndə qışqırdı. – Mərc gələrəm ki, buradan okean da görünür.
Edvard zərfi açıb məktubu çıxardı:
– Mən hələ eyvana çıxmamışam, amma sizə tam inanıram.
– Necə yəni, «çıxmamışam»? – qonaq otağına qayıdan Vivyen təəccübləndi. – Niyə?
– Yüksəklikdən dəhşətli dərəcədə qorxuram.
– Doğrudan?
Edvard başını tərpətdi.
– Elədə eyvanı olan nömrə nəyinizə gərəkdir?
– Çünki belə öyrəşmişəm, – Edvard məktubu kənara qoydu. – Məlum məsələdir ki, mən birinci mərtəbəyə üstünlük verərdim, amma aşağıdakı bütün nömrələr tutulmuşdu.
Yalnız indi Vivyenə çatdı ki, o, hələ də Edvardın plaşındadır. Qız plaşı soyunub kanapenin üstünə qoydu, bir az qonaq otağında gəzişdi və qərara aldı ki, birbaşa mətləbə keçmək zamanıdır.
– Hm, sizinlə neyləyəcəyik? – o soruşdu.
Cavab gözləyən Vivyen servanta yaxınlaşıb onun tunc tutqaclarını sığalladı, mebeli gözdən keçirməyə başladı. O, hələ də belə şəraitlərdə özünü naqolay hiss edir və təşəbbüs