Qum fırtınası. Джеймс РоллинсЧитать онлайн книгу.
başlayaq? – kimsə çaşqınlıqla donquldandı.
Safiyə dəbilqə və çəkmələri geyinib sanki yuxuda hərəkət edirmiş kimi ətrafına göz gəzdirərək mexaniki olaraq qalereyaya addımladı. O, zalların anfiladlarından keçdi. Gənc qadın qalereyanın qurtaracağına çatanda onun çəkmələrinin dabanında nə isə xışıldadı. Safiyə əyilib suyun içini araşdırdı və döşəmədən bir daş parçası qaldırdı. Onun üst hissəsinə mixi yazılar həkk olunmuşdu. Bu,qədim Mesopotomiya varisi olan Assuriya löhvəsinin bir parçası idi. Safiyə dikələrək Kensinqton qalereyasının qalıqlarına nəzər salmağa başladı.
O, yalnız indi yad adamları, öz evində olan kənar şəxsləri gördü.
Adamlar kiçik qruplarla, sanki qəbiristandakı kimi bir-birlərilə astadan danışaraq işləyirdilər. Tikinti ekspertləri daşınınan konstruksiyaların nə dərəcədə xəsarət aldığını müəyyən edirdilər. Yanğınsöndürənlər cib cihazları ilə ərazini çəkirdilər.. Küncdə kiçik bir bələdiyyə mühəndislərindən ibarət dəstə ma-liyyələşmə və bir sıra bərpa işləri haqqında mübahisə edirdi. Polislər çöl divardakı yarığı qoruyurdular. İnşaatçılar müvəqqəti olaraq onu bağlamaq üçün taxtalardan kobud sipərlər düzəltmişdilər.
Yarıqların arasından küçənin əks tərəfində toplaşan avaralar görünürdü. Polis zənciri onların qarşısını alırdı. Avaralar səhərki çiskinin gündüz sulu qara çevrilməyini nəzərə alaraq, həsəd oyadan hislərini nümayiş etdirdilər. Tünd alatoranlıqda turistlərin fotoaparatlarından çıxan işartılar bərq vururdu.
Safiyə hirsləndiyini hiss etdi. O, burdakıların hamısını qov-maq istəyirdi. Bura onun ərazisi, onun evidir. Qəzəb onun fikrini cəmləşdirib, ən mühüm problemlərə qayıtmasına kömək etdi. Onun məsuliyyəti və vəzifəsi var.
Safiyə muzeydə işləyən alim və tələbələrə nəzər yetirdi. Onların hamısı uçqunları qazımağa başlamışdılar. Lüzumsuz işgüzar narazılıqların müvəqqəti də olsa unudulmasını görmək sevindirici idi.
Gənc qadın yardıma çağırılmış adamların işlərini təşkil etmək üçün geriyə, çıxışa tərəf yönəldi. Ancaq birinci zala ça-tanda qapının ağzında böyük bir qrupun yığıldığını gördü. Kara əzmlə qabaqda gedirdi. Əynində fəhlələrə məxsus kombinezon, başında “Kensinqton neft quyuları” kompaniyasının loqotipi olan tünd-qırmızı rəngdə dəbilqə vardı. O, iyirmi nəfərlik komandanı idarə edirdi. Onların hamısı Kara kimi geyinmiş, baş-larına həmin dəbilqədən qoymuşdular.
Safiyə rəfiqəsinə yaxınlaşdı:
– Kara?
Onlar səhərdən bir-birlərini görməmişdilər. Kara muzeyin di-rektoru ilə harasa yox olmuşdu. Görünür, müxtəlif polis və yanğınsöndürənlərin istintaq briqadalarının işlərinin əlaqələndirilməsinə kömək etmək istəyirdi. Görünür bir neçə milyard funt sterlinq dəyərində olan əmlak müəyyən çəkiyə malik idi.
Kara öz kiçik dəstəsini qalereyaya istiqamətləndirib, əli ilə işarə verdi.
– İş başına!
O, Safiyəyə tərəf çevrildi.
– Şəxsi kriminalistlərimi işə cəlb etmişəm.
Safiyə heyrətli nəzərlərini zallara səpələnmiş kiçik orduya tərəf yönəltdi. Ancaq, avtomat və tapança əvəzinə, onlar bütün mümkün alətlərlə silahlanmışdılar.
– Nə baş verir? Bu sənin nəyinə lazımdır?
– Nə baş verdiyini öyrənmək istəyirəm.
Kara öz dəstəsinin işə başlamasına məmnunluqla baxırdı. Onun baxışlarında qətiyyət var idi. Safiyə çoxdan öz rəfiqəsinin üzündə belə ifadə görməmişdi. Karada bu cür qığılcım saçan güc neçə illər idi ki, olmamışdı. Bu cür hərarətli canfəşanlıq onda yalnız bir halda, atasına aid bir iş yaranan zaman oyana bilərdi.
Kara partlayışa aid videoyazıya baxarkən Safiyə onun gözlərindəki izaholunmaz parlaq yüngüllüyü və söylədiyi yeganə sözü xatırladı: “Nəhayət”.
Kara qalereyaya keçdi. Onun mütəxəssisləri artıq müxtəlif səthlərdən nümunələr götürmüşdülər. Kara metal dedektorlarların köməyi ilə döşəməni tədqiq edən iki kişiyə yaxınlaşdı. Onlardan biri qalaqların içindən ərimiş bürünc tikəsinin yanmış zibilini götürüb kənara qoydu.
– Mən meteoritin qırıntılarını birə-bir tapmaq istəyirəm – Kara göstəriş verdi.
Kişilər başlarını tərpətməklə itaət bildirib, işlərinə davam etdilər.
Safiyə rəfiqəsinə yaxınlaşdı.
– Sən burada məhz nəyi axtarırsan?
Kara işıqlı nəzərlərini ona çevirdi.
– Cavabları.
Safiyə rəfiqəsinin sıxılmış dodaqlarında ümid gördü.
– Sənin atan haqqında?
– Onun ölüm səbəbləri haqqında.
* * *
Saat 16:20
Kara dəhlizə qoyulmuş bükülmə stulda əyləşmişdi. Xarabaya dönmüş qalereyanın zallarında iş davam edir, ventilyatorlar vızıldayırdı. Şimal cinahda vurnuxan fəhlələrin boğuq səsləri gənc qadına güclə çatırdı. O, bura siqaret çəkmək üçün çıxmışdı. Kara çoxdan siqaret çəkməyi tərgitmişdi, ancaq, indi o əllərini nəyəsə məşğul etməli idi. Onun barmaqları əsirdi.
O, ümid etməyə güc tapacaqmı?
Qapıda görünən Safiyə rəfiqəsini görüb ona sarı yönəldi. Kara siqareti göstərərək əlini yellədi.
– Bir dəqiqəlik çıxmışam.
Safiyə dayanıb fikirli halda ona nəzər yetirdi, sonra başını yelləyərək qalereyaya qayıtdı.
Kara daha bir qullab alıb, ciyərlərini tüstü ilə doldurdu, ancaq, bu, ona sakitləşməyə kömək etmədi. Onun gücü son həddə idi – gecə adrenalini artıq əriməyə başlayırdı. O, qalereyanın girişindəki tunc löhvəyə nəzər yetirdi. Onun üzərində Kensinqton qalereyasının yaradıcısı, Karanın atasının şəkli həkk edilmişdi.
Gənc qadın nəfəsini his basmış şəklə yaxınlaşdırdı.
– Ata…
Qalereyanın dərinliyində nə isə yerə düşdü. Atəşə bənzəyən gur taqqıltı keçmişi, qumluqlardakı ovçuluğu yada saldı. Kara xatirələrə daldı.
Ov səfəri onun on altıncı ad günündə atasının ona hədiyyəsi idi…
* * *
Ərəbistan buğası barxanın yamacı ilə üzü yuxarı qaçırdı. Antilopın ağappaq dərisi qırmızımtıl qum fonundan aydın şəkildə seçilirdi. Kübar heyvanın dümağ libasını yalnız quyruğunun ucundakı qara xal və gözü ilə burnunu gizlədən maska kölgələndirirdi. Antilop öz ardınca budundakı yaradan qan izləri buraxırdı.
Ovçulardan qaçmağa cəhd göstərən buğa dırnaqlarını boş quma dərindən batırırdı. Qanı bol şırnaqla sel kimi axan heyvan gücünü toplayaraq barxana