Сармоядор. Теодор ДрайзерЧитать онлайн книгу.
чимдиб қўйди.
– Ҳенри, бу ерда ёмон жойлашмабсизлар, – деди сўнг ҳеч нарсаси билан ажралиб турмайдиган уч қаватли уйнинг меҳмонхонасини синчковлик билан кўздан кечираркан.
Умуман олганда, ўлчами йигирма футга йигирма тўрт бўлган, олча дарахтига ўхшаш панел билан ишлаб чиқилган ва Шератон услубидаги янги гарнитур қўйилган бу хона сал ғалатироқ бўлса-да, файзли эди. Ҳенри Каупервуд кассир лавозимига кўтарилганидан сўнг Европадан ўша пайтлар учун жуда катта ҳашамат бўлган фортепиано буюртириб келтирганди. Хонани безатиб турган яна бошқа нарсалар: газда ёнадиган қандил, тилла балиқлар солинган аквариум, бир нечта ғаройиб шаклдаги ялтиратилган чиғаноқлар ва қўлида саватда гул ушлаган мармар купидон3 ҳам бор эди. Айни пайтда ёз фасли бўлиб, ланг очиқ деразалардан кўзни қувнатиб шохлари ғишт тўшалган йўлкаларга соя солиб турган дарахтлар кўриниб турарди. Жаноб Сенека шошилмай ҳовлига чиқди.
– Жуда файзли жой экан, – деди у шохлаб кетган қайрағоч дарахти тагида туриб, ҳовлини кўздан кечирар экан. – Тўр беланчакларингиз қаерда? Ёзда бу ерга тўр беланчак ўрнатмайсизларми? Сен-Педродаги айвонимда олтита-еттитаси бор.
– Бу ҳақда ўйлаб кўрмаган эканмиз, ахир атроф қўшнилар билан тўла. Бироқ биз ҳам cотиб олсак бўларкан, – деди миссис Каупервуд. – Мен эртагаёқ Ҳенридан бизга ҳам ўшанақа тўр беланчак олиб келишини сўрайман.
– Ўзим билан бир нечтасини олиб келганман. Меҳмонхонада, жомадонимда турибди. Кубада уларни қоравойларимнинг ўзи тўқишади. Эртага Мануэлдан биттасини сизларга бериб юбораман.
Жаноб Сенека токнинг баргидан узиб олди, Эдварднинг қулоғини тортиб қўйди, болаларнинг энг кичиги бўлган Жозефга ҳиндуларнинг узун сопли болтасимон қуролини ваъда қилиб, уйга қайтиб кирди.
– Менга мана бу болакай ёқяпти, – деди у бироз ўтиб қўлини Фрэнкнинг елкасига қўйганча. – Ҳенри, унинг тўлиқ исми нима?
– Фрэнк Алжернон.
– Ҳмм… Унга бошқачароқ, меникига ўхшаган исм қўйиш керак эди. Бу болакайда нимадир бор… Кубага, менинг олдимга борсанг, ўғлим, сени плантатор қиламан.
– Мен бунга қизиқмайман, – жавоб берди Каупервудларнинг катта ўғли.
– Жуда очиғини айтдинг-ку! Таклифимнинг нимаси ёмон?
– Ёмон эмас. Фақат бу ишни тушунмайман.
– Қандай ишни тушунасан?
Болакай айёрлик билан кулиб қўйди:
– Мен ҳозирча жуда кам нарса биламан.
– Хўп, майли, сени нима қизиқтиради?
– Пул қизиқтиради.
– Ҳали шунақами? Демак қондан ўтибди-да – отангнинг изидан кетибсан. Ёмон эмас. Катта одамлардек фикр юритяпти. Хўш, болакай, ҳали сен билан яна гаплашамиз. Нэнси, оилангда сармоядор етишяпти, шекилли. У ҳамма нарсага ҳақиқий ишбилармонлардек ёндашяпти.
Жаноб Сенека Фрэнкка янада диққат билан қаради. Бу бақувват болакайнинг куч-қувватга тўлалиги шубҳасиз, катта ва чарақлаб турган кулранг кўзларидан ақл ёғилар, бу ақлли нигоҳларда улкан сир яширингандек эди.
– Ғаройиб
Қадимги Рим афсоналарида севги тангрисининг ҳайкалчаси. –