Tarzan və onun heyvanları 3. Эдгар Райс БерроузЧитать онлайн книгу.
yumşaq xalçaların üstündə var-gəl edirdi. Ana ürəyi dözmür, bir an belə rahatlaşmırdı. Ceyn özünü inandırmağa çalışırdı ki, hər şey yaxşı qurtaracaq, amma qəlbini sarmış şübhələrdən, beyninə dolmuş qara fikirlərdən heç cür xilas ola bilmirdi.
Fikirləşdikcə də şübhələri artırdı. Bəlkə, bu telefon söhbətinin özü oğruların növbəti fırıldağı idi? Uşağın valideynlərini müvəqqəti sakitləşdirmək, ciddi tədbirlər görməkdən çəkindirmək və bununla körpəni ölkədən çıxarmağa vaxt qazanmaq üçün onlar belə bir bicliyə əl ata bilməzlərmi? Bəlkə, Duvr limanında görüş hiyləgər Rokoffun Tarzanı əsir götürmək üçün qurduğu tələdir?..
Ceyni sanki ildırım vurdu. O var-gəl etməyi dayandırdı.
– Əlbəttə! Əlbəttə, belədir! Tarzana tələ qurublar! İlahi, necə olub ki, bu, dərhal ağlımıza gəlməyib, gözlərimiz yumulub?
Ceyn kitabxananın böyük divar saatına baxdı. Artıq gec idi. Tarzanın minmək istədiyi qatar bir neçə dəqiqə əvvəl stansiyadan ayrılmışdı. Duvra növbəti qatarsa bir saatdan sonra yola düşəcəkdi. Amma hələ heç nə itirilməmişdi. Saat ona qədər Ceyn ikinci qatarla da özünü naməlum kişinin görüş təyin etdiyi yeməkxanaya çatdıra bilərdi.
Ledi Qreystok qulluqçunu və sürücünü çağırıb lazımi göstərişlərini verdi. On dəqiqədən sonra Qreystokların avtomobili səs-küylü London küçələri ilə vağzala tərəf şütüyürdü.
Saat ona on beş dəqiqə qalmış Tarzan Duvr limanı yaxınlığındakı çirkli yeməkxanaya çatdı. Bir qədər bayırda gözlədikdən sonra o, üfunət saçan salona daxil oldu. Plaşa bürünmüş bir adam dərhal yerindən qalxıb çıxışa doğru getdi, Tarzanla bərabərləşəndə qulağına pıçıldadı:
– Arxamca gəlin, lord!
Tarzan dinmədən geri döndü və yeməkxanadan çıxdı. Bələdçisi onu qaranlıq küçələrlə sahilə doğru aparırdı. Ağır torbalar, iri yeşiklər, çəlləklər qalaqlanmış limana çatanda plaşlı adam qəflətən dayandı.
– Mənim oğlum haradadır? – deyə hövsələsi daralmış Tarzan soruşdu.
Naməlum kişi halını pozmadan cavab verdi:
– Odur, işıqları görünən o gəmidə.
Tarzan zəif işıqda bələdçisinin sifət cizgilərini ayırd etməyə çalışdı, amma qarşısındakı adamı tanımadı. Əgər lord Qreystok həmin şəxsin Aleksis Paulviç adı altında gizlənən, saqqalını qırxmış xəfiyyə Aleksey Pavlov olduğunu bilsəydi, oğlunu xilas etməyə gəldiyi halda, özünü necə böyük təhlükə gözlədiyini başa düşər, xəyanətin qarşısını alardı.
– Uşağı heç kim mühafizə etmir. Oğrular əmindirlər ki, onu tapa bilməzlər. Hazırda «Kinkayd»ın göyərtəsində iki matrosdan savayı kimsə yoxdur. Mən onları möhkəmcə içirtmişəm ki, yuxuya getsinlər, əl-ayağımıza dolaşmasınlar. Biz sakitcə göyərtəyə qalxacağıq, müqavimətə rast gəlmədən oğlunuzu götürüb sahilə qayıdacağıq.
Tarzan başı ilə razılıq işarəsi verdi.
Bələdçi sahil dirəyinə bağlanmış kəndiri açdı və onlar kiçik qayığa mindilər. Plaşlı adam avar çəkirdi, qayıq sürətlə gəmiyə yaxınlaşırdı. Buxar gəmisinin yoğun borusundan göyə qatı tüstü qalxırdı. Deməli, mühərriklər işə salınmışdı. Amma Tarzan buna da diqqət yetirmədi, onun bütün fikri balaca Cekin yanında qalmışdı.
Gəminin məhəccərindən aşağı kəndir nərdivan sallanmışdı. Hər ikisi bu pilləkənlə göyərtəyə qalxdı. Bələdçi ətrafa boylandı və göyərtənin ortasındakı lükü Tarzana göstərdi.
– Uşaq bu ağzıaçıq anbardadır. Siz onun dalınca düşün. Mən düşsəm, görüb qorxar, ağlayar, matrosları oyadar, işlərimiz korlanar. Burada qalıb keşik çəksəm yaxşıdır.
Tarzanı nə mühərriklərin ahəngdar səsi, nə də yola çıxmağa hazır vəziyyətdə dayanmış gəminin göyərtəsindəki kimsəsizlik şübhəyə saldı. O sanki heç nə sezmir, heç nə eşitmir, yalnız oğlunu görmək istəyirdi. Anbarın pilləkənlərini düşə-düşə balaca Cekini bağrına basacağı an barədə düşünürdü…
Qəflətən yuxarıda lük zərblə çırpıldı. Ətrafa zülmət qaranlıq çökdü.
Yalnız indi Tarzan aldadıldığını, satqınlığın qurbanı olduğunu başa düşdü. Oğlunu xilas edə bilməməyi bir yana, özü qatı düşməninin əlinə keçmişdi.
Lord geri qayıdıb çiyinlərini anbarın qapısına dirədi. Nə qədər güc versə də, dəmir lük yerindən tərpənmədi. O, kibrit yandırdı. Bapbalaca anbardan ikinci çıxış yolu yox idi. Açıq-aşkar görünürdü ki, bu yeri məhz onun üçün hazırlayıblar. Bəlkə də, Cek, həqiqətən, gəmidə gizlədilmişdi, amma onun bu anbarda olmadığının sübuta ehtiyacı qalmırdı…
Bütün uşaqlığını və yeniyetməlik çağını, anadan olduğu gündən 20 yaşınadək Tarzan Afrika cəngəlliklərində yaşamışdı. İnsan olduğunu bilməmişdi, çünki o vaxtadək insan görməmişdi, meymunların arasında böyümüşdü. Tarzan vəhşi heyvanların xasiyyətini, onların bir çox adətini götürmüşdü. Daim təhlükələr içində keçən meşə həyatı onu güclü, dözümlü və çevik olmağa öyrətmişdi. Elə buna görə də insanlar ona «meymun-adam» adı vermişdilər.
Ən kiçik, həssas vaxtlarından Tarzan sevincini tək yaşamış, dərdini içində çəkməyə alışmışdı. Cəngəllikdə bütün vəhşi heyvanlar belə edirlər.
İndi də çətinliyə düşəndə ağlayıb-sıtqamadı, özünü ora-bura vurmadı, səbirlə nə baş verəcəyini gözləməyə başladı. Amma ümidsizliyə də qapılmadı. Tarzan düşünür, bu qaranlıq zindandan çıxmaq üçün xilas yolu axtarırdı. O, addımları ilə anbarın enini-uzununu ölçdü, divarların möhkəmliyini yoxladı.
Gəminin pərləri işə düşdü. «Kinkayd» yola çıxırdı. Görəsən, uzaqmı gedirdilər, onu hara aparırdılar?
Birdən Tarzanın qulağına qadın səsi dəydi. Göyərtədən eşidilən bu dəhşətli qışqırıqdan meymun-adamın damarlarında qanı dondu…
II fəsil
Kimsəsiz adaya atılmış adam
Tarzanla bələdçisi liman yeməkxanasından çıxıb tini burulan kimi yarıqaranlıq dar küçədə bir qadın görsəndi. Şlyapasının tündrəngli qalın duvağı bu yaraşıqlı və bahalı paltar geyinmiş qadının sifətini gizlədirdi. O, sürətlə yeriyir, az qala qaçırdı. Yeməkxananın qarşısında qadın ayaq saxladı, bir anlığa tərəddüd keçirdi, sonra qətiyyətlə qapının dəstəyini dartdı.
Yeməkxanadakı iyirmiyədək sərxoş matros və şübhəli görkəmli digər şəxslərin hamısı birdən qapıya tərəf döndü. Onların ağızları açılı qalmışdı: bu çirkli, üfunətli salona indiyədək belə nəcib və gözəl məxluq ayaq basmamışdı.
Qadın iti addımlarla piştaxtanın arxasında dayanmış bufet işçisinə yaxınlaşdı. Bufetçi qız onu yarı qibtə, yarı ikrah dolu nəzərlərlə başdan-ayağa süzdü.
– Zəhmət